4.1 Populair

Ik had de krant gepakt en mezelf weer neer gezet op de bank. Elke dag werd de krant bezorgd, maar ik gooide hem altijd meteen weg. Er stonden toch alleen maar roddels in over mijn moeder. Maar nu wilde ik toch echt eens de krant gaan lezen, ik wilde namelijk een baantje vinden. Mijn vader werd al bijna te oud voor zijn job en ging al bijna met pensioen. Het was nu mijn huis, dus ik moest ook verdienen.

Ik opende de krant en liet mijn ogen over de bladzijdes glijden. 'Baantje in de supermarkt?' stond er in grote letters boven aan de pagina. De supermarkt was zo standaard, dat wilde ik niet. Ik wilde iets wat niemand anders deed. 'Mee spelen in een reclame? Ga door naar pagina 10', dat leek er meer op. Ik bekeek nog vluchtig de pagina maar mijn aandacht was al getrokken door deze advertentie.

Wordt jij de hoofdpersoon in de nieuwe 'j'aime' reclame?
"De nieuwe parfum van 'j'aime' gaat een echte trend worden!", aldus Nina de Bruin. Nina zit al jaren in het vak en weet precies wie er aantrekkelijk is voor deze nieuwe reclame spot. Ze is op zoek naar 'de juiste persoon' voor deze campagne. Denk je dat jij het in je hebt? We zijn op zoek naar een jongen van tussen de 14 en 17 jaar. Geef je snel op via onze website en misschien ben jij binnenkort overal in Bridgeport en over de rest van de wereld te vinden. Wacht niet langer want voor je het weet is iemand je voor.
www.jaimeparfum.bp

Ik nam de krant mee naar de computer en startte snel Simweb op. Dit zou mijn kans kunnen zijn op een grote som geld. Iedereen zou me herkennen en ik zou niet langer het suffe kinderachtige broertje van Patrick zijn. Ik typte razend snel het adres in. De site was mooi versierd en al snel had ik de pagina gevonden waar ik al mijn gegevens in moest vullen.

Mijn vingers schoten over de toetsen. 'Foto', stond er. Natuurlijk, ik moest een foto van mezelf sturen. Anders wisten ze niet of ik 'de juiste persoon' was. Ik drukte mijn webcam aan en maakte een foto. Mislukt, als het moest kon ik nooit normaal kijken op een foto. Na vele mislukte pogingen had ik eindelijk een foto. Ik las nog een keer alles door. Ja, dit was goed.

Ik drukte op verzenden. Nu moest ik afwachten. Ik zette de computer uit en leunde naar achter. Zouden ze mij kiezen voor de reclame? Vast niet. Maar wat zou mam er van vinden? Misschien vond ze het wel helemaal niet goed. Ik kon het nu niet meer terug halen. Ik had het verzonden en waarschijnlijk werd ik toch niet gekozen uit heel veel andere inzendingen.

's Avonds zat ik met mijn moeder aan tafel. Mijn vader en zusjes stonden nog binnen en nu had ik dus even de tijd om mijn moeder te vertellen over mijn inschrijving. "Mam.. ?", begon ik. "Ja lieverd?", was wat ze standaard tegen me zei. Ze was gelukkig niet in een slechte bui. "Nou.. Ik was op zoek naar een baantje, dus ik keek in de krant", ik nam nog een hap van mijn macaroni en keek naar mijn moeder.

"Heb je een baantje gevonden?", vroeg ze. Ik knikte. Maar toen ik merkte dat ze niet keek zei ik 'ja'. "Uhm.. Het gaat om een reclame spot, van 'j'aime'. Weet je wel, die parfum. En ik heb me in geschreven via hun website dus ik weet nog niet of ik er wel kom hoor. Maar vind je dat leuk?", vertelde ik en nam snel nog een hap van mijn macaroni.

