3.9 Doorgeven
Door de ogen van Mitchel
"Gatver, Mitch, wat heb je nu weer gedaan?", snauwde Patrick naar me. Natuurlijk, er was weer iets verkeerd aan me. "Hoezo?", probeerde ik op een normale toon te vragen. Hij mocht niet merken dat ik bang was voor hem. Patrick begin te lachen. Ik keen naar mijn kleding, er was niks verkeerds toch? "Dat heb je toch zeker wel door, sukkel!", schreeuwde hij boos. Waarom zeurde hij zo?
"Je stinkt vreselijk!", zei Patrick. Wat? Ik had toch helemaal niks gedaan? Ik had vanochtend nog gedoucht. Ik rook onder mijn oksel. Hij rook gewoon zoals normaal. "Ik stink helemaal niet", piepte ik. Alweer die piepstem. Ik wilde dat ik die niet had, Patrick wist meteen dat ik bang ben. "Je moet echt gaan douchen hoor. Je stinkt wel!", zei Patrick met een gemeen lachje. Hij kon alleen maar gemeen naar me lachen.
"Oké, ik ga wel douchen..", mompelde ik en liep de badkamer binnen. Snel deed ik de deur op slot, straks kwam Patrick nog binnen. Je wist maar nooit wat hij van plan was. Achter de deur hoorde ik Patrick zachtjes grinniken net voordat ik de douche aan zette. Tevreden deed ik de douche aan, hij kon lekker niet binnen komen. Had hij ook eens een keer pech.
In de douche kon ik mezelf altijd even helemaal rustig maken, als er weer eens een vervelende grap met me was uitgehaald. Dan kon ik daarna weer lekker spelen. Ik ging met mijn handen door mijn haar, lekker zacht. Mama had vast nieuwe shampoo gekocht want deze rook anders dan die die ik normaal gebruikte. Deze vond ik eigenlijk niet zo lekker ruiken.
Ik keek naar mijn hand. Hij was helemaal paars. Ik ging opnieuw met mijn handen door mijn haar. Nu was ook mijn andere hand paars. Ik keek omhoog en zag allemaal paarse plukken over mijn voorhoofd hangen. Had mama soms de verkeerde shampoo gekocht? Ik ging voor de spiegel staan en zag dat er niet een pluk, maar mijn hele haar paars was.
Toen bedacht ik het me opeens. Patrick! Daarom wilde hij me laten douchen. Hij wilde me helemaal niet bekijken terwijl ik aan het douchen was. Hij had weer eens een flauwe grap bedacht. "PATRICK!", riep ik kwaad. Waarom deed hij dat toch, ik had hem nog nooit, echt nooit, wat aan gedaan. Snel stapte ik weer onder de douche en gebruikte de shampoo van papa. Hopelijk ging de verf er zo uit.
Zodra mijn haar weer zijn eigen kleur had kleedde ik me aan. Ik kwam deze keer totaal niet tot rust tijdens het douchen. Ik rende de kamer van mijn zusjes binnen, want daar was mama. "Mama! Patrick heeft weer een grap met me uit gehaald. Al mijn haar was paars!", riep ik boos. Mama zuchtte diep en keek omhoog. Ze fluisterde wat. "Kom even met me mee, Mitchel", zei ze.
Ze nam me mee naar mijn kamer en ging op een zitzak zitten. "Ga zitten", beval ze me. Ik gehoorzaamde, niet dat ik het erg vond om te zitten. "Waarom gaan we hier heen, mama?", vroeg ik. Mijn moeder had haar badpak aan. Ze was heel vele bezig met sporten op de loopband en zwemmen en deed haar badpak daarna nooit uit. "Ik wil wat met je bespreken..", antwoordde ze.
"Wat is er dan mama? Is het erg?", vroeg ik. Ze schudde haar hoofd en haar blonde haren vlogen alle kanten op. Ik bewonderde mijn mama, ze was altijd zo vrolijk en haar haar zat altijd goed. "Ik heb eens zitten denken.. Wat we moeten doen met Patrick", zei ze na een tijdje voor zich uit te staren. Wat gingen ze doen met mijn broer? Gingen ze hem opsluiten? Dat zou ik echt niet erg vinden.
