4.6 Huisje, boompje, beestje
De eerste maanden dat Leontien zwanger was, kon ze nog alles doen wat ze wilde. En ik hoefde haar ook nog niet te steunen. Maar omdat ik straks wel de gene zou zijn die Cody uit moest laten, probeerde ik alvast een band met hem te krijgen. We speelden trekspelletjes en ik leerde hem ook kunstjes, die ik daarna aan Leontien liet zien. Met een glimlach keek ze dan toe en zei: "Ons kindje zou van jou vast ook heel goed les krijgen," en dat was ook de reden waarom ik was gaan solliciteren. Bij een school. En ik werd aangenomen als schoolplein-toezichthouder.
"Ik ben zo blij dat je achter me aan gekomen bent, Mitchel. Ik moet er nog steeds elke dag aan denken. En nu..", samen met Leontien zit ik in het park. Op het bankje waar ik die avond zat dat ze me kwam 'halen'.
"We zouden het achter ons laten, weet je nog," onderbrak ik haar.
"Sorry, maar weet je hoe moeilijk dat is?"
"We zouden het achter ons laten, weet je nog," onderbrak ik haar.
"Sorry, maar weet je hoe moeilijk dat is?"
"Ja schat, dat weet ik," ik drukte een kus in haar haar.
Bij het water stonden een man en een vrouw ruzie te maken en het zoontje van de vrouw zat met angstige ogen toe te kijken. Ik kreeg een steek in mijn maag. Ik zou nooit willen dat mijn kind bij zo'n ruzie zou moeten zitten. Het liefst zou ik helemaal geen ruzie meer hebben. Dat had ik in het verleden genoeg gehad.
Bij het water stonden een man en een vrouw ruzie te maken en het zoontje van de vrouw zat met angstige ogen toe te kijken. Ik kreeg een steek in mijn maag. Ik zou nooit willen dat mijn kind bij zo'n ruzie zou moeten zitten. Het liefst zou ik helemaal geen ruzie meer hebben. Dat had ik in het verleden genoeg gehad.
"Appaloosa Plains is geweldig," zei ik. Leontien glimlachte en zoende me.
"Ik laat je nooit meer gaan, schat," zei ze tussen onze kussen door. Ik legde mijn hand op haar arm.
"Ik jou en de baby ook niet. En Cody natuurlijk," we keken naar Cody die een gat aan het graven was in het hondenpark. Ach, dat vonden ze vast niet erg. "Zullen we voor spulletjes gaan kijken?", stelde ik voor.
"Ik laat je nooit meer gaan, schat," zei ze tussen onze kussen door. Ik legde mijn hand op haar arm.
"Ik jou en de baby ook niet. En Cody natuurlijk," we keken naar Cody die een gat aan het graven was in het hondenpark. Ach, dat vonden ze vast niet erg. "Zullen we voor spulletjes gaan kijken?", stelde ik voor.
We brachten Cody naar huis en gingen naar de nieuwe babywinkel. Ik had er een stukje over gelezen in de krant, waarin stond dat ze meubels hadden van goede kwaliteit. "Het ziet er wel grappig uit," beoordeelde ik het gebouw. De muren waren roze, de kozijnen geel en de vloer blauw. Allemaal in babytinten.
Toen we naar binnen liepen rook ik de geur van babyzalf en poeder. Ik moest denken aan thuis, toen ik nog een kind was en mijn moeder hielp met mijn tweelingzusjes. Ik was heel vaak bezig met mijn zusjes, besefte ik me nu. En mijn moeder had dat waarschijnlijk ook al in de gaten, dat ik veel van kinderen hield.
"Schat, ik vind deze wel mooi! Maar ik zag net zó'n leuke kinderstoel!", riep Leontien enthousiast en kwam naar me toe huppelen, voor zover dat mogelijk was met een kind in je buik. Ze praatte bijna de hele dag over niets anders dan het kindje en wilde zelfs heel graag weten wat het geslacht van de baby was. Maar ik wilde het nog niet weten.