"Misschien had je dat eerst beter met ons kunnen overleggen, Mitchel", zei ze. Ai, ik wist wel dat ik het moest vragen voordat ik me in schreef. Stom, stom, stom. "Maar de kans is klein dat je word uitgekozen. Voortaan dus eerst overleggen hè", ik zuchtte. Gelukkig was ze niet boos. "Ja mam, sorry", zei ik. "Wat sorry?", vroeg Esmée terwijl ze aan schoof.

Ook mijn vader en Eline kwamen erbij zitten en keken ons vragend aan. Ik knikte naar mijn moeder dat zij het mocht vertellen. "Nou, Mitchel las vanmiddag een leuke advertentie in de krant, want hij zocht naar een baantje", vertelde mijn moeder. Ik nam het van haar over, "Ja, en toen heb ik mezelf ingeschreven. Ik mag misschien mee spelen in de nieuwe reclame van het luchtje 'j'aime'", zei ik. "Wauw, dat is cool!", riepen Eline en Esmée. Ik glunderde.

"Esmée, wat ben je aan het doen?", vroeg Eline terwijl ze het bad schoon maakte. Eline was vaak bezig met klusjes in huis en ze was er zelfs bij aan het zingen. Ik had geen idee waar ze het vandaan haalde, ik had er geen plezier in maar deed het alleen omdat mijn ouders het vroegen. "Ik zet de kraan op springen. De eerstvolgende krijgt heel veel water in zijn gezicht! Niet tegen papa zeggen", zei Esmée. "Maar daar krijg je echt straf voor hoor. Kijk maar naar wat ze met Patrick hebben gedaan!"

Op dat moment kwam mijn vader binnen. "Esmée, dat heb ik gehoord! Wat gaan we nou spelen? Je grote broer na doen? Daar kom je mee in de problemen hoor!", zei hij op een strenge toon. Eline wierp een triomfantelijke blik naar haar zusje en liep de badkamer uit. Esmée zou wel balen. "Sorry papa, ik wilde gewoon een geintje uithalen..", zei Esmée oprecht schuldig.

"Dat hoor ik wel vaker. Voor straf mag je wel eens een paar klusjes gaan doen. Neem een voorbeeld aan je zus. Dat zou zij ook waarderen!", zei hij. Esmée knikte want ze wist dat haar vader gelijk had. "Oké papa, ik zal jullie wel helpen..", zei ze en sjokte de kamer uit. Opgelost.

Beste Mitchel,
Wij van J'aime vonden jou inzending heel speciaal en we willen je feliciteren. Jij bent het nieuwe gezicht van J'aime! Je hebt het perfecte uiterlijk. Samen met Nina de Bruin zul je een aantal scenes moeten spelen.

We hopen dat je er veel zin in hebt om straks overal herkent te worden. We willen je graag over 2 weken verwelkomen en dan kun je kennis maken met de cast. Hieronder staat de datum en locatie vermeld. We zien je graag op onze eerste dag!

De crew van J'aime.

Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik was uitgekozen! Ik las de mail nog een keer door en schreef het adres op in mijn agenda. Binnenkort zou ik overal in Bridgeport herkent worden en iedereen zou me bewonderen. Ik klikte de mail weg en sprong overeind. Ik was gewoon het nieuwe gezicht van J'aime! Misschien werd ik nog op veel meer plekken bekend door deze actie. Misschien zag mijn broer me zelfs!

Ik rende naar buiten en zag mijn moeder in haar badpak naar het huis staren. "Mam, mam!", riep ik terwijl ik aan kwam rennen. Geschrokken keek ze naar me, ze was vast diep in gedachten. "Mam, ik ben aangenomen!", riep ik. Mijn moeder spreidde haar armen uit om me te omhelzen. Lachend viel ik in haar armen. "Wat goed van je!", zei ze.

"Ik moet over twee weken voor het eerst daar heen, dan ga ik kennis maken met iedereen. En daarna gaan we denk ik filmen. Ik weet nog niet wanneer", vertelde ik enthousiast. "En dan kent iedereen me mam! Ze kennen me nu alleen als 'de zoon van Puck', maar straks..", zei ik dromerig. Mijn moeder lachte. "Ik weet nog niet of je dat wel zo leuk vind Mitchel..", zei ze.