"Ik denk dat we hem zodra jullie jarig zijn geweest naar een kostschool sturen, zodat jullie allebei even rust hebben van elkaar", zei mijn mama. "Waar is dat dan?", vroeg ik, zo slim als ik was wist ik wel wat een kostschool was. Patrick zouden we het nog uit moeten leggen. "Hier heel ver vandaan. Hij kan niet zomaar even langs komen.. Vrees ik", je kon zien dat ze slikte.
"Maar hij gaat zelf een school uitzoeken. Hij moet het wel leuk hebben daar", vervolgde ze. Het was een heel goed idee. Dan had ik eindelijk even rust en geen geruzie over wat je maar kon bedenken. "Het is een heel goed idee mam!", zei ik iets te enthousiast. Alsof ik het niet erg vond dat ik mijn broer voor een hele lange tijd niet zou zien.
Maar stiekem vond ik dat ook niet. Ik vond het alleen maar leuk, een eigen kamer. Dat had ik nooit gehad. Ik verheugde me nu al op onze verjaardag, terwijl dat nog wel een tijdje zou duren. Een kamer in mijn eentje, niet alles wat er in stond te hoeven delen met mijn broer die dacht dat alles alleen van hem was. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht, ik zou hem niet gaan missen. Echt niet!
Door de ogen van Puck
Van de laatste weken wilde we gretig gebruik maken. Binnen kort zou ik ook Patrick gaan vertellen over de kostschool. Dat zou nog moeilijk worden. Zelfs Kess wist het nog niet. "Wow, mam jij gaat hard!", riep Mitchel lachend. We hadden ook wel eens momenten dat we met zijn allen plezier hadden, zoals vandaag. Straks zouden ook Esmée en Eline nog mee kunnen doen.
Maar dan zou Patrick waarschijnlijk al op de kostschool zitten. Ik vroeg me soms wel eens af of Esmée en Eline wel wisten dat ze twee broers hadden. Mitchel kwam vaak langs, maar Patrick kwam bijna nooit in de kamer van de meisjes. "Kijk eens wat ik kan mam!", riep Patrick en draaide rondjes terwijl hij over de baan gleed. Dit was een goede aanwinst geweest, iedereen had er plezier van.
Op dagen zoals deze hadden Mitchel en Patrick ook geen ruzie en betwijfelde ik of ik Patrick wel naar een kostschool moest sturen. Ze waren immers wel broers. Maar al snel kwam ik weer bij bewust zijn, Patrick deed hartstikke gemene dingen bij Mitchel en daar werd zijn broer niet vrolijk van. Hopelijk zou Patrick nu ook eens gaan in zien dat hij heel verkeerd bezig was. Niet alleen tegenover zijn broer, maar ook tegenover ons. En de leraren, hij was brutaal.
Op een avond zaten Kess en in aan de bar te praten. "Liefje, waar maak je je zo druk om? Ik zie het wel?", vroeg Kess. Hij had het dus gemerkt. "Ik..", ik wilde hem net alles gaan vertellen. "Misschien moeten wij weer eens samen uit eten gaan", stelde hij voor. Ja, dat was een prima idee. De laatste tijd hadden we het allebei veel te druk met de kinderen. Samen brachten we maar weinig tijd door.
"Ja, Kess, dat zou ons goed doen", antwoordde ik met een glimlach. "Romantisch met z'n tweetjes, even rust zonder de kinderen", zei Kess en ik kon alleen maar knikken. "Vertel je me dan ook wat er met je aan de hand is?", vroeg Kess. Soms dacht ik dat hij gedachten kon lezen, dat hij kon zien dat er meer was dan onze relatie.