"Oh, deze blauwe is leuk!", ze hield een aliënachtig ding omhoog. Inmiddels had ik wel ontdekt wat het zou worden en ik keek ook niet meer echt naar de meidenspullen.
"Ja, dat is hij zeker!", riep ik terug en bekeek nog wat hobbelpaarden. Ik kreeg kriebels in mijn buik van geluk bij het idee dat mijn kind straks alles van ons zou leren. Hoe ik hem zou kunnen zien groeien.
"Ja, dat is hij zeker!", riep ik terug en bekeek nog wat hobbelpaarden. Ik kreeg kriebels in mijn buik van geluk bij het idee dat mijn kind straks alles van ons zou leren. Hoe ik hem zou kunnen zien groeien.
De hele winkel hadden we al afgespeurd en alle knuffels hadden in onze handen gelegen. Alleen nog een kinderstoel en dan waren we klaar.
"Zullen we deze maar nemen dan?", stelde ik voor en wees er eentje aan. Geen idee of hij in het huis paste.
"Ja, doe die maar," antwoordde Leontien.
"Nou, dan denk ik dat we nu alles hebben om ons kindje lekker te verwennen," zei ik vastbesloten en gaf Leontien een kus op haar voorhoofd.
"Dat denk ik ook."
"Zullen we deze maar nemen dan?", stelde ik voor en wees er eentje aan. Geen idee of hij in het huis paste.
"Ja, doe die maar," antwoordde Leontien.
"Nou, dan denk ik dat we nu alles hebben om ons kindje lekker te verwennen," zei ik vastbesloten en gaf Leontien een kus op haar voorhoofd.
"Dat denk ik ook."
Door de ogen van Leontien
Een paar maanden nadat we de kinderkamer hadden ingericht zaten we op de bank. Ik had ons kindje in mijn armen. De bevalling was heel zwaar en wilde eerst niet lukken, waardoor ik een keizersnee kreeg. Maar ik zou het zo over doen. Want Alex was een geweldige baby. Af en toe kon hij 's nachts brullen, maar dat hoorde er bij.
"Hij is echt een geweldig zoontje," zei ik glimlachend. Mitchel streelde met zijn vinger over het zachte wangetje van Alex die meteen begon de kraaien en naar zijn vinger greep. Hij stopte Mitchels vinger in zijn mond en begon erop te zuigen.
"Ja, net zo geweldig als jij," zei Mitchel. Een echte vleier was hij, zo anders dan op de middelbare school.
"Ja, net zo geweldig als jij," zei Mitchel. Een echte vleier was hij, zo anders dan op de middelbare school.
"Waar is Cody, Alex? Waar is die dan", vroeg ik. Alex begon te gieren van het lachen. Hij was helemaal gek op Cody en andersom. Alleen had Cody niet altijd tijd om naar het kleine babytje te komen kijken. Ik trainde hem op jagen en hij vond het blijkbaar heel leuk. Soms zocht hij nachten lang in de tuin naar voorwerpen en kwam dan terug met een zakje chips of een blaadje, wat hij trots bij Alex neerlegde.
En als Cody dan niet aan het speuren was, dan was hij bij ons. Bij mij, vooral. Mitchel had het zo druk met zijn werk, dat hij (veel) te weinig tijd had om met Alex of de hond te spelen. Het brood moest op de plank komen en Mitchel had er alles voor over. Maar soms had ik het gevoel dat hij hier niet op zijn gemak was, alsof hij iemand miste, heel erg miste. En dan vertelde ik mezelf dat dat gewoon zijn familie was. Het was daar altijd gezellig.
"Cody, gaan we weer lekker jagen vandaag?", Cody's staart kwispelde wild heen en weer. Zijn tong hing uit zijn mond en hij begon te blaffen. Ik kriebelde hem achter zijn oren. "Waar gaan we zoeken, Cody?", hij blafte weer twee keer. "Ssst, je maakt Alex wakker," suste ik en gaf hem een kusje op zijn neus. Af en toe leek het alsof hij me verstond, want de rest van de middag was hij stil.
Op sommige dagen baalde ik wel dat Mitchel zo weinig tijd had. Ik zag het dan voor me dat we samen een wandeling gingen maken, met Alex in de kinderwagen. Ik was nog net zo verliefd op Mitchel als de eerste dag dat ik hem zag. Maar nu moest ik mijn liefde ook verdelen aan Alex. Twee mannen om van te houden. En als ik dacht aan al die dagen dat we samen waren, dan moest ik van mezelf niet zeuren over de werktijden van Mitchel.
En Alex groeide en groeide. Inmiddels was hij alweer één jaar en had al een hele bos met haar. We wisten nog niet van wie hij de genen had, omdat Mitchel en ik best op elkaar leken. Maar het spelen met mijn kleine zoontje was geweldig.l Hij kon altijd zo genieten van het hobbelen op een zeepaard. Hij kon al drie woorden zeggen: Mama, Cody en paard. Alleen dan op een andere manier: 'Nama, Koowdie en paajd'.
"Goed zo Alex, kijk eens naar die belletjes!", riep ik. Alex lachte en stak zijn hand uit om de belletjes te grijpen.
"Nee, hou je maar goed vast," zei ik licht geschokt. Hij was soms een beetje onhandig en onvoorzichtig, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik dat zelf ook was. Ik klom vroeger in de hoogste bomen en was voor een schrammetje niet bang. Hopelijk was Alex ook nog een beetje een waaghals.
"Nee, niet met twee handen los!"
"Nee, hou je maar goed vast," zei ik licht geschokt. Hij was soms een beetje onhandig en onvoorzichtig, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik dat zelf ook was. Ik klom vroeger in de hoogste bomen en was voor een schrammetje niet bang. Hopelijk was Alex ook nog een beetje een waaghals.
"Nee, niet met twee handen los!"
"Alex ligt lekker te slapen, schat. Even tijd voor ons tweeën," zei ik. De laatste weken waren erg hectisch geweest en veel tijd voor elkaar hadden we niet. Ik was telkens bezig met mijn werk en Leontien zorgde voor Alex. Maar sinds de geboorte van ons zoontje liep ik met een vraag rond waarvoor ik maar geen geschikt moment kon vinden. Het doosje bleef al maanden opgeborgen in mijn nachtkastje.
Ik pakte Leontien's hand en trok haar van de bank. Mijn handen rustten op haar heupen.
"Ik heb deze tijden gemist, Mitchel," zei ze een beetje schor. We lachte zachtjes.
"Voor mij hetzelfde. Het is allemaal zo druk. Maar we moeten wel geld verdienen, want sommige dingen zijn duur," probeerde ik geheimzinnig te zeggen.
"Ik heb deze tijden gemist, Mitchel," zei ze een beetje schor. We lachte zachtjes.
"Voor mij hetzelfde. Het is allemaal zo druk. Maar we moeten wel geld verdienen, want sommige dingen zijn duur," probeerde ik geheimzinnig te zeggen.
"Wat bedoel je, Mitchel?", vroeg ze. Gelukkig, ze had het door. Ik ging op mijn knie zitten en liet mijn hand in mijn broekzak zakken. Maar die was leeg. Waar had ik hem nou gelaten? Ik voelde in al mijn zakken, maar nergens zat het doosje. Toen bedacht ik me opeens dat het doosje te groot was geweest voor mijn zak en met een scheve grijns graaide ik in mijn capuchon. Leontien stond nog steeds op dezelfde plek te kijken naar mijn klunzigheid. Ik had het doosje eindelijk te pakken en maakte het open.
"Lieve Leontien, ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Mijn excuses heb ik al duizend maal aangeboden en dat ik van je hou heb ik je hopelijk ook wel laten merken. Ach, ik heb het nu toch al verpest. Wil je met me trouwen?"
"Ik dacht dat je het nooit ging vragen!", zei ze en stak haar hand uit.
"Ik dacht dat je het nooit ging vragen!", zei ze en stak haar hand uit.