"Waarom niet?", vroeg ik verbaasd. Het was toch juist geweldig als iedereen je herkende? "Er zijn ook nadelen. Je hebt nauwelijks privacy en er worden allemaal nare roddels over je verspreid. Je ziet die paprazzi toch voor het huis sluipen 's nachts?", vertelde ze en ik luisterde aandachtig. Ik knikte, ze had ook wel weer gelijk. Maar toch zou het geweldig zijn.

Ik draaide me om en zag daar mijn zusje staan. Het leek wel of ze met iemand aan het knuffelen was. Ze stond een beetje naar voren geleund en hield haar armen in een soort kommetje. Esmée praatte wel vaker in zichzelf en sloot zichzelf op in haar kamer. Niemand wist waarom ze dat deed, behalve Eline. Maar zij had beloofd haar mond er over te houden, dus dat deed ze ook.

Na de lucht knuffel begon ze opeens gekke bekken te trekken naar het niets. Het kon toch niet gekker worden. Dat Esmée een beetje apart was, dat wisten we allemaal wel. Maar dit was wel een beetje raar. Het leek wel of ze een denkbeeldig vriendje had of zoiets. Stiekem hoopte ik dat Esmée mij het wel ooit durfde te vertellen en ze niet gepest zou worden. Anders kon ze me altijd roepen.

Ik stond nog steeds samen met mijn moeder te kijken naar Esmée. Ik stootte mijn moeder aan. "Moet je niet eens gaan praten met Esmée?", vroeg ik aan haar. Ze knikte en stuurde mij naar binnen. Dit was zo'n 'moeder-dochter gesprek', zei ze tegen me. "Esmée, wat ben je allemaal aan het doen?", vroeg mijn moeder met een lieve stem om haar niet bang te maken.

"Niks, hoezo?", vroeg Esmée onverschillig. Ze keek vanuit haar ooghoek naar rechts en weer terug naar haar moeder. "Ik zag je een beetje rare bewegingen maken, gaat het wel goed met je?", vroeg mijn moeder maar, ze wist al dat Esmée niks ging vertellen, niet nu. "Ja hoor, ik voel me kiplekker! Er zat een vliegje bij mijn hoofd net", zei Esmée lachend. "Oké, dan is het goed", zei mijn moeder en draaide zich om. Ze had weer niks nieuws ontdekt bij haar dochter.

Door de ogen van Esmée

"Ze begrijpen het gewoon niet, dat weet ik nu al", zei ik tegen mijn beste vriend, Popje. Ik sloeg met een kussen tegen zijn rug. Ze zouden gewoon niet snappen dat Popje een heel speciaal iemand voor me was. Ze zagen hem ook niet, dus ik begreep het wel. "Jij bent ook de enige die mij ziet", zei Popje. Ik glimlachte, hij zei precies wat ik dacht, dat was typisch iets voor ons, hetzelfde denken.

"We horen gewoon bij elkaar, daar komt toch niemand tussen. Dus niemand hoeft het ook te weten", probeerde hij me gerust te stellen. Ik mepte hem met mijn kussen en kreeg een slag terug. Niemand die ons zou zien want ze waren allemaal weg. Naar vrienden of naar de supermarkt, dacht ik. "Inderdaad, dat Eline het weet is al erg genoeg. Maar zij heeft zelf ook een vriend", zei ik.

"Maar zij gaat er niet zo veel mee om, daar is haar vriend ook verdrietig om", vertelde Popje en ik stopte even met meppen. "Echt?", vroeg ik verbaasd. Ik wist niet dat Eline hem zo verwaarloosde. Popje greep zijn kans en gaf me een mep. "Ja echt!", zei hij lachend, waarschijnlijk omdat hij wist dat ik hem nooit zou verwaarlozen. "Zolang jij mij maar niet verwaarloost!", zei Popje en gooide zijn kussen naar de muur.

Ik gooide mijn kussen richting de bank. "Natuurlijk niet, we zijn toch beste vrienden!", zei ik. Popje sloeg zijn armen om mijn nek. "Wij blijven voor altijd beste vrienden hoor!" "Beloofd?", vroeg Popje met een kleine twijfel in zijn stem. "Beloofd!"

"Weet jij die van 10 B?", vroeg Esmée aan Eline. Ze maakte 's avonds wel vaker samen hun huiswerk, want ze vulde elkaar aan. Esmée was goed in talen en wiskunde, en Eline wist veel over vakken zoals geschiedenis en aardrijkskunde. "Ja, dat is Oostenrijk", antwoordde Eline. Esmée schreef het antwoord op en staarde voor zich uit. Door het raam keek ze uit over heel Bridgeport. En ze hadden ook nog eens een groot balkon!

"Esmée, hoe is het eigenlijk met Popje?", vroeg Eline plotseling. Geschrokken keek Esmée Eline aan. Eline had het nooit over Esmée's denkbeeldige vriend, zij was altijd de gene die het aan haar zus moest vertellen als ze weer wat leuks had gedaan. "Hoezo?", vroeg Esmée. Ze probeerde onverschillig te doen, maar ze was toch echt wel geschrokken van de plotselinge interesse van Eline.

Esmée probeerde Eline niet aan te kijken en keek naar de stoel waar ze Popje zag zitten. "Zeg maar dat het goed gaat", sprak Popje haar toe. "Oh, nou gewoon", zei Eline. "Nou het gaat goed hoor, met Popje. En met Knuffel?", stiekem wist Esmée al dat Eline haar Knuffel verwaarloosde. "Oh, kweenie", was het enige dat Eline zei. "Weet jij vraag 11 A?"

Ik stond voor de spiegel en maakte me klaar. Vanavond was het schoolbal. Ik had mijn strakste pak aangetrokken want er was een meisje, Leontien, met wie ik naar het bal zou gaan. Leontien was een mooi meisje, dat bij me in de klas zat. Nooit had ik echt naar haar om gekeken, ik was niet geïnteresseerd in meisjes, maar zij wil in mij. Ik vroeg haar een keer mee naar mijn huis om samen huiswerk te maken, gewoon als vrienden.

Want zij was één van de weinige die mij wél zag staan. Thuis vroeg ze me of ik van het bal wist. Natuurlijk wist ik dat, maar ik kon er toch niet heen want ik had geen date. En zonder date, geen toegang. "Wil je daar met mij naar toe? Als date bedoel ik?", had ze me voorzichtig gevraagd. Ik had 'ja' gezegd, want ik wilde het bal niet missen. We zouden gewoon als vrienden gaan, maar bij de ingang als date, anders kwam je er niet in.

Voor mijn huis toeterde een auto. Maar toen ik door het raam keek zag ik iets dat toch wel een stukje langer was dan een auto, een limousine! Leontien zou die dan wel geregeld hebben, het was niet mijn idee. Ze had wel veel voor onze date over, zo bijzonder was het toch niet? Ik stapte in de witte limousine en tot mijn verbazing zat er geen Leontien.

Ik stapte in de lege limousine. In je eentje was een limousine niet erg gezellig, merkte ik al gauw. Ik staarde een beetje uit de geblindeerde ramen, niemand zag me zitten, en nam een glas wijn. Natuurlijk mocht dat niet van mijn ouders en ook niet van de docenten op school straks, maar ik was wel een puber en ook ik had er wel behoefte aan om het eens te proberen. En het was lekker.

We kwamen aan bij de school. De deur werd voor me open gedaan en ik vroeg nog waarom ik met een limousine werd gebracht. "Dat hoort er bij", kreeg ik als antwoord en liet het verder maar zo. Waarschijnlijk was ik laat want er stond verder niemand. Je hoorde de muziek al luid en zodra je de deur opende was het pas echt een kabaal. Ik besloot maar in de gang te wachten tot Leontien kwam, dan konden we de aula in.

Na ongeveer tien minuten ging de deur voor de zoveelste keer open, telkens dacht ik dat het Leontien was, maar dan was het weer een ander stelletje dat te laat was. Ik keek naar de deur en zag toch echt Leontien. Ik stapte op haar af. "Daar ben je eindelijk!", riep ik boven de muziek uit, terwijl we nog niet eens op de dansvloer waren konden we elkaar bijna niet verstaan.

De hele avond heeft Leontien me van drankjes voorzien en er voor gezorgd dat ik het naar mijn zin had. Ik heb geen idee waarom, want ik heb haar nooit echt aandacht gegeven. Maar iemand die je gezelschap houd op een goede manier is natuurlijk nooit verkeerd. We gingen soms ook even samen de dansvloer op maar meestal stonden we aan de kant te kletsen.

Leontien vermaakte met goed en we hadden best veel dezelfde interesses. We hielden allebei van sport en wisten hoe het is als je ouders rijk zijn. Ik vertelde haar alles over de 10G en over mijn inschrijving bij 'J'aime'. "Dan gaan we nu even een romantisch nummer draaien, grijp je date en allemaal de dansvloer op voor een schuivelnummerr!", galmde er door de aula. Leontien glimlachte en greep me bij mijn hand. Ze trek me de dansvloer op en drukte zichzelf tegen me aan.

Het was een fijn gevoel om te dansen met een meisje, zo dicht tegen je aan. De lichten werden gedempt en toch zag ik de glinstering in haar ogen. Ze was eigenlijk best wel mooi. "Mitchel?", zei ze in mijn oor. "Ja?", vroeg ik iets harder. "Ik hou van je", zei ze. Ik schrok even, dat verklaarde al die drankjes en aandacht. Maar volgens mij vond ik haar ook wel leuk. "Ik ook van jou", antwoordde ik en voor ik het wist kreeg ik een kus op mijn mond gedrukt. Ik sloeg mijn armen om haar heupen heen en zij haar slanke armen om mijn nek. Ik genoot van het moment en vergat even alle stoten van leerlingen om ons heen die al weer druk aan het feesten waren. Ik was verliefd, voor het eerst.

Het was 11 uur en ik rende naar de limousine. Ik had gekust met Leontien, maar na de kus begon ik weer te twijfelen of ik wel echt verliefd was. Misschien zou het nog komen, of ging het in het begin altijd zo. In mijn hand had ik een kroon en een foto. Ik was verkozen tot heerser van de school, ik was de knapste koning van het bal ooit. Het had me verbaast, opeens was ik bekend in de hele school. "Mitchel wacht!", riep een meisjesstem.

Ik draaide me om en zag daar Leontien staan. Het liefst was ik door gerend, maar dat kon ik niet maken. Ik liep in plaats daarvan naar haar toe. Ze pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. "Hebben we nu verkering?", piepte ze bijna onhoorbaar. "Ik denk het wel ja", zei ik en probeerde niet weer te gaan twijfelen. "Ja, we hebben verkering", zei ik met een glimlach en drukte een kusje op haar mond. "Doei", zei ik. "Dag", giechelde ze en draaide zich om. Allebei rende we een andere kant op.

Ik pakte een fiets uit het rek, iets wat nu heel normaal was. Ze hadden leenfietsen neer gezet om naar huis te komen en die moesten we maandag weer inleveren. Ik keek naar de foto. Verlegen stonden Leontien en ik naar de camera te kijken met een arm om elkaar heen, we wisten onszelf geen houding te geven. Wie had dat verwacht, dat ik verkering zou krijgen met een meisje, nog eerder dan mijn broer. Nou, ik had het in ieder geval niet zien aankomen.

< Terug naar 3.9 van generatie 3