Eerst even..
Hey, voor een wedstrijd moest ik nieuwe skins downloaden, maar ik heb er per ongeluk ook eentje verwijdert. Dat was precies die van Shela, Alina, Bert en Mariah. Dus nu waren ze helemaal zwart. Ik heb de sims maar opnieuw gemaakt dus misschien zijn ze een beetje anders. Sorry daar voor.
Hoofdstuk 2
Nadat ik Shela weer in haar wiegje heb gelegd ga ik op bed liggen. De posters kijken me angstaanjagend aan en buiten lijkt het kleinste ding dat beweegt gevaarlijk te zijn. Mijn hart gaat nog steeds tekeer en er zit grote spanning in mijn lijf. Wie sluipt er 's nachts in of rond om mijn huis? Wie durft er zo'n meisje als mij bang te maken?
Heel zachtjes hoor ik een kraak die van hout lijkt te komen en ik spring overeind. In een stap sta ik voor de deur waar ik voorzichtig mijn oor tegenaan leg. Ik hoor geen voetstappen of iets anders. Gerommel dan misschien? Ook niet, helaas. Ik kan de inbreker er niet op betrappen dat hij even een ongewenst bezoek brengt. Niet dat ik dat zou durven.
Weer hoor ik een zachte kraak. Het lijkt van buiten te komen. Ik draai me om en sluip naar het raam. Geen beweging in de tuin. Ik kijk opzij naar het huis van Bert en Mariah dat hier schuin tegenover ligt. In hun huis zie ik mensen bewegen, vast Mariah die niet kan slapen en Bert die haar een kopje koffie inschenkt. Niks gevaarlijks dus.
Nu ik toch niet meer kan slapen van al die geluiden besluit ik maar tv te gaan kijken. Op dit uur zijn er niet echt leuke programma's dus ik staar maar een beetje naar het beeld en denk na. Shela ligt lekker in haar bedje te dromen en heeft totaal niks door. Arme Shela snapt helemaal niets van de angsten die ik door maak om haar te beschermen.
Waarom moet ik eigenlijk altijd moedertje spelen? Is dat een idee van God geweest? Vast niet, dingen gaan nou eenmaal zoals ze gaan en daar kan ik niet veel aan veranderen. Ja, ik kan Shela naar een adoptie bureau sturen of naar een pleeggezin. Maar dan loop ik rond met een gevoel van spijt. Ik heb geen idee waarom, ik hoor geen kind op te voeden. Maar ze hoort gewoon bij mijn leven.
Als het licht begint te worden en de postbode is geweest ga ik naar buiten om de rekeningen te halen. "Wat een stapel", mompel ik als ik de brieven naar buiten trek. Ik ben nog zo jong en moet alles op mijn eigen kosten doen. Ik moet zo hard werken voor mijn geld terwijl ze aan de andere kant van de stad lekker op hun luie donder liggen te pitten.
Ik haal een pen tevoorschijn en teken de brieven. "Daar gaat mijn geld weer", zeg ik tegen mezelf en stop de brieven weer terug in de brievenbus. De rekening was weer hoog en ik denk dat ik minder televisie moet gaan kijken. Misschien moet ik hem maar verkopen en een boekenplank neer zetten. Dat is een stuk goedkoper en eigenlijk een best goed idee.
Ik ga Shela's kamer in en zie dat ze nog lekker ligt te slapen. Ik besluit Bert en Mariah weer te bellen voor een oppas zodat ik even naar de wasserette kan. Ik toets ik het nummer in.
"Mariah Groen."
"Hallo, met Alina, wilt U weer oppassen alstublieft?", vraag ik zo beleeft mogelijk.
"Maar natuurlijk meisje, ik kom er aan", de hoorn wordt er op gegooid.
"Mariah Groen."
"Hallo, met Alina, wilt U weer oppassen alstublieft?", vraag ik zo beleeft mogelijk.
"Maar natuurlijk meisje, ik kom er aan", de hoorn wordt er op gegooid.