"Kom eens hier", zei Kess en trok me van de barkruk af. Hij trok me tegen zich aan en ik sloeg mijn armen om zijn nek. Wat had ik lang niet in zijn armen gestaan. Best raar eigenlijk, we waren tenslotte getrouwd. Ik sloot mijn ogen en genoot van het moment. Even voelde ik me weer jong. Ik zag voor me hoe ik deed toen ik Kess voor het eerst ontmoette. Rick was jaloers.
"We gaan het gewoon weer net zo hebben zoals vroeger", zei Kess terwijl hij mijn handen pakte. Ik voelde het verliefde gevoel weer opkomen. Ja, ik hield nog steeds van deze man. "Dan ga ik nu even de kinderen inlichten", zei ik met tegenzin. Ik wilde nog helemaal niet weg van Kess, maar we zouden over een uurtje alweer samen zijn, niet in huis, maar in de Bistro.
"Jongens.. Papa en mama gaan vanavond weg, er komt een oppas. Houden jullie je rustig?", vroeg ik terwijl ik naar de jongens liep. "Ja mam, maar waar ga je heen?", vroeg Mitchel. "We gaan even lekker uit eten", zei ik en voelde hoe Mitchel glimlachte. Hij wist dat veel kinderen gescheiden ouders hadden en vond het vast fijn om te weten dat wij dat niet gingen. "Patrick, gedraag jij je ook?", vroeg ik. "Ja mam", wat het enige wat hij zei.
Die avond maakte we ons klaar voor een leuke avond en trokken onze mooiste kleren aan. In de roestige oude auto van mijn vader reden we naar de Bistro. "Heb je er een beetje zin in?", vroeg Kess en legde zijn hand op mijn been. "Natuurlijk schat", antwoordde ik. Ik had er hartstikke veel zin in. Wat me wel zorgen baarde was dat ik over mijn plannen moest vertellen. Aan het einde dan maar.
Het diner was onze beste 'date' tot nu toe. Ze brachten alleen eerst het verkeerde voedsel, maar dat maakte de sfeer alleen maar beter op een of andere manier. Na het diner gingen we naar buiten om nog een drankje te drinken. Ik probeerde niet aan de kostschool te denken en een leuk ideetje schoot me eigenlijk te binnen. "Schat, ik heb een idee!", zei ik. "Wat voor idee?", vroeg Kess nieuwsgierig.
Ik trok mijn mond open om te vertellen toen er opeens van de zijkant een flits voorbij kwam. "Paparazzi..", zuchtte ik. Kess was deze mannen met fototoestellen niet gewend en reageerde dan ook heel anders dan ik zou doen. "Ga toch weg met je klikapparaat! Zal ik jou eens gaan fotograferen bij je afspraakje?! Als je die al krijgt met dit uiterlijk..", snauwde hij.
Ik legde mijn hand op zijn schouder. "Kess, doe rustig, je maakt het alleen maar erger", probeerde ik hem te kalmeren. Hij zuchtte en knikte, gelukkig. Straks stond het weer in de krant.. Puck gaat uit met agressief persoon. "Sorry", mompelde hij. "Het geeft niet, zullen we even gaan zitten? Dan vertel ik wat me dwars zit..", stelde ik voor. Wat raar eigenlijk dat ik er zelf over begon.
"Wat is er zo erg?", vroeg Kess toen ik met een ernstig gezicht naar hem keek. "Nou.. Ik heb dit al met Mitchel besproken. Ik weet wat we kunnen doen met Patrick", vertelde ik. "Wat dan?", vroeg hij een tikkeltje geïrriteerd dat ik het niet gewoon vertelde. "Ik denk dat we Patrick naar de kostschool moeten sturen als ze jarig zijn geweest", ik slikte. Wat nou als Kess het een belachelijk idee vond?
