3.6 min één, plus twee
Een paar avonden later besloten we mijn zwangerschap aan mijn vader aan te kondigen. Ik wist al dat hij er blij mee zou zijn dus ik maakte me deze keer geen zorgen. "Pap?", vroeg ik. Mijn vader deed zijn boek dicht. "Ja?", vroeg hij. "Ik ben zwanger!", riep ik meteen. "Echt? Wat leuk meid. Ik wordt opa!", zei hij en gaf me een schouderklopje. Hij vond het vast leuk om met zijn kleinkinderen om te gaan.
De maanden dat ik zwanger was en steeds dikker werd vond ik heerlijk. Ik hoefde niet naar mijn werk kreeg aandacht van iedereen die ik tegen kwam. Kess was ook zo enthousiast over de baby en volgens mij had hij zo met me willen ruilen en zelf de baby willen dragen. Om toch nog wat centjes te verdienen besloot Kess maar weer te gaan werken. Sinds hij hier woonde was hij gestopt met zijn werk als uitsmijter.
In die vrije tijd las ik veel boeken. Maar niet alleen over zwangerschap, ook over hele andere dingen. Zoals kookboeken. Ja, mijn buikje werd dikker maar mijn kennis groeide ook door. Schaken was ook weer iets geworden wat veel gebeurde in dit huis. Ik vond het ook steeds leuker om een potje mee te doen of gewoon toe te kijken.
Kess wilde er alles aan doen om geld binnen te halen voor ons en de babykamer. Hij ging 's avonds vaak weg om piano te spelen. Ik wist niet dat hij het kon, maar hij was geweldig. Hij kon beter spelen dat sommige pianisten die in bars waren ingehuurd en verdiende veel geld door alleen maar een klein uurtje te spelen. Maar als het niet druk was moest hij langer spelen om geld te verdienen.
Mijn tweede hobby was niet minder leuk dan het lezen. Het was namelijk schilderen. Straks als de baby er was kon ik misschien een mooi schilderijtje maken en ophangen in zijn of haar kamer. We wilde niet weten wat het werd. Dat moest een verrassing blijven. Tijdens het schilderen begon de baby altijd wild op zich heen te schoppen en het leek alsof de baby het leuk vond wat ik maakte, ook al kon hij of zij het niet zien.
Op een avond toen Kess weer aan het spelen was in een bar kwamen de eerste weeën. Ik wilde thuis bevallen en wist dat het zwaar kon worden. Ik belde Kess liet de telefoon twee keer over gaan en hing toen weer op. Dat was het teken dat hij snel naar huis moest komen als er iets mis was. Mijn vader was een vaste slapen dus die kon ik beter niet wakker maken. Ik zette het op een krijsen maar er was niemand die me hoorde.
Al gauw kwam Kess naar binnen stormen en raakte volledig in paniek. "Ik ben de gene die aan het bevallen is, Kess!", schreeuwde ik gefrustreerd en mijn schreeuw werd gevolgd door een nieuwe wee. 'Laat dit alsjeblieft snel voorbij zijn', dacht ik bij mezelf begon weer de schreeuwen van de pijn. "Rustig blijven liefje, rustig!", riep Kess. Ik rolde met mijn ogen. Wie moest er nou rustig blijven?
Na een hele nacht schreeuwen, puffen en nog meer schreeuwen kon ik dan eindelijk mijn zoontje verwelkomen. "Welkom, kleine Mitchel! Jij bent generatie vier alweer", zei ik en hield hem in de lucht. Hij had de huidskleur van Kess en waarschijnlijk mijn ogen. Mensen zeiden dat alle baby's op elkaar leken, maar deze kleine jongen was zo bijzonder. "Mitchel.. Is prachtig," stamelde Kess die mij en de baby een aangaapte.
Ik glimlachte en legde Mitchel in zijn wiegje. Vanuit zijn wieg kon Mitchel naar de prachtige stad kijken die nooit sliep. "Ga jij even lekker slapen kleintje? Je zal wel moe zijn van al dat schoppen in mijn buik," zei ik en stopte hem nog wat beter in zijn doek. Ik liep met een grote lach op mijn gezicht terug naar de slaapkamer. Kess lag al te slapen en moe ging ik bij hem liggen.
Maar lang bleef ik niet liggen want ik voelde weer weeën. Wat was dit? Het was gelukkig een stuk minder heftig en deze keer kon ik het in mijn eentje aan zonder Kess die gillend om me heen liep. Of eigenlijk bijna rende. Een tweede zoontje kwam te voorschijn. "Nou, uuh..", ik probeerde een naam te verzinnen. Hij moest wel bij 'Mitchel' passen. "Patrick! Ook jij welkom," lachte ik.
