2.6 Samen overleven we
Vaak was het Laetitia die er vroeg uit moest voor de kinderen omdat ik laat thuis kwam van mijn werk. Het restaurant was nou eenmaal 's avonds het drukst. En de kinderen eiste veel aandacht. Die wij ze natuurlijk het allerliefst wilde geven.
Over het algemeen ging Laetitia het meeste met Puck om. Want dat waren meiden onder elkaar.
En ik vertelde Rick allemaal stoere mannen dingen. Over auto's en andere stoere praat. Hopenlijk konden we daar later veel over kletsen.
Maar het was niet zo dat ik daardoor mijn andere prachtige dochter verwaarloosde. We waren allebei even gek op beide kinderen.
Laetitia's zwangerschapsverlof zat erop maar ze wilde voor altijd voor de kinderen blijven zorgen. En daarom besloot ze om haar baan op te zeggen. Ze werkte toch maar als receptioniste bij de kuroord en ze verdiende er bijna niks mee.
Ik zat nog steeds heel erg met dat mijn moeder dood was. En ik was ook een stuk stiller, vond Laetitia. Ik vertelde alles aan Rick. Omdat hij het toch allemaal nog niet begreep.
Elke dag ging ik wel even rouwen bij mijn moeder. Het doet zo veel pijn om je moeder te verliezen, die er altijd voor je is geweest.
Maar het leven ging verder. Het was alweer tijd voor Rick om een peutertje te worden. Samen met zijn moeder blies Rick de kaarsjes uit en Laetitia zette hem op de grond.
Net als bij Puck werd hij omringd door glitters en zat er opeens een groter jongentje. Die heel veel weg had van mij.
En zeker toen hij naar de kapper was geweest. Hij was bijna helemaal hetzelfde als ik was als peuter. Zelfde haar, zelfde ogen. En het zelfde hoofdje. Ik vond het super om te zien hoe ik er vroeger uit zag.
Daarom werd ik nog closer met Rick. Ik wilde hem het liefst alles leren. Maar dat ging niet. Wat ik hem wel kon geven was een goed ontwikkelde smaak. Net zoals bij Puck gaf ik hem elke dag een van mijn maaltijden.
Laetitia leerde ze de andere dingen. Puck kon inmiddels al bijna alles zeggen. Ze leerde heel snel. Maar volgens mij was ze niet net zoals ik een genie.
Rick leerde ook al best goed lopen dankzij Laetitia. En uit zichzelf probeerde hij ook al pasjes te maken. Maar dan viel hij telkens weer om. Dat was wel een schattig gezicht.
En als de kinderen dan eindelijk op bed lagen zat Laetitia niet stil. Ze moest en zou zo snel mogenlijk die kunsten onder de knie krijgen. Ze praatte er ook wel eens over dat ze dan mee zou doen aan wedstrijden en iedereen zou verslaan.
Ze had alweer de groene band gehaald. Het ging echt heel snel. En dat terwijl ons leven al zo druk was.
Ik richtte me meer op de dingen die kapot gingen. En het schoonmaken van de keuken. Laetitia was nou niet bepaald handig en op een reperateur te bellen vonden weoverdreven. Ik kon het immers ook zelf.
De tijd vloog voorbij en vandaag was de dag dat Puck een kind zou worden. "Kom Puck, we moeten blazen.", zei Laetitia.
Puck snapte het niet helemaal maar volgde gewoon het voorbeeld van haar moeder. Maar in plaats van de kaarsjes uit te plazen vlogen haar haren omhoog. Blazen was ook heel moeilijk..
Puck werd op de grond gezet en wij moedigde haar aan om op te groeien. Puck stond op en draaide een rondje. Toen stond daar opeens een kind dat vreselijk veel op haar moeder leek.
"Wauw mam, nu ben ik echt groot hè? Mag ik nu naar de grote school?", vroeg Puck aan Laetitia. Ondertussen sneed ik de taart in stukjes en gaf Puck een stuk taart. Samen met haar moeder ging ze buiten zitten.