Ik kijk door het raam en zie Mariah al aankomen. Ik doe de deur voor haar open en laat haar binnen. "Wilt U hier een paar uurtjes blijven? Ik ga naar de wasserette", vraag ik beleeft. Mariah wil altijd met U worden aangesproken terwijl dat Bert niks uitmaakt. Maar daar heb ik geen problemen mee.
"Ja, is goed hoor. Shela en ik vermaken ons wel", zegt ze met een knipoog. Ik geef haar een vriendelijke lach."Wilt U haar dan ook het flesje geven? Ze is tot nu toe nog niet wakker geworden." "Natuurlijk meisje, ga jij maar doen wat je moet doen. Ik zal haar wel de fles geven", zegt ze en doet de deur voor me open.
Soms heb ik het gevoel dat Mariah me gewoon weg wil hebben uit mijn eigen huis. Zo'n gevoel heb ik bij Bert nou nooit. Misschien wil ze me ook wel uit huis hebben maar ik geloof het nauwelijks. Waarom zou ze anders zo goed voor Shela zorgen? Dat doet ze vast niet om mij te bedriegen. Shela leeft tenslotte nog en ik ook. Mariah is een hartstikke lieve dame.
Ik loop de krakende trap op naar de eerste verdieping waar de wasmachines en drogers staan. Er staat nog een donkere man. Hij kijkt me aan en mompelt zoiets als 'hallo'. Ik geef hem een knikje en loop richting de wasmachines. Ik weet inmiddels wel hoe deze apparaten werken dus vaak help ik andere mensen. Soms krijg ik daar zelfs een kleine fooi voor.
Na een uur moet ik mijn was in de droger stoppen en daarna loop ik weer naar beneden. Ik kijk bij de tafel bij wasgoederen of er nog iets tussen staat. Niks bijzonders of nieuws. Ik vraag me wel eens af of hier wel een eigenaar is. Van dit pandje. Er wordt hier nooit eens wat nieuws neer gezet.
Ik nestel me op de bank en pak een tijdschrift dat ik al te vaak heb gelezen uit het rek. Ik blader er een beetje doorheen en kijk naar de mensen die binnen komen. Niks bijzonders hier. Ik denk weer aan vannacht. Wie wil er nou 's nachts rond dat kleine huisje sluipen? Die persoon moet toch snappen dat er bij mij niks te halen valt.
Ik zie dat mijn was klaar is en ik ga naar boven om de kleding uit de droger te halen. Ik vouw alles netjes op en geniet van de geur van net gewassen kleding. Ondertussen houdt ik het huis in de gaten waar geen enkele beweging te zien is. Waar is Shela? Normaal zie ik wel wat lopen in huis.
Met grote passen loop ik naar huis en doe de sleutel in het slot en kijk door het raampje. Er is niemand te bekennen. Waar is Shela? En waar is Mariah? Heeft Mariah Shela soms mee genomen? Dat kan toch haast niet. Misschien heeft de persoon van vannacht ze allebei ontvoert.
Ik storm naar binnen en nog steeds geen beweging. Ik ren Shela's kamer in en wat ik daar aan tref is nog erger dan de ramp van mijn ouders. Ik probeer te gillen maar er komt niks uit mijn keel. Waar is ze? Ik moet de kleine Shela vinden. Het kan toch niet dat ze haar hebben mee genomen? Dat kan gewoon niet.
Ik barst in huilen uit en staar naar het lege bedje. Ik leg mijn hand op het matrasje. Het is nog een beetje warm van toen ze hier lag te slapen. Ik heb niks gemerkt van hoe ze haar hebben mee genomen. Maar hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Ik wist wel dat er iets mis was met dat rare mens. Ze heeft gewoon mijn kleine zusje ontvoerd.
Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Stom, stom, stom. Daar gaat het dan. Het enige waar ik nog van hield is van me af genomen. Wat moet ik dan nog, in mijn eentje? Als mijn zusje weg is? Ik hoor gekraak in de gang. Wat? Wordt ik nu ook ontvoerd?