Ik liep naar de slaapkamer en daar stond een tweede wiegje. "De wonderen blijven maar komen hier," mompelde ik in mezelf en legde Patrick er maar gewoon in. Ik stopte ook hem nog een keertje goed in zijn doek en liep naar opnieuw naar de slaapkamer. Ik hoopte niet op nog zo'n kleine dwerg en stapte piekerend in bed. Na een kwartier was er nog niks en viel ik in slaap.
De weken die volgden waren vol met liefde voor de tweeling. Kess en mijn vader staken alle vrije tijd in de kinderen en ik kreeg nauwelijks de kans ze aan te raken. Ik had er niet echt problemen mee aangezien ik ze 9 maanden bij me had gedragen. Ze kwamen één dag te vroeg en dat vond ik geen reden tot paniek. Ze waren allebei gezond en gelukkig, tenminste, dat hoopte we.
Nog steeds gingen we door met geld verdienen. Door te schilderen en daarna de schilderijen te veilen hoopte we geld te verdienen voor als de baby's ouder werden en we moesten ook nog gewoon de rekeningen betalen. Op dit moment hadden we het niet zo breed en zelf het huis was nog niet af. Een aantal kamers stond leeg en de woonkamer was nou niet bepaald gezellig. Ook bij de keuken moest nog een bar worden geplaatst.
's Avonds moest Kess nog steeds weg om zijn muziek te laten horen aan alle gasten in de kroeg. Hier waren gelukkig wel meer mensen maar de meeste bleven aan de bar zitten en hadden geen aandacht voor deze geweldige pianist. Maar wie er wel aandacht voor had stopte zijn potje helemaal vol met geld. En dan was Kess toch wel weer blij.
Na een paar uur spelen wilde Kess naar huis gaan maar toen zag hij Rick aan de bar zitten. Ik had Rick al zo vaak willen bereiken maar hij nam nooit op en was ook nooit thuis. Hij wist niet eens dat ik zwanger was geweest en een tweeling had gekregen. Kess bleef dus was langer om over zijn zoontjes te pronken. Rick zei dat het hem speet maar dat hij zo veel te doen had.
Kess had met Rick afgesproken dat ik met een van de twee even naar zijn huis zou komen. Ik nam Patrick mee. Mitchel was veel rustiger dan Patrick en lag bijna de hele dag te slapen. Patrick leek het tegenovergestelde, want hij was altijd wakker als ik kwam kijken en zette het dan op een brullen. Dan moest ik Patrick heel snel stil krijgen al wilde ik Mitchel laten slapen.
Patrick genoot wel van de buitenlucht. Hij was aan het lachen en keek bewonderend om zich heen. "Mooi hè, deze stad," zei ik tegen Patrick. Ik vertelde ze altijd hele verhalen en hoopte dat ze er misschien een woordje van onthielden. Ik zei natuurlijk ook vaak 'mama', ook al wist ik dat ze nog veel te klein waren om te kunnen praten. Inmiddels kwam het huisje van Rick in zicht.
Ik stond bij de deur en belde aan. Ik zag weer geen beweging in huis en belde nog een keer. Ik wachtte even en toen de deur nog niet open ging slaakte ik een zucht. Rick was ook nooit thuis. We zouden vaak met elkaar afspreken, maar hij was nooit bereikbaar. Dit was niet zoals ik het wilde. En mijn vader ook niet, dat wist ik zeker. Maar ik vroeg me wel af waar Rick altijd uit hing.
Op een ochtend zaten Kess en ik samen aan het ontbijt. "Schat, zullen we vanmiddag een stukje met de jongens gaan wandelen?", stelde Kess voor. "Ja, lijkt me leuk," zei ik glimlachend. Meestal als Kess iets leuks wilde doen was hij wat van plan. Ik had geen idee wat het was en begon me al weer zorgen te maken. Ik was veel te onzeker voor mijn leeftijd. En dat terwijl ik twee kinderen had.
We trokken onze alledaagse kleding aan en haalde de buggy's tevoorschijn. Ik wist niet waar we heen gingen en liep maar achter Kess aan. Alleen Kess liep een stuk sneller dan ik dus ik riep dat hij wat rustiger moest lopen. Op mijn gympen rende ik naar Kess toe en Patrick begon te gieren van het lachen. Hijgend kwam ik bij hem staan. Hij lachte en op een rustiger tempo liepen we verder.
We kwamen aan op een plek die ik nooit eerder had gezien. Ik had mijn moeder wel wel eens over gehoord. We lieten de kinderen in de buggy zitten en genoten van het uitzicht. Kess begon me te zoenen en ik beantwoorde zijn zoen met een nog langere zoen. Ik wilde graag weten wat er was. Missen was dit wel onze laatste kus? Nee, dat kon toch niet?