Puck nam een stukje van haar taart en bleef er lang op kauwen. Toen ze het had doorgeslikt keek ze bewonderend naar haar moeder. "Dit is veel lekkerder dan die vieze toetjes."
Toen haar taartje op was rende ze meteen naar haar kamer. En ook die had Laetitia gestyld. Het zag er erg vrolijk uit, al zeg ik het zelf. Eén wand was behangen met PIP-behang. en ze had ook een PIP-Hoeslaken. Verder was het gewoon rustig want anders werd het veel te druk.
Enthousiast riep Puck haar moeder. Toen die op haar kamer was omhelsde Puck Laetitia. "Dankje mam, het is echt heel mooi geworden!"
Ik was blij dat Puck geen peuter meer was. Zo hadden Laetitia en ik weer meer tijd voor onszelf. Puck zou nu een stuk zelfstandiger worden en meer tijd door brengen met andere kinderen. Tenminste, dat hoopte wij.
De hele avond zat Puck op haar kamer en genoot van het uitzicht dat ze had vanuit haar kamer. En uiteindelijk viel ze na lange tijd in slaap met haar lamp nog aan.
Rick was al lekker in dromenland en nu hadden we tijd voor onszelf. Ik sloeg mijn armen om Laetitia heen. "Eindelijk een beetje rust in de tent.", fluisterde ik om de kinderen niet wakker te maken. "Ja, daar was ik wel aan toe..", plaagde Laetitia me. Zij was al die tijd gewoon thuis geweest.
Speels drukte ik een kus op haar lippen. "Heb je hier niet naar verlangd dan?", vroeg ik. Laetitia beantwoorde me met een kus terug en zei: "Natuurlijk wel schat."
Rond 5 uur 's ochtends was er buiten iets aan de hand. Sophie had even geen zin meer in het dodenrijk dus kwam ze haar familie nog eens bezoeken.
Ik kwam naar beneden en ik schrok in eerste instantie van haar. Tot ik haar herkende. Ik rende naar haar toe. "Mam! Dat ik je ooit nog zou zien!", ik durfde haar niet te omhelzen. Straks viel ik door haar heen.
"Hoe is het daar, waar je nu bent?", vroeg ik. Ze haalde haar schouders op. "Het gaat. Maar hier op aarde is het leuker. Daar kun je alleen maar een kaartspelletje spelen of luieren. Niks actiefs. Er gebeurt ook nooit iets. Want er zijn alleen maar goede mensen. Snap je.", vertelde ze. Ik was blij dat ik nog niet dood ging.
Slaperig kwam Puck de trap af. Zij herkende haar oma nog sneller dan ik deed. Ze rende meteen naar haar toe. "Oma!", riep ze blij en omhelsde haar. Het kon dus blijkbaar wel. Maar nu was ik te laat. Ze moest weer terug haar graf in.
Ik had mijn ontbijt allang al op dus aten Puck en Laetitia weer met z'n tweeën. Vandaag was de eerste schooldag van Puck. En ze vond het super spannend. Eindelijk kon ze nieuwe kinderen leren kennen.
Om 8 uur hoorde ze de bus toeteren. Ze gaf Laetitia een mij een kus en holde daarna naar buiten.
De bus was groter dan ze verwachtte. Met grote ogen liep ze naar de het portier waar ze in kon stappen. "Ben jij Puck Visser?", vroeg de chauffeur. Puck liet haar pas zien en mocht in stappen.
Ze zat vandaag nog alleen omdat ze niemand kende. Achter haar hoorde ze allemaal kinderen joelen. Achter haar zat zelfs een jongen die naar haar floot. Hoe zou dat op school gaan?
Rick speelde wel vaak met het poppenhuis dat voor Puck bedoeld was. Poppen waren toch bedoelt voor meisjes? Blijkbaar niet want Rick vond de poppen veel leuker dan zijn auto's. Dat vond ik wel jammer. Misschien werd hij toch niet zo'n stoere jongen die ik had gehoopt.
En Laetitia vond dat ze meer moest sporten. Alsof ze dat nog niet genoeg deed. Straks had ze nog meer spieren dan de rest van haar lichaam. Maar dat ging vast niet zo snel, hoopte ik.