"Maar dat is een hartstikke goed idee!", was het enige wat hij zei. Ik begon enthousiast te vertellen. "Kijk, ik heb het al op gezocht. Hier is de kunstschool en ik heb ook een school gevonden waar hij lekker veel gaat sporten!", ik legde een tijdschrift op tafel. Kess bladerde er doorheen. "Dan kunnen die jongens allebei even tot rust komen en een tijdje zonder al die treiterijen leven", voegde ik er aan toe. "En wat was je andere idee?", vroeg Kess. "Oja! We kunnen misschien binnenkort een reis maken. Met de kinderen of zonder", glimlachte ik.
"Waar is Esmée? Waar is Esmée?", vroeg Mitchel. Hij zat met zijn zusje een spelletje te spelen en ze hadden samen hartstikke veel lol. "Etmee?", lachte Esmée terwijl ze haar grote broer na deed. Ze konden het samen heel goed vinden. Esmée speelde liever met zijn grote broer dan met mij of Kess. En daar waren we best blij om, zo konden wij ook nog even tijd voor ons zelf hebben.
"Kiekeboe!", riep Mitchel en Esmée begon te gieren van het lachen. "Mitol!", riep ze blij en probeerde in haar handjes te klappen. "Daar schrok je van hè", lachte Mitchel. Esmée begon te gillen. "Sssht, Esmée, niet zo gillen hoor", fluisterde Mitchel. Ze was meteen stil. Mitchel was een geweldige broer. Volgens mij zou het ook een geweldige vader worden.
Mitchel stond op en trok zijn zusje overeind. De meisjes konden nog niet lopen, maar staan om hun grote broer een knuffel te geven konden ze wel. Esmée en Eline waren best wel opstandig als het om leren ging. Ze speelde veel liever met hun pop of natuurlijk hun grote broer. Het eerste woordje wat Eline kende was dan ook Mitchel, ook al sprak ze het niet helemaal goed uit. Ook Esmée kon het al bijna zeggen.
"Elieeeeene?", vroeg Mitchel. "Waar is Elieene?" "Hiej!", lachte Eline. Met haar kleine vingertjes bedekte ze haar ogen. Ik kon niet zeggen wie van de twee slimmer was. Ze ontwikkelde zich even snel, ze waren echt precies hetzelfde. "Mitsjol?", riep Eline. "Mitsjohoool", herhaalde ze. "Ik weet niet waar Mitchel is hoor", zei Mitchel die ook zijn handen nog voor zijn ogen had.
"Kiekeboe! Hier is Mitchel!", riep hij en net als haar zus bogen Eline heel hard te lachen. "Je schrok hè", grinnikte Mitchel. Eline begon nog harder te lachen. Ze waren zo schattig samen. Waarom was Patrick niet net zoals zijn broer? Naar mijn idee werd Mitchel de volgende stamhouder. Hij kon het goed met de andere kinderen vinden, was slim en ook rechtvaardig. Hij wilde helemaal gene ruzie maken.
Patrick was op deze momenten bezig met zijn eigen ding: schilderen. Zijn eerste schilderijen waren niet de beste, maar ik was allang blij dat hij een hobby gevonden had. Ik had er de laatste tijd geen tijd voor en daar maakte Patrick gretig gebruik van. Ik kreeg nu zelfs niet de kans om te gaan schilderen. Patrick keerde altijd zijn rug naar zijn zusjes, straks ging hij hun ook nog pesten.
"Mam, kijk!", riep Patrick toen ik de trap af liep. Ik kwam naar hem toe en bekeek het schilderij. "Mooi hoor", lachte ik naar hem. "Maar de kleurtjes zijn iets te fel denk ik", zei ik na het een tijdje te bekijken. "Helemaal niet! Dit is juist mooi!", zei hij boos. Ik wilde hem alleen een tip geven, maar wist dat boos op hem worden geen zin had dus liet ik hem maar naar de computer stampen.
Daar werkte hij al weer aan een andere hobby, schrijven. Ook het schrijven van verhaaltjes maakte hem rustig, dus ik was blij dat hij afleiding kon zoeken uit zichzelf. Ik vroeg me af of hij dat ook zou doen als ik hem ging vertellen dat hij naar een kostschool zou gaan. Dat was vanavond, tijdens het eten. Dan zou ik het hem gaan vertellen en dat had ik al tegen Mitchel gezegd.
Die avond zaten we aan tafel te eten van Patrick's favoriete maaltijd. Dan was er toch nog iets leuk aan deze avond. Mitchel trapte tegen mijn been onder tafel. Ik moest het hem gaan vertellen. "Patrick.. ?", begon ik. "Ja mam?", vroeg hij. Ik slikte. Waarom was dit zo lastig? "Ik heb eens na gedacht, en wat dingetjes besproken..", zei ik. Dat was waar.
"Ja, en?", zei hij onverschillig. Ik haalde diep adem. "Ik denk dat we maatregelen moeten nemen. De dingen die jij je broertje en omgeving aan doet, zijn niet normaal voor een jongen van jou leeftijd. Dat zijn ze sowieso niet trouwens", zei ik in één adem. Patrick staarde naar zijn eten, hij wist dat ik gelijk had. Nu moest ik gaan zeggen wat we gingen doen. "We sturen je naar een kostschool zodra je met opgegroeid", zei ik.
Zoals ik al verwacht had sprong hij op van tafel en schoof met een wild gebaar de stoel tegen de tafel aan. Mitchel deed alsof er niks aan de hand was en at stug door. "Waarom ik? Waarom niet Mitchel?", schreeuwde Patrick kwaad en stampte met zijn vuist op tafel. "Het is oneerlijk!", riep hij er nog achteraan.
Ik zag dat hij zijn tranen probeerde te verbergen. "Ik haat jullie!", riep hij boos en daarna rende hij stampvoetend weg. De woorden staken stuk voor stuk mijn huid binnen, door mijn hart. Ik had het hem nooit moeten vertellen, hem nooit naar een kostschool moeten sturen. Ik stond op. Het was te laat om het om te draaien. "Mitchel, wil jij de borden opruimen?", vroeg ik.
"Ja hoor mam, je hebt het goed gedaan", zei hij. Ik probeerde te glimlachen. Achter ons stampvoette Patrick de trap op. Zo kwaad had ik hem nog nooit mee gemaakt. Ik begreep het ook wel. Boven werd een deur met een klap dicht gesmeten. Nu moest ik er achteraan om hem te troosten. "Patrick? Patrick, kom eens. Ik laat je wat zien in papa en mama's bed", zei ik toen ik voor zijn deur stond.
Ik wachtte net zo lang voor de deur tot ik geen gesnik meer hoorde. Ik deed de deur open en nam hem mee naar mijn kamer waar hij onder de dekens ging liggen. "Het is allemaal heel vervelend, dat weet ik. Maar bekijk het van de goede kanten..", zei ik. "Welke goede kanten?", zei hij nors. "Je mag zelf kiezen welke school! Er is een kunstschool of een militaire kinder kostschool", vertelde ik.
Ik haalde een folder uit het nachtkastje en liet hem aan Patrick zien. Aandachtig keek hij naar de plaatjes. "Kijk, ze hebben ook een hele grote speeltuin", zei Patrick en hij wees naar een van de plaatjes. Ik lachte "Ja, inderdaad. Het wordt vast leuk", zei ik. Ik vroeg me af of hij als hij opgegroeid was de speeltuin nog leuk vond. "Maar mam.. Voor ik ga, mag ik dan nog een feestje geven?", vroeg Patrick. "Ja hoor, dat mag wel. Om je afscheid te nemen van je vriendjes. Maar dan mag je broertje wel mee doen, toch?" "Ja..", mompelde hij.
Een paar weken waren verstreken en vandaag was de laatste dag dat Patrick en Mitchel naar de basisschool gingen. Morgen waren ze jarig en dat betekende dat Patrick naar de kostschool zou gaan. En vanavond was dus ook het slaapfeestje. Patrick was druk in de weer met kussen en pizza. Hij wilde alles zelf regelen. Mitchel zat alleen maar zenuwachtig op de bank heen en weer te wippen en wilde niet eens met zijn zusjes spelen, dat moest ik maar doen.
En om acht uur was het zo ver, al Patrick's vriendjes kwamen binnen en keken bewonderend naar het huis. Ze waren hier nog nooit eerder geweest en waren in het huis van de beroemde Puck Visser. Patrick haalde alle kussens tevoorschijn. "KUSSENGEVECHT!", riep hij en begon een van zijn vrienden te meppen. Iedereen had het naar zijn zin en zelfs Kess deed mee.
En tot mijn verbazing had ook Mitchel heel veel plezier met de jongens. De laatste tijd had ik wel gemerkt dat hij geen goede vrienden had op zijn school, misschien zou dat nu toch nog goed komen. In ieder geval pestte ze Mitchel niet en leken ze nu pas te beseffen dat Mitchel ook een leuke jongen was. Ik maakte dan ook de hele tijd foto's van Mitchel en Patrick, dit moesten we allemaal vast leggen.
Na het kussengevecht riep Mitchel ons naar buiten. Hij ging een spookverhaal vertellen. "Er was eens een jongen van 10 jaar. Hij ging naar Egypte op vakantie met zijn ouders. Dat vond hij allemaal heel leuk, maar op een dag gingen ze naar de Sfinx. Er was een gids bij, maar de jongen lette niet op en raakte zijn groep kwijt..", iedereen was stil en luisterde aandachtig.
"Hij bleef achter in een van de tombes en zijn ouders merkte niet dat de jongen was verdwenen. Hij zwierf door de gangen en had niet door dat zich achter hem een angstaanjagend wezen bevond.. Stug liep hij door en was op zoek naar zijn ouders en naar voedsel. Inmiddels was hij al dagen in de tombe en niemand kon hem vinden. Op een nacht hoorde hij voetstappen achter zich. Zijn ouders! Dacht hij.."
"Hij draaide zich om en..", Mitchel hield een tijdje zijn mond. De jongens leken bang te worden van zijn verhaal. ".. achter hem stond een mummie! 'Ik eet je op!', schreeuwde de mummie. De jongen begon te rennen maar de mummie kende alle zijgangetjes en voor de jongen het wist stond de mummie voor hem. En sinds die dag.. Zweeft de geest van het jongetje rond in de Sfinx. Einde!"
Iedereen liep rillend naar binnen. Mitchel had duidelijk indruk gemaakt. "Wow, Patrick! Jou slaapzak is super stoer!", riepen de jongens. We hadden hem een legerslaapzak gegeven die hij mee kon nemen naar de kostschool. Hij had voor de militaire school gekozen, en morgen zou hij opgehaald worden. De jongens kletste nog wat over de nieuwe meiden die er in hun nieuwe klas zaten en daarna vielen ze in slaap.
"Wakker worden allemaal! Het is acht uur! Mitchel, Patrick, jullie gaan opgroeien", zei ik met een zangerige stem terwijl ik de keuken in liep. De jongens wreven hun ogen uit en kleedde zich aan. Daarna moesten ze alweer naar school, behalve Mitchel en Patrick, die zouden vandaag gaan opgroeien. "Doei Patrick, veel plezier!", zeiden zijn vrienden. "En tot morgen Mitchel!"
Ik had twee chocolade taarten gekocht en stak de kaarsjes aan. Kess kwam in zijn pyjama de trap af. "Nou, dan is het nu tijd om op te groeien, jongens!", zei ik. "Blaas de kaarsjes maar uit", voegde Kess er aan toe. De jongens gingen op een krukje staan en bliezen de kaarsjes uit. Tegelijk voelde ze de tintelingen in hun tenen en kwamen neer als twee grote pubers.
Dit was helaas niet de leukste verjaardag. Ik ging buiten aan tafel zitten en staarde naar mijn koffie. Vanmiddag werd Patrick opgehaald en dan zouden we hem voor een hele lange tijd moeten missen. Misschien wel meer dan twee jaar geen Patrick. Het zou een stuk stiller worden in huis zonder Patricks brutaliteit. Binnenkort gingen Eline en Esmée ook opgroeien en dan zou het echt stil worden.
Voor Patrick gelde hetzelfde. Hij moest straks voor 2 jaar naar een school aan de andere kant van het land. Geen broertje meer die hij voor schut kon zetten. En de speeltuin leek hem nu al niet meer zo leuk als toen hij nog een kind was. Woede borrelde op bij Patrick en hij kneep bijna zijn glas stuk. Snel dronk hij de te hete koffie op en plaatste het glas met een klap op tafel.
Hij stampte de trap op en hoorde geluid uit de sportkamer komen. Precies wie hij moest hebben, zijn broer. Hij was aan het trainen, maar niet meer voor lang. "Mitchel!", riep Patrick en gooide de deur open. Geschrokken draaide Mitchel zich naar zijn broertje. "Wat is er?", vroeg hij voorzichtig. Hij wilde niet weer ruzie op de laatste dag. Liet het nou gezellig..
"Door jou moet ik naar die stomme rotschool! Het is allemaal jou schuld!", schreeuwde Patrick kwaad. "Jij wordt altijd voor getrokken! Jij bent altijd het lievelingetje!", schreeuwde Patrick en wees naar Mitchel die alleen maar naar zijn broer keek, alsof het hem niks kon schelen. Maar natuurlijk vond Mitchel het vreselijk wat Patrick allemaal naar hem snauwde.
"Je had nooit geboren moeten zijn!", schreeuwde Patrick en liep daarna boos de kamer uit. Mitchel staarde naar de vloer. Wat zijn broer had gezegd was erg. Maar het ergste was dat hij het waarschijnlijk ook nog meende. Kwaad gaf Mitchel een trap tegen muur. Een klein stukje brak af, hij kende zijn eigen krachten niet.
Door de ogen van Patrick
Het was allemaal mijn eigen domme schuld. Maar dat kon ik niet toe geven. Ik had het verpest voor mezelf en voor alle anderen. Ze zouden me later raar aankijken. 'Naar een kostschool omdat je je broer pestte?', zouden ze zeggen met een niet begrijpende blik. Ik had mijn broertje nooit zo moeten pesten. Het was niet zijn schuld. Ik kon het gewoon niet uit staan, al die jaren niet.
Dat hij zo lief was en vertroeteld werd. Er was maar één oplossing in mijn ogen: Mitchel pesten zodat ik aandacht kreeg, dat ze mij ook zagen. Maar dat was helemaal uit de hand gelopen. Ze zagen me, maar op een verkeerde manier. Ik was fout, heel fout, bezig geweest. Ik wist het wel, maar mijn uitbarstingen van woede waren me de baas. Ik had het altijd zo gedaan.
"Patrick? Mag ik binnen komen?", vroeg de stem van mijn broer. Ik wilde hem hier liever niet hebben. Niet nu ik gehuild had. Ik besloot te doen alsof ik hier niet was en hoopte dat hij weg ging. Stom, want Mitchel zou sowieso binnen komen. En daar kwam hij al, met mijn zusje op zijn arm. Snel veegde ik mijn tranen weg en kwam overeind.
"Pet, je moet het maar van de goede kanten bekijken. Je hebt rust en vind daar misschien wel allemaal nieuwe vrienden. En je hoeft niet aan mij te denken", zei Mitchel nadat hij Esmée op de grond had gezet. Ik grinnikte. "Vooral dat laatste zal leuk zijn", zei ik schor. Nu moest hij wel door hebben dat ik gehuild had. "En je hebt je eigen kamer.."
"Ja, ik ga hem helemaal vol plakken met posters", zei ik en stelde me een hippe kamer voor vol met mooie vrouwen. "Maar ik ga je wel missen hoor. Je blijft wel mijn broer", zei Mitchel verlegen. Een kleine glimlach kon ik niet onderdrukken. "Ik ga jou ook missen hoor, nu heb ik niemand om te treiteren", ik stak mijn tong uit. Mitchel gaf me een stomp tegen mijn schouder.
Buiten hoorden we de taxi toeteren. "Tot kijk broertje", zei Mitchel. "Hou je taai!", zei ik met een glimlach. Ik rende naar beneden en omhelsde voor de laatste keer mijn ouders. De koffers waren al ingeladen en ik kon zo vertrekken. "We bellen wel hè? Ik ben tenslotte wel jullie kind", riep ik voordat de deur dicht viel. Nu moest ik gaan mijn huis achterlaten.
Ik stapte in de taxi en de chauffeur begroette me. Ik keek achterom en leunde over de bank. Daar ging mijn huis. Meer dan 2 jaar zou ik het niet zien. Hoe zou het eruit zien als ik terug kwam? Zou het nog helemaal hetzelfde zijn of was alles dan verandert? De kamer van mijn zusjes zou waarschijnlijk wel groter zijn. Of ze kregen de oude slaapkamer van opa en oma.
"Heb je er een beetje zin in?", vroeg de chauffeur. "Nee", zei ik nors. We reden de heuvel af en ik hield ons huis in het zicht. Zodra we op de brug waren kon ik het niet meer zien. Voor de laatste keer reden we door Bridgeport. Ik bekeek alle gebouwen nog een keer goed. De supermarkt waar me altijd langs reden, mijn oude school en het ziekenhuis. Jaren zou ik dit alles moeten missen. Maar ik kwam terug, dat zeker.
Door de ogen van Puck
Ik had Mitchel bij me geroepen. Ik wist het zeker, Mitchel moest de volgende stamhouder worden, als hij het wilde tenminste. "Wat is er mam?", vroeg hij even vrolijk als altijd sinds Patrick een paar weken weg was. "Nou, ik begin maar bij het begin. Mijn oma en dus jou overgrootmoeder, Sophie, is ooit begonnen met een legacy. Dat heb je vast wel eens gehoord", vertelde ik.
"Ze wilde op dit stuk grond tien generaties voort brengen. Jou opa, Gino, wilde daar mee door gaan en was dus generatie twee. Ik wilde hier blijven wonen en deed generatie drie", vertelde ik. "En nu wil je dat ik generatie vier ben en vijf voort breng?", vroeg hij. Ik knikte. "Als je kinderen wil en dat wil doen.. Ik heb foto's!", ik haalde een stapeltje foto's tevoorschijn.
Mitchel bekeek ze en glimlachte. Hij legde foto's naast zich neer. "En? Wil je dat?", vroeg ik voorzichtig. Ik hoopte het zo, hij kon zo goed met kinderen opschieten en ik kon het me niet indenken dat hij geen kinderen wilde. "Natuurlijk wil ik dat mam! Met alle liefde hoor. Ik ben gek op mijn zussies en dit huis is fantastisch. Hier wil ik wel blijven wonen", zei hij.
Ik sprong op en Mitchel kwam ook staan. Ik omhelsde hem. "Dank je wel Mitchel, je bent een schat", zei ik. Mitchel grinnikte. "Dat moet je niet meer zeggen hoor mam", zei hij. Ik had stuk voor stuk prachtige kinderen op de wereld gezet en ik was trost op ze allemaal. Ik dacht terug aan mijn jeugd, de ruzie met Rick. Waarom sprak ik Rick nooit meer? Hij had het te druk.
"Mam, je mag me wel los laten hoor", zei Mitchel. Ik was helemaal in gedachten verzonken. "Mam?!", zei hij en maakte zich los uit mijn omhelzing. "Wanneer wordt het huis dan van mij?", vroeg Mitchel. "Nu, lieverd. Dit is mijn laatste hoofdstuk", lachte ik. "Oké mam, bedankt. Ik zal er goed voor zorgen." "Dat is mooi", antwoordde ik. En dat was de laatste zin, van mijn generatie.
