3.2 Excuses
De dagen erna probeerde Rick mijn vader te ontlopen. Rick was bang dat hij opnieuw tegen Rick ging uitvallen. Rick was in die laatste dagen ook erg afstandelijk geweest en zelfs tegen mij vertelde hij bijna niet meer hoe hij zich voelde.
Mijn vader kwam naast Rick zitten en Rick wilde al opstaan om weg te lopen. Maar mijn vader pakte zijn arm vast en gaf er zacht een kneepje in. "Wacht, Rick", zei hij op een rustige toon. Rick was verbaast en zakte zachtjes terug op de bank.
Rick keek weg. Hij durfde mijn vader niet aan te kijken. "Het spijt me, Rick. Heel erg. Ik was zo geschrokken van toen je het vertelde. Ik had het wel verwacht. Maar toch, het kwam zo hard aan. Het is niet normaal hoe ik reageerde. Dat besef ik me nu ook. Het is onredelijk. Ik heb daar heel veel spijt van. Dat je dat maar weet."
Rick hield nog steeds zijn mond en knikte dat mijn vader verder moest vertellen. "Toen je voor het eerst in mijn armen lag.. Begon ik te fantaseren. Over later. Ik vertelde je alles wat we later samen zouden gaan doen. Vader en zoon", zei hij. "Wat wilde je doen dan?", piepte Rick die bijna zijn stem kwijt was.
"We zouden later samen een auto kopen, zo'n hele oude van de sloop. Dan zouden we die samen helemaal opknappen. We konden samen maar beurzen gaan. Met de nieuwste en duurste auto's. Ik kreeg steeds minder hoop, omdat je met poppen speelde. In plaats van met de auto's die ik voor je kocht. En toen je het me die avond vertelde kwam het aan als een klap. Je zou nooit met mij naar een auto beurs gaan."
Er verscheen een kleine glimlach op Ricks gezicht. "Pap, ik wil best met jou samen naar auto's gaan kijken. En in auto's rijden. En opknappen. En alles wat met auto's te maken heeft. Dat heeft toch niks te maken met dat ik homo ben?", merkte Rick op. Mijn vader knikte. "Inderdaad, sorry. Ik ben blij dat je met me mee wil, maar het hoeft niet hoor. Doe wat goed voor je is."
Rick knikte en kwam moeizaam overeind. "Ik ga maar eens aan mijn huiswerk..", mompelde hij en haastte zich naar boven.
Die avond zag ik Rick voor het eerst weer met een glimlach. Ik had me verder niet echt met hem bezig gehouden. Ik had weer een nieuwe jongen ontmoet die ik wel leuk vond. En daar was ik nu meer mee bezig. Maar ik was wel blij voor Rick. Dat mijn vader toch niet zo erg was als we dachten.
Door de ogen van Gino
Laetitia was bezig met de vaatwasser toen ik opeens een kreet hoorde. Ik was boven een kookboek aan het lezen en had er op vertrouwt dat Laetitia goed met dat apparaat over weg kon. Blijkbaar had ik te veel vertrouwen in haar.
"Gino! Alsjeblieft! Ik hou van je!", gilde Laetitia. Ze voelde nog een naschok. En een klein gilletje ontsnapte uit haar mond. Ik klapte geschrokken mijn boek dicht en smeet het in een hoek van de kamer.
Dit kon toch niet het einde voor Laetitia zijn? Ze was al wat ouder maar nog lang niet aan het einde van haar leven. Dit kon ze mij en de kinderen nog niet aan doen.
"Laetitia! Neee!", riep ik huilend. Daar lag mijn vrouw. Ik bleef op afstand en wilde een ambulance bellen. En bij haar neerknielen. Haar voor de laatste keer kussen. Nog één keer lieve woordjes tegen haar zeggen.
Een harde dreun was me voor. Magere Hein verscheen. "Zo, Gino. Da's vroeg!", grinnikte hij. Ik kon alleen maar mijn tranen laten stromen en Magere Hein uitschelden. Terwijl hij op zijn horloge keek. Hij moest opschieten voor de volgende dode.
Er verscheen een soort gele gloed om Laetitia heen. "Nee..", fluisterde ik. Niet nu al. Alsjeblieft. Laetitia. Er spookte allerlei herinneringen door mijn hoofd. Van die huwelijksreis, onze trouwdag. De geboorte van Puck en van Rick.
"NEEEEEE!", schreeuwde ik. Magere Hein gebaarde dat ik minder moest schreeuwen. Maar waarom zou ik? Ik zou Laetitia nooit meer zien. Mijn laatste afscheid. De gloed werd groter en groter en omringde Laetitia.
Als een wolkje stof vloog ze door mijn benen. Als een soort afscheid. Ik durfde me niet om te draaien. Haar wilde ik niet zien als geest. Mijn moeder was al erg genoeg.
Magere Hein sloot een deal met haar maar ik verstond het niet door mijn harde gekrijs. Ik schreeuwde alle frustratie er uit. Even helemaal leeg worden. Laetitia. Laetitia. Laetitia.
Ik probeerde in mijn hoofd tot 10 te tellen maar kwam niet verder dan 3. Magere Hein, maak haar levend. Bad ik in mezelf. Geen idee van wat er achter me gebeurde.
Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en liet de laatste tranen stromen. Hoe moest ik dit aan Puck en Rick gaan vertellen? Dat zou nog zo lastig worden. Hun moeder was zomaar overleden. Ik werd uit mijn gesnik verstoord door een bekende stem. "Gino.. ?"
Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in het gezicht van mijn vrouw. Mijn vrouw, Laetitia. Mijn mond viel open van verbazing en daarna krulde mijn mondhoeken omhoog. "Maar.. Hoe..?"
Ze trok me dicht tegen zich aan en ik kon haar warmte voelen. De warmte liep over naar mijn lichaam. "Omdat ik zo'n pechvogel ben vond hij het leuk om me nog even te laten lijden. Zodat iedereen me uit kon lachen", fluisterde ze. Ik glimlachte en sloot mijn ogen. "Ik hou van je."