Ik legde mijn handen in zijn nek en raakte met mijn neus zijn neus nog net niet aan. "Wat is er, lief?", vroeg ik voorzichtig. Kess glimlachte. "Wat?", vroeg ik. Hij gaf geen antwoord en liet me met een arm los. Hij graaide in zijn achterzak. "Kess, wat moet je me vertellen?", ik wist dat hij zijn mobiel altijd in zijn achterzak had.
Hij ging op zijn knie en haalde een doosje tevoorschijn. "Lieve Puck. Ik ken je al vanaf mijn jonge jaren en als ik bij Rick op bezoek kwam hoopte ik dat jij er was. Ik heb hier niet lang over na hoeven denken. Er groter probleem was welke je mooi zou vinden. Ik kende je eerst nog helemaal niet goed maar verliefd was ik al meteen toen ik je ontmoette. En nog steeds, Puck," zei Kess.
Hij opende het doosje en een prachtige ring kwam tevoorschijn. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. "Puck, wil je alsjeblieft, met me trouwen?", vroeg hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dit was het mooiste moment van mijn leven. Op de geboorte van mijn zoontjes na. Ik moest echt minder twijfelen aan Kess en het zou altijd wel goed zitten.
Ik stak mijn hand uit. "Ja, Kess. Natuurlijk wil ik dat!", gilde ik en wilde wel in de lucht springen van blijdschap. Hij schoof de ring om mijn vinger en gaf een zacht kneepje in mijn hand. Dit had ik echt niet verwacht. Er kwamen veel dingen in me op maar geen huwelijksaanzoek.
Ik trok Kess overeind en sprong in zijn armen. Hij hield me vast en ik hoopte dat hij me nooit meer los zou laten. "Ik hou van je, Kess," fluisterde ik in zijn oor. "Ik ook van jou lieverd," fluisterde Kess terug. Ik zag al helemaal voor me hoe we de bruiloft gingen doen. In de achtertuin met niet te veel gasten. Mitchel en Patrick zouden een mooi pakje aan doen en ook mijn vader zou het geweldig vinden.
Ik sloot mijn ogen en kon een glimlacht niet van mijn gezicht af krijgen. Ik trok Kess nog dichter tegen me aan en hoorde Patrick gillen. Kess moest me wel los laten want de jongens zouden al honger hebben. We pakten de buggy's en reden terug. Ik wilde zo meteen het nieuws aan mijn vader vertellen. Ik rekende in gedachten al uit hoeveel het zou kosten.
Zodra de kinderen op bed lagen riep ik mijn vader. Hij kwam moeizaam de trap af met zijn wandelstok. Ik had geen idee waarom hij die had gekocht. Zo kreupel zag hij er niet uit. "Pap.. Ik heb heel goed nieuws," kondigde ik aan. "Wat is er? Ga je..?", vroeg hij. "Ja pap, ik ga trouwen!", riep ik blij. Mij vaders ogen begonnen te glinsteren.
"Dat is geweldig meisje, gefeliciteerd!", zei hij. "Moet Kess dan niet om mijn hand vragen of zo?", vroeg ik. "Natuurlijk niet meisje. Als hij je gelukkig maakt dan hoeft hij daar voor echt niet eerst naar mij te komen. Kess is een goede jongen, dat weet ik. Maar waarschijnlijk kan ik er niet eens bij zijn..", zijn stem verzwakte. "Pap. Doe niet zo raar, hoezo niet?"
Het antwoord kreeg ik meteen. "Nee, pap. Dat kan niet!", zei ik. Tranen welde op in mijn ogen. "Pap, alsjeblieft! Nee!", riep ik wanhopig. Hij mocht niet sterven voor de bruiloft. Hij moest mijn zoontjes op zien groeien. "Papa, alsjeblieft, nee! Papa blijf hier, je moet Mitchel en Patrick op zien groeien!", gilde ik. De tranen stroomde over mijn wangen.
Mijn vader zweefde omhoog en veranderde in een geest. Ik wist niet wat ik moest doen. Hij was wel al oudere maar ik wilde hem nog niet verliezen. Hij was de man die zo dapper was om zijn vader op te zoeken. Die vreselijke man, die mijn oma verliet om mijn vader. Mijn vader was sterk en wist veel van het leven. Ik had zo veel van hem geleerd. Hij mocht deze dingen niet missen.
Magere Heijn kwam tevoorschijn en ik smeekte hem mijn vader nog te laten leven tot de bruiloft. Maar Heijn was koppig en mijn vader schudde hem de hand. "Zorg goed voor de jongens lieverd. Je gaat het redden. Doe het voor je oma. 10 Generaties, dat lukt je. Het is tijd voor mij. Maar jullie redden het!", zei mijn vader en verdween.
Kess kwam snel naar me toe en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. "Het is beter, lieverd. Je vader is weer bij zijn vrouw. Ze zijn samen gelukkig. En hij is weer bij zijn moeder. Ze hebben het vast goed daar," fluisterde Kess. Ik wilde niet geloven dat mijn vader er niet meer was. Er schoten herinneringen door mijn hoofd.
Ik moest me sterk houden. Mijn vader moest vast gelukkig zijn. Misschien waakte hij wel over ons. Misschien kon hij de bruiloft wel zien en misschien zag hij mijn zoontjes opgroeien. Die gedachte maakte me al een stukje blijer en ik wist dat ik niet moest treuren. Kess veegde mijn laatste tranen weg en we gingen maar naar boven om te slapen.
Ook de begrafenis van mijn vader werd alleen door ons gehouden. Rick was weer onbereikbaar en wist dus niet dat zijn beide ouders waren gestorven. Kess had een keyboard gekocht zodat hij overal waar hij wilde geld kon verdienen. Hij ging nu vaak voor het theater zitten omdat naar concerten waren en er kwam dus veel mensen. Het geld kwam lekker binnen.
Op zo'n avond dat Kess aan het optreden was groeide de tweeling op tot peuters. Ik dacht aan mijn vader. Zou hij dit zien? Of zou hij het gewoon missen? Mitchel was de eerste die opgroeide en niet veel later was ook Patrick een stuk gegroeid. Ze leken heel erg op elkaar alleen hun haarkleur verschilde. Patrick had de kleur van zijn vader en Mitchel had zwart haar. Dat moest van zijn overgroot oma zijn.
Mijn oma, Sophie was de stichter van deze legacy en de enige in onze familie met zwart haar. Ik vond het jammer dat Kess de verjaardag van zijn zoontjes had gemist maar hij had er zelf ook liever bij willen zijn. Ik gaf Mitchel een flesje en Patrick zette het meteen op een brullen. Hij wilde natuurlijk ook een flesje warme melk voor het slapen gaan.
Mitchel legde ik als eerste in bed en hij was meteen in dromenland. Bij Patrick was het een stuk lastiger hem in slaap te krijgen. Ik zong maar zacht een liedje voor hem en uiteindelijk viel ook deze druiloor in slaap. Ik zette het licht uit en ging zelf ook naar bed. Ik hoopte dat Kess snel thuis kwam en zijn zoontjes ging bekijken. Ze waren zo schattig allebei.
Elke ochtend leerde Kess de kleine Patrick een paar stapjes te lopen. Het was zo'n lief gezicht hoe Patrick op zijn beentjes stond en probeerde vooruit te komen. Maar op sommige ochtenden had Patrick totaal geen zin om te lopen en was hij heel opstandig. Dan bleef hij gewoon zitten tot Kess hem weer optilde en overeind hielp.
Bij Mitchel was dat anders. Mitchel vond het hartstikke leuk om te leren lopen en hij ging hard vooruit. Hij kon al bijna door de hele kamer lopen zonder enige hulp van mij. Maar naast ons hadden de jongens nog een hulp. Mijn verlof zat er op en we hadden een oppas die het goed met de jongens kon vinden. En andersom ook gelukkig. Anders hadden we hem meteen ontslagen.
Van al het geld dat we gespaard hadden legde we eerst een nieuwe tuin aan. Er was genoeg vermaak voor de jongens. Nu ze nog peuters waren op de wipboot en raket en later konden ze alles gebruiken. Ook wij konden over de waterbaan glijden als we een keer zin hadden. De speeltuin was helemaal naar onze wens en we hoopte dat de jongens hier veel tijd door zouden brengen.
Op een avond was het Kess' verjaardag. Hij zou alweer oudere worden en wilde dat zelf liever niet weten. Hij zou ook zijn haar gaan verven omdat hij dat grijze haar maar lelijk vond. Ik wilde ook niet dat hij al oudere werd en hoopte dat hij nog een hele tijd bij ons bleef. Hij moest wel onze zonen af zien studeren dus hij moest het maar vol zien te houden.
Elke avond lazen we een verhaaltje voor aan de tweeling. De ene keer was ik aan de beurt en de andere keer was het de beurt aan Kess. Mitchel en Patrick moesten soms heel hard lachen om dingen die niet eens grappig bedoelt waren. En wat dan wel grappig bedoelt was vonden ze weer niet leuk en dan vielen ze bijna in slaap.
Ook als Kess een verhaaltje voorlas genoten de jongens. Het was zo leuk om te zien hoe goed ze het met hun vader konden vinden. Alleen tussen de tweeling waren soms wel eens problemen over wie nou met de raket mocht spelen. Als dat maar goed ging.
