2.2 Liefde en irritatie
Die ochtend had ik besloten toch over mijn vader te vertellen. Maar dan moest mijn moeder er over beginnen. Gek genoeg precies toen ik daar aan dacht stelde ze de vraag: "Waar ben jij gisteravond geweest Gino?"
Ik stopte het laatste stukje wafel in mijn mond en schoof de stoel een beetje naar achter. "Ik heb mijn vader ontmoet.", viel ik met de deur in huis. Mijn moeders gezicht vertrok. "En het is een zak van een vent.", voegde ik er snel aan toe.
"Ja, dat kun je wel zeggen. Waarom ben je daar heen gegaan zonder mij iets te vertellen Gino?", vroeg ze. Ze was nog steeds teleurgesteld in me. "Ik wilde mijn vader gewoon zien. Zien wie mij heeft gemaakt. En ik wist dat als ik het jou zou vertellen ik er nooit heen zou komen.", ik zou maar niet over Jun vertellen. Dan hadden zij weer ruzie.
Mijn telefoon begon te rinkelen. "Onbekend.", stond er op het scherm. "Met Gino?", nam ik op. "Hey, Gino. Met je vader. Zullen we iets afspreken binnenkort?", kwam die man me nu al lastig vallen? Ik verzon snel een smoes. "Eeh.. Nee, ik zit in de proefwerkweek."
De weken erna werd ik telkens gebeld door Devin. Hij stalkte me als het ware. Overal waar ik kwam ging mijn mobiel af. Ik had nooit meer rust. En telkens moest ik smoezen verzinnen.
Op een dag werd ik er zo zat van dat ik hem gewoon weg drukte. En vanaf dat moment werd het al een stuk minder.
Ik ging me ook steeds meer bezig houden met meisjes. En dan met name met Laetitia. Een bloedmooi meisje. Waar ik smoor verliefd op was. Ik vond mezelf dan ook 'te oud' voor die vlinder op mijn kamer. Als Laetitia dat zou zien vond ze me vast niet meer 'stoer'. Daarom gaf ik hem zijn vrijheid in de natuur terug.
Na dagen wachten was het zover, ik had een date met Laetitia. We hadden afgesproken voor de snackbar. En ik was veel te vroeg weg gegaan.
Na minuten, die uren leken, te hebben gewacht kwam Laetitia eindelijk aanlopen. Mijn hart maakte een sprongetje. Ze was gekomen. We begonnen gelijk te praten. Iets wat wij samen heel goed konden.
Laetitia kwam steeds dichter bij en ik keek in die mooie ogen van haar. Ik verdronk er bijna in. Er viel een stilte waarin we elkaar alleen aankeken en zwegen.
Daarna besloten we maar naar binnen te gaan. We namen samen een bord patat en dronken van dezelfde milkshake. Het voelde alsof we al jaren een stel waren. En het was niet eens aan.
Na het etentje liepen we om de snackbar heen en keken samen naar het uitzicht over zee. Ik had in de snackbar snel mijn mobiel uitgezet. Zodat niemand ons kon storen.
Ik voelde iets tegen mijn hand en ze werden vast gepakt door twee zachtfluwelen handen. De handen van het mooiste meisje van Bridgeport.
Ze legde haar armen om mijn nek en ik trok haar tegen me aan. Ik wilde haar nooit meer los laten. Jammer genoeg kon ik dit niet waar maken. Een tijd stonden we in elkaars armen maar het werd al donker en dan moest ik naar huis.
Ik nam afscheid en aarzelde of ik dit moest doen. Voor ik me bedacht deed ik het. Ik drukte een kus op haar heerlijke lippen. Ik streelde haar arm. "Tot morgen.", zei ik.
Ik begon te rennen en zag Laetitia me na kijken. Ik zwaaide nog een keer en toen kon ik haar niet meer zien.
Mijn moeder werd ouder en langzaam veranderde haar haar van zwart naar grijs. Ze begon haaruitval te krijgen en daarom maakte ze het maar vast met een klem. Zodat het niet in haar eten viel.
Mijn liefde voor Leatitia groeide met het uur. Ze was zo mooi. We spraken heel vaak samen af. Achter school, in de pauze. Of in het park als we tegelijk uit waren.
We hadden alleen nog geen verkering. Het was een beetje flirten en kletsen. Heel veel kletsen. Maar we waren allebei te verlegen om verkering te vragen. Terwijl we van elkaar wisten dat we elkaar leuk vonden.
Ik zag dan ook geen nadelen meer in het vragen van verkering. En zodra ik het had gevraagd en ik de blije en opgeluchte 'ja' van haar hoorde snapte ik niet waar ik me zorgen om had gemaakt.
Nu hoefde we ook niet meer voorzichtig te doen en kon ik een kus op haar lippen drukken wanneer ik wilde.
En nog altijd kon ik uren naar die mooie ogen van haar staren. Zonder ook maar een druppel verveling. Met Laetitia kon je je immers niet vervelen.
Ik had ook de mooiste dromen over Laetitia. Van alle dates die ik met haar wilde doormaken. Op de raarste plekken. Van de bodem van de zee tot in China toe.
Helaas liep niet alles vlekkeloos in ons huisje. Er kwam een inbreker die dacht dat er wat te stelen viel bij ons.
Ze keek een paar keer rond maar vond niks waardevols. Ze stopte zomaar wat spullen in haar zak.
Mijn moeder kwam gillend de kamer in. "Ik heb de politie gebeld dief! Ze komen je halen!", dit was niet zo verstandig van mijn moeder. Want de politie kon niet in 3 tellen naar ons huis wippen.
De dief vluchtte dan ook meteen toen ze dit hoorde en ik slaakte een diepe zucht. "Slim hoor, mam.", zei ik. Ze keek me spijtig aan.
De politie arriveerde pas na een kwartier. En de dief had gewoon ongestoord van alles kunnen stelen. We kregen niet eens een vergoeding. Omdat we geen bewijs hadden. Ik had alweer spijt. Misschien had ik die dief een pak slaag moeten geven.
Voor mijn moeder werd het steeds zwaarder om het hele huishouden te doen. Ze kreeg steeds meer last van haar rug en daarom moest ik veel helpen. Ik moest het trouwens even goed leren want dat had ik wel nodig als ik straks alleen woonde.
Buiten dat huishouden en school om sprak ik vaak met Laetitia af. Zij was al afgestudeerd en ik zou dat over een paar maanden ook zijn.
Tot die tijd waren onze dates niet heel bijzonder. We kletste veel over van alles en nog wat.
En we konden nog altijd de grootste lol maken. Laetitia vertelde me altijd over hoe het is om op jezelf te wonen. Ik zou mijn moeder in huis moeten houden. Dat had ik beloofd.
In de lift wilde ik toch iets proberen met Laetitia maar het kon gewoon niet. Het was echt volhouden tot ik volwassen werd, helaas.
Het was zover, ik zou gaan opgroeien tot volwassene. Samen met mijn moeder had ik een feest georganiseerd in de Sleur. Er zouden veel vrienden van mijn moeder komen. En natuurlijk Laetitia.
Toen we in de Sleur arriveerde waren de meeste gasten al lekker aan het feesten. Ik kon niet wachten om op te groeien en vroeg de barman om de taart tevoorschijn te halen.
Ik mocht zelf de kaarsjes aansteken en vroeg om de aandacht. "Ik ga nu opgroeien van een tiener naar een jong volