2.5 Baby boom
We waren nu ongeveer een maand terug van vakantie en het ging niet zo goed met Laetitia. Ze moest telkens overgeven en had pijn in haar buik.
Ze trainde nog wel heel veel met de Oosterse vechtsport. Want ze moest en zou die helemaal onder de knie hebben. Ze wilde een prof worden.
Maar ze hield het niet lang vol, want ze was ook veel sneller moe. Ik kocht vaak bubbels of andere lekkere dingen voor haar waardoor ze lekker kon ontspannen.
En zelf ging ik solliciteren voor een culinaire baan. Ik had totaal geen zenuwen en was helemaal zeker van mijn zaak. Ik kon hartstikke goed koken en ik had de motivatie.
De zenuwen waren ook niet nodig want toen ik naar buiten stapte had ik gewoon de baan. En nu kon ik helpen met het verdienen van ons geld.
Het was al weer een paar weken verder. Laetitia sprong opeens op van de bank. Ze voelde iets bewegen in haar buik. Daarom was ze zo misselijk en snel moe. Er had gewoon al die tijd een baby gegroeid in haar buik.
Voorzichtig kwam ze naar boven om mij het goede nieuws te vertellen. Volgens mij was ze best zenuwachtig. Ze was bang gemaakt door het verhaal met mijn vader.
"Gino, luister eens.", zei ze. Ik draaide me om. "Wat is er schat?", vroeg ik verbaast. Wat was er aan de hand? "Ik weet waarom ik zo misselijk was de laatste tijd. En zo moe..", ze trok een ernstig gezicht. "Ja vertel, nu wil ik het weten ook.", zei ik zenuwachtig. Er verscheen een grijns op haar gezicht. "Ik ben zwanger!", riep ze.
Mijn mond viel open. "Echt? Maar.. Maar.. Dat is geweldig! Wauw, Laetitia. Wat geweldig, super. Echt.. wauw.", kon ik alleen maar uitbrengen. Ik pakte mijn vrouw stevig vast. "We worden ouders!"
"Dan zul je vast wel last van je rug hebben, hè lieverd? Draai je eens om.", Laetitia draaide zich om en ik begon haar rug te masseren. "Dankje, dit had ik nou net even nodig.", lachte ze.
Toen we in bed lagen dacht ik na over wat ik zojuist te horen had gekregen. Ik werd vader! Een kind dat van mij was. Samen met Laetitia. Wat een geweldig idee.
Maar een ander persoon dacht daar anders over. Die dacht dat ze wel even ons huisje kon bezoeken.
En even wat spulletjes mee kon nemen. Maar dan had ze het mis deze keer. Want we hadden een alarm gekocht. Niets vermoedend sloop ze naar binnen.
Zodra het alarm een beweging opving begon het luid te rinkelen. De indringer raakte helemaal in paniek en zette het op een gillen.
Mijn moeder en Laetitia werden wakker van het alarm maar ik, als vaste slaper, sliep er gewoon door heen.
Al snel arriveerde de politie. "Wie dacht er even een onverwachts bezoekje kon verrichten?", riep de agent luid. De inbreker wilde er van door gaan maar de agent was eerder.
"Proburen te untsnappen jungedume!", hij greep de dief stevig vast en er begon een geweldadig gevecht.
De getrainde agent won uiteraard van de dief. Het zou een schande zijn als hij verloor.
"Handen up je rug, nu!", bulderde de agent. De inbreker sloeg snel haar handen op haar rug en werd naar buiten geleid.
Buiten moest hij blijven staan zodat de agent het huis kon inspecteren op gestolen goederen. En Laetitia en mijn moeder gingen weer naar bed.
De volgende morgen vertelde Laetitia het goede nieuws aan mijn moeder.
Ook zij was super enthousiast en wilde meteen aan haar buik voelen.
Natuurlijk mocht dat van Laetitia. Hoewel er nog niet zo'n grote buik was kon je af en toe al een schopje voelen.
Ik vond het ook zo'n raar idee dat er een mensje groeide in de buik van Laetitia. Mijn kindje.
"Schat, het is geweldig dat je zwanger bent.", zei ik en omhelsde Laetitia. "Ja, zo'n fijn idee dat ze in mij groeit en niet in een eitje. Helemaal alleen."
Sinds Laetitia het aan mijn moeder had verteld groeide hun band ook steeds sneller. Mijn moeder ging altijd gezellig bij Laetitia zitten en anders om.
En ik moest gewoon werken. Het was een hele leuke baan om te doen. Vooral omdat koken mijn passie was. En buiten het werken om was ik veel bezig met de kinderkamer.
Voor
Ik had zelf de muren geschilderd en de vloer gelegt. En de plinten op maat gemaakt.
Na
Ik liet Laetitia het inrichtwerk doen. Want dat vond zij heel leuk om te doen.
Beneden hadden we ook een nieuwigheidje. Waar ik heel erg blij mee was. Zo kreeg ik het koken nog sneller onder de knie.
Het was 7 maanden later en Laetitia was hoogzwanger. Ze was over een week uitgerekend. En ze kon niet wachten om het kindje in haar armen te houden.
Toen ik en mijn moeder op het werk waren was het zo ver. Laetitia's vliezen waren gebroken. Ze wilde persé thuis bevallen. Of dat nou alleen was of met ons erbij. En ze was nu dus alleen.
De bevalling verliep goed en na een paar uur had Laetitia een prachtig meisje in haar handen. "Welkom hier op aarde, Puck.", zei Laetitia tegen het kindje.
Ze gaf Puck een knuffel. Ze was nu al helemaal verliefd op haar dochter.
"Laten we naar je nieuwe kamer gaan kijken.", Laetitia nam Puck mee naar boven en legde haar in de wieg. Puck keek rond in de kamer maar al snel vielen haar oogjes dicht. "Slaap maar lekker Puck.", Laetitia gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Binnenkort zie je ook je vader en je oma."
"Dag kleine Puck. Ik ben je oma.", zei mijn moeder enthousiast toen ze binnen kwam. Ze streelde zachtjes langs het wangetje van Puck. "Wat ben je een schatje."
Niet veel later in de avond kwam ook ik thuis. Ik rende meteen de trap op naar mijn dochter. "Wauw Puck. Je bent nog liever dan ik dacht.", ik tilde Puck uit haar wiegje en drukte haar tegen me aan.
Toen haar oogjes dicht vielen legde ik haar terug in de wieg en liep naar beneden. "Puck is een prachtig kindje.", ik drukt een kus op Laetitia's mond. Ze knikte. "Zullen we naar boven?", vroeg ze.
"Ja maar wel veilig deze keer.", knipoogde ik. We belandde in bed en hadden een geweldige nacht.
Mijn moeder mocht Puck haar eerste flesje geven en Puck vond het heerlijk. Haar oma vertroetelde haar super erg en Puck genoot daar met volle vreugde van.
Ook ik en Laetitia staken veel tijd in de baby. We konden niet van haar af blijven. Ze was zo schattig.
Maar naast Puck had Laetitia nog een andere hobby, die we inmiddels al kende. Ze bleef maar trainen en trainen.
Al snel had ze de oranje band te pakken. Ze werd erg gemotiveerd door steeds een nieuwe band te krijgen. En zodat ze later haar kinderen trots kon maken omdat hun moeder zo goed was in de vechtkunst.
Maar na een maand begon het weer opnieuw. Laetitia moest overgeven. Deze keer was het nog veel erger. En we hadden het nog wel veilig gedaan.
Mijn hobby was nog steeds koken. Daar was ik altijd mee bezig, buiten Puck om.
Laetitia wilde graag zeker weten of ze zwanger was dus had ze een test gekocht. En er kwam positief uit. Ze was weer zwanger. Nu al een tweede kindje.
Die middag stond ik te koken en genoot van het uitzicht. In de tuin stond een schommel voor als Puck groot was. Dan kon ze daar lekker spelen met haar vriendjes en vriendinnetjes.
Het was heerlijk weer buiten dus we gingen gezellig in de tuin eten. We haalde weer herinneringen op van onze vakantie. En hadden het over hoe schattig Puck wel niet was.
Daarna vroeg Laetitia of ik bij haar kwam zitten. Natuurlijk deed ik dat. Ik sloeg een arm om haar heen. "Wat is er schat?", vroeg ik.
"Nou.. Ik ben weer zwanger!", antwoordde Laetitia en ze keek me aan. Ik zag weer die angst in haar ogen. "Echt waar? Wauw. Puck krijgt een broertje of zusje! Maar dat is toch super Laetitia."
Laetitia haalde opgelucht adem en ik gaf haar een kus. "Wat fijn dat Puck niet alleen hoeft op te groeien. Dan heeft ze altijd een vriendje of vriendinnetje."
Een tijdje zaten we op de bank toen mijn telefoon begon te rinkelen. 'Onbekend', stond er op het scherm. Ik nam op. "Hoi, met Gino Visser", zei ik. "Ha, die Gino. Eindelijk neem je eens op. Met je vader. Hoe is het met je?", mijn gezicht trok wit weg en ik gebaarde Laetitia dat het mijn vader was. "Ja, het gaat super. Uuh.. Zonder jou. Ik ben druk bezig. Dus stoor me niet.", ik drukte gauw weg. Hoe kwam hij aan mijn nummer?
Ik riep mijn moeder erbij. "Mam, dat was Devin weer. Hij heeft mijn nummer. Hoe kan dat?", zei ik. "Wat? Heeft hij je weer gebeld? Ik dacht dat je van hem af was. Je had nooit naar hem toe moeten gaan.", mijn moeder ratelde maar door over wat ze van die 'vent' vond. "Mevrouw Visser, er komt zo bezoek. Mijn broer. Hij komt op kraamvisite.", kon Laetitia mijn moeder eindelijk onderbreken. "Oh wat leuk!"
Laetitia haalde Puck uit de wieg en toen ze net wilde gaan zitten ging de bel. Laetitia deed open. "Eden! Wat heb ik je lang niet gezien.", ze gaf haar broer drie kussen en nodigde hem uit om binnen te komen.
Ik had een heel gesprek over van alles en nog wat met Eden. We konden het goed met elkaar vinden. En Laetitia zat er maar een beetje bij.
"Uuhm.. Ik ga Puck even naar bed brengen.", Laetitia stond op en liep naar boven. Dat 'even' duurde zeker een half uur. Ze zat Puck vast weer helemaal te vertroetelen.
Na dat half uur riep ik naar boven dat Eden wegging. Ze kwam snel nog even naar beneden en omhelsde haar broer. "Tot ziens Eden, ik spreek je gauw weer."
Het was 5 maanden later en vandaag zou Puck opgroeien tot een peuter. Ik mocht haar haar laatste flesje geven als baby. "Goede morgen Puck, vandaag wordt je een stukje groter. En dan kun je leren lopen en praten. En op het potje gaan."
Ik had een lekkere taart voor Puck gebakken. En er een kaarsje in gestoken. "Kom op Puck! Je kan het. Groei maar op!", riepen we enthousiast.
Puck werd omringd door glitters en daar zat opeens een heel schattig klein peutertje. Boven deden we haar andere kleren aan en een speldje in haar haar en dit was het resultaat.
Laetitia begon meteen met het leren lopen. Want dan kon ze een stukje met Puck gaan wandelen. En het ging Puck goed af.
"Goed zo Puck. Je kan al een paar stapjes zetten.", zei Laetitia. Ze wilde ook zo snel mogelijk dat Puck kon praten.
Als Laetitia even rust wilde hebben in verband met haar baby dan leerde ik Puck verder lopen.
En ik diende haar altijd maaltijden op die ik zelf bereid had. Die stopte ik dan in de blender en gaf het aan Puck. Ik wilde dat ze ruime smaken ontwikkelde. Zodat ze alles kon eten wat ik haar zou geven.
En dan kon ze ook altijd in het restaurant komen eten. Puck vond het allemaal hartstikke lekker gelukkig. Dus ik vond daardoor het koken nog leuker.
Na 2 maanden was het zover. Laetitia ging bevallen van het tweede kindje. Deze bevalling ging veel zwaarder. Ik hoorde haar gillen en rende de trap af.
Ik raakte helemaal in paniek en schreeuwde nog harder dan Laetitia. "Hou je mond nou eens, ik beval hoor. Jij niet!", gilde Laetitia om haar beurt.
Ik duwde haar een taxi in. Deze bevalling was veel te zwaar om thuis te doen. Zelfs als je moeder bijna een gerenommeerd chirurg is moet je naar het ziekenhuis.
Na 5 uur kwamen we als trotse ouders naar buiten met ons zoontje: Rick. Net als Puck was het een schatje.
De babykamer van Rick leek op die van Puck alleen was deze in het blauw gestyled. Dat wilde Laetitia zodat de kinderen niet jaloers zouden worden op elkaar.
"Kijk Rick, dit is een echte mannen kamer! Voor stoere kerels zoals jij hè.", zei Laetitia terwijl ze Rick in het wiegje legde. "Ga maar lekker slapen."
Mijn moeder kon alweer niet bij de bevalling zijn. Maar er was op haar afdeling wel iets bijzonders gebeurt. Ze werd bij haar baas, Jun, geroepen. Ze kreeg promotie en had daarmee de top van haar carrière bereikt.
Maar ze wist dat ze niet lang meer te leven had, wat vreselijk om daar aan te denken, dus ging ze meteen met pensioen.
Ze kreeg vanaf nu elke dag 460 simdollars pensioen. Op dit moment hadden we geen geld nodig dus we waren blij met de extra.
Mijn moeder werd nu echt te oud om klusjes in huis te doen. De meeste tijd lag ze in haar bed te slapen of een boekje te lezen. Ik moest vaak schoonmaken.
En Laetitia verzorgde de kinderen. We wisselde natuurlijk wel af maar over het algemeen waren ze taken zo verdeelt. Laetitia zorgde er voor dat Puck leerde lopen.
En Puck was ook al bijna zindelijk. Het ging allemaal zo snel de laatste tijd. Ik had ook al promotie gemaakt en er was gewoon veel stress in huis. Dat kon je voelen.
Op een dag toen Laetitia bezig was met Rick en ik op mijn werk was hoorde Laetitia een raar geluid uit de slaapkamer van Puck.
Mijn moeder begon een beetje licht te geven en er verscheen en gele gloed om haar heen.
Ze zweefde omhoog en de gloed werd steeds breder. "Oma fee! Oma fee!", riep Puck blij. Zij snapte er niks van en vond het allemaal heel normaal.
Er klonk een klap en mijn moeder was doorzichtig. Ze keek naar haar handen. "Nee..", fluisterde ze. "Niet nu al."
De deur zwaaide open en in de gang stond Magere Heijn. Hij riep: "Sophie, kom hier naar mij. Kom hier!"
Mijn moeder wilde niet maar ze werd getrokken door de krachten van Magere Heijn. Ze ging op haar knieën. "Alstublieft. Laat me leven, ik wil mijn kleinkinderen zien opgroeien.", smeekte ze. Magere Heijn schudde zijn hoofd en zei niks.
"Je tijd is gekomen. Je zult het vast goed hebben daar!", en opeens was mijn moeder verdwenen. En daarna verdween ook Magere Heijn.
Laetitia had alles zien gebeuren en kon niet meer bij komen van het huilen. De tranen stroomde over haar wangen. Ze had net zo'n goede band met mijn moeder.
Maar het leven ging door. Ze sprak zichzelf moed in dat ze de sterkste moest zijn. Want ik was mijn echte moeder verloren. De enige vrouw die mij dit prachtleven heeft geschonken.
Laetitia belde me op en ik kwam meteen naar huis. Mijn moeder was meteen al begraven. Ik ging bij de steen staan en heb daar een hele tijd staan rouwen. Met gebogen schouders liep ik weer naar binnen.
Laetitia kwam me op beuren. "Hee, je moeder heeft het vast goed daar waar ze nu is. Ze kan niet eeuwig blijven leven. Iedereen gaat een keer dood. En ze heeft een prachtig kind op de wereld gezet. En wij gaan er voor zorgen dat haar wens wordt vervuld. Er gaat een tiende generatie komen. Echt waar."
Ik knikte en veegde een traan weg. Ik sloeg mijn armen om haar heen. Ze was zo lief voor me. En ze had gelijk. Die tiende generatie zou er komen.
Die nacht voor ik naar bed ging ging ik nog één keer naar de kamer van mijn moeder. Ik keek goed rond en opende haar klerenkast. Ik nam alle kleding mee en gooide het in de prullenbak.
Daarna legde ik mijn hand op het matras. Het voelde koud aan. Zo zou mijn moeder ook voelen. Ik hoopte dat ze een goed bestaan had daar waar ze nu was. En dat ze over ons waakte. Want wij gingen er voor zorgen.. Dat haar wens vervuld gaat worden. Een tiende generatie.
