4.9 Happy holiday

4.9 Happy Holidays

Door de ogen van Robbin

"Mama en papa zijn wel lang weg", merkte Alex op. Ik knikte en veegde met mijn handpalm het zweet van mijn voorhoofd. We waren in Frankrijk, Champ Les Sims heette het volgens mij. Samen met papa en mama.
"Misschien maken ze weer ruzie", dacht ik hardop. Dat was een probleem bij ons. Onze ouders maakte veel ruzie de laatste tijd. Ik wist niet beter, ik was pas 5 toen het begon volgens Alex.

"Het wordt wel standaard hier hè", zei Alex.
"Ik vind het heel stom van papa en mama."
"Ik ook, ik ook", ik kijk naar Alex. Hij staarde dromerig voor zich uit.
"Waar denk je aan?"
"Aan Cody. Ik mis Cody. Hij wordt al oud en ik wil dat hij nog jong is. Waarom mocht hij nou niet mee op vakantie?"

"Hij mocht niet in het vliegtuig", antwoordde ik. Alex' beste vriend was Cody, dat was altijd zo geweest. Dit was de eerste keer dat ze het zonder elkaar moesten doen.
"Het is maar een weekje hoor!", probeerde ik mijn broer te troosten. Alex zuchtte en ik wist dat het weer niet was gelukt. Mijn broer was altijd zo ontevreden.
"Mis jij je vriendinnen dan niet?"
"Nee, ik maak plezier zodat ik straks leuke verhalen te vertellen heb!"

Onze ouders kwamen binnen lopen. Mama voorop, met een boek in haar hand. Ze moest en zou dat boek overal mee naar toe slepen.
"Waar bleven jullie nou?", vroeg ik op een zeurderige toon aan mama.
"We moesten eventjes wat dingen bespreken", mama wierp een waarschuwende blik op papa. Alsof ik dat niet gezien had. Ik was al 10 hoor, geen kleuter die niks opmerkte. "Gaan jullie mee naar het restaurant?", vroeg papa. Alex en ik begonnen enthousiast te schreeuwen. Eindelijk gingen we wat doen. Voor onze ouders uit rende we naar het restaurantje.

"Gaan jullie maar bij de fontein spelen, dan gaan mama en papa even een hapje eten", zei papa en wees naar de grote fontein op het midden van het plein. Mijn ouders gingen aan een tafeltje zitten.
"Ze worden zo snel groot", zei papa met een glimlach.
"Ja, maar we moeten ze wel beschermen!"
"Natuurlijk, schat. Dat weet ik toch."
"Ja, jij weet altijd alles."

"Waarom loop je nou zo op me te sarren? We zouden ontspannen."
"Ik sarren? Ik spreek gewoon de waarheid!", en daarmee was het stil. Alex en ik deden een wedstrijdje wie het eerste bij de fontein was. Hij was veel sneller dan ik, maar ik had weer andere specialiteiten.
"Gewonnen!", riep Alex boven aan het altaar.
"Je speelde vals! Valse start!", lachte ik terwijl ik rustig de trap op kwam lopen. Ik deed mijn best niet eens meer van hem te winnen.

We staarden een tijdje naar de fontein. Ik hield niet van stiltes, dan voelde ik me ongemakkelijk.
"Papa en mama hadden weer ruzie hè?"
"Robbin, hou nou eens op over papa en mama. Wij gaan gewoon met zijn tweeën plezier hebben. Dat zei je zelf!", riep Alex. Ik liet het even op me inwerken en dacht na.
"Ja, je hebt gelijk. Wij hebben papa en mama niet nodig om plezier te maken!"

Door de ogen van Leontien

"Wij gaan even rond kijken bij de stenen. Gaan jullie maar tikkertje spelen", zei Mitchel tegen de kinderen. Mitchel legde ze altijd bevelen op als 'ga maar spelen,' 'loop er maar vast heen,' 'ga maar tikkertje spelen,' en meer van dat soort dingen. De laatste jaren werd het naar mijn gevoel alleen maar erger. Net als onze relatie. Ik voelde dat die op zijn einde liep. Daar waren redenen voor.

"Schat, kom eens kijken!", verstoorde Mitchel me uit mijn boek. Ik ging helemaal op in het verhaal over de tombes van Champ Les Sims. Ik zuchtte diep en liep naar de rand van de heuvel.
"Wat heb je gevonden?", riep ik naar beneden.
"Kijk dan, een trap naar een kelder. Staat dat niet in je boek ofzo?", vroeg Mitchel ietwat geïrriteerd.

Mitchel liep de trap af en ik maakte expres een omweg om tijd te rekken. Ik wist al wat er in deze tombe te doen was en het hakwerk was voor hem.
"Zeg, is het de bedoeling dat ik dit weg hak of niet?"
"Ja", antwoordde ik oppervlakkig.
"Wat nou ja?"
"Ja, dat is de bedoeling", zuchtte ik.

"Zeg, ga je me nog helpen of moet ik dit helemaal alleen doen?", vroeg Mitchel tussen het hakken door. Ik deed alsof ik hem niet hoorde en speelde dat ik diep verzonken was in de tekst die ik allang gelezen had. Ruzie, ons leven bestond uit ruzie sinds Mitchel Nina mee had genomen uit Bridgeport. Ze was onze buurvrouw geworden, zonder mijn toestemming. Zij was de oorzaak geweest van dat Mitchel en ik uit elkaar waren gegaan, en hij zou haar achter zich laten. In plaats daarvan nam hij haar een paar jaar later mee naar Appaloosa Plains. Ik wilde niet weten wat ze onderweg hebben uitgespookt.

"Zo, wat doen we nu?", vroeg Mitchel hijgend. Ik liep nonchalant door de deur die hij vrij had gemaakt en keek rond in de kamer. Mijn handen gleden over de muren van deze kamer van de tombe.
"Hier zit een geheime deur."
"Een geheime deur, natuurlijk. Heel logisch", zei Mitchel. De deur kwam in beweging en draaide een kwartslag. "Juist ja, een geheime deur", zei Mitchel overdondert.

"Ga daar maar op staan", zei ik voldaan. Ik was hier beter in dan hij. Ik kende deze tombe uit mijn hoofd.
"Waarop staan?"
"Dat zie je toch. Jeetje, wat ben jij dom. Daar, die plaat!", ik wees naar de witte plaat voor zijn voeten. Ik irriteerde me aan alles wat hij deed. Dit zou niet lang meer duren, ik hield het niet meer vol. Hij had me weer bedrogen. Of misschien nog niet, maar dan zou het nog komen.

Nina verpeste alles. Als zij niet mee was gekomen, als Mitchel niet zo stom was geweest haar mee te nemen, waren er geen ruzies geweest. Dan zouden Robbin en Alex opgroeien in een liefdevol gezin. Maar in dit gezin bestond het vooral uit haat. Dit kon zo niet langer.
"Mitchel..?"
"Ja, lieverd?"
"Ik denk dat we eens goed met elkaar moeten praten."

Door de ogen van Mitchel

"Ik kon er niks aan doen. Ze keek me zo verdrietig aan, ze wilde echt heel graag weg!", zei ik voor de zoveelste keer. Leontien wilde maar niet naar me luisteren.
"Ze heeft onze relatie al eens eerder verpest, Mitchel. En nu doet ze het weer. Kijk dan hoeveel ruzie we maken!", hield ze koppig vol. Ze had gelijk. Sinds Nina met me mee was gekomen was er alleen nog maar ruzie. Maar ik was niet de gene die die ruzie maakte. Dat was zij.

"Ik ga toch niet vreemd? Dat zou ik toch nooit doen?", probeerde ik. Het was hopeloos om dit nog te proberen.
"Je zou haar achter je laten. Dat heb je gezegd", praatte Leontien eroverheen. Ik zuchtte onhoorbaar, anders zou ze daar ook nog boos om worden.
"Leontien, ik-"
"Je hoeft je niet telkens te verontschuldigen!", kakelde Leontien erdoorheen.

"Dit is toch geen volwassen gesprek. Dat zouden we toch doen? We zouden toch als twee volwassenen gaan praten?", vroeg ik op een rustige toon. Zelfbeheersing was van groot belang als je met haar wilde praten. Ze was koppig, heel erg.
"Ja, je hebt gelijkt", zei ze en knikte voorzichtig. Ik voelde dat mijn mond een beetje open zakte en snel maakte ik hem tot een streep. Ze gaf me gelijk.

Alex en Robbin kwamen binnen lopen en ging een stukje verderop in de zetels zitten om een 'joyritje' te maken.
"Hoe gaan we dit oplossen, Mitchel? Ik weet het niet meer hoor."
"Denk je dat we het aankunnen? Ik bedoel, zonder te ruziën?"
"We kunnen het wel, maar-"
"Maar, alweer die maar. Denk je dat we het kunnen?"

Leontien was een tijdje stil en keek naar onze kinderen. Ze leek niet van plan iets te zeggen.
"Je weet hoe ik denk over Nina. Ik ga niet vreemd", probeerde ik opnieuw. Leontien keek me aan en dacht na.
"We gaan het proberen."
"Wat zei je?", vroeg ik. Leontien zuchtte overdreven.
"We gaan het proberen", en ze duwde zichzelf overeind.

"Hebben ze het goed gemaakt, denk je, Alex?"
"Ik denk het wel. Papa lacht naar ons!", antwoordde Alex terwijl hij zijn handen heen en weer bewoog alsof hij een stuur vast had.
"Komen er dan eindelijk geen ruzies meer?"
"Ze zien er blij uit, geloof ik.."
"Yes, Alex. Ik wist wel dat papa en mama zonder ruzie konden!"
"Dat weet ik nog niet helemaal zeker, zussie. Dat moeten we nog even afwachten."

Ik sloeg mijn armen om Leontien heen en begroef mijn hand in haar haar. Hoe lang had ik haar al niet meer geknuffeld, of zelfs maar aangeraakt? Dat was al zeker een week geleden. Als ik het per ongeluk aanstoten terwijl we probeerden te slapen niet meetelde.
"Ik hou nog steeds van je, Leontien. Echt waar."
"Dat weet ik. Ik ook van jou."

We lieten elkaar los en keken diep in elkaars ogen. Ik zag weer voor me hoe ze de hele avond, tijdens het schoolfeest, drankjes voor me haalde. Ze bracht haar hoofd naar de mijne en even dacht ik dat ze me ging kussen, maar ze fluisterde wat in mijn oor.
"Wie wordt de vijfde generatie?"
"Daar gaan we nu achter komen."

"Robbin, Alex, we willen eens even met jullie praten. Papa en mama hebben de laatste tijd veel ruzie gemaakt. Net hebben we dat besproken en we gaan ervoor zorgen dat dat niet meer gebeurt", de kinderen juichten en keken elkaar lachend aan. "En dan heb ik nog iets. Ooit begon jullie over- overgrootmoeder met een legacy .."

"Pap, ik denk dat dat helemaal mijn ding is!", riep Robbin meteen zodra ik klaar was met mijn uitleg. Ik glimlachte naar haar, ik had al gehoopt dat zij het wilde. Alex is ook een schat, maar hij is te verlegen, denk ik.
"Dat is mooi, liefje. Je zal zelf mogen kiezen of je bij ons blijft wonen of gaat verhuizen. Je kan ook terug gaan naar Bridgeport", vertelde ik enthousiast.

"En jij, Alex? Wat denk jij?", vroeg Leontien nadat ze me een waarschuwende blik gaf. Ik ging er maar niet op in.
"Ik denk niet dat ik daar goed in ben.. Ik hou niet zo van kinderen", antwoordde Alex direct. Leontien knikte.
"Nou, dan blijf ik alleen over!", riep Robbin en ze spong overeind.

"Robbin, zodra je een tiener bent, draag ik mijn plicht over aan jou", zei ik. We kwamen allemaal overeind en knuffelden elkaar met zijn vieren. Als een gelukkig gezin, maar of dat ook zo zou blijven was voor mij nog maar de vraag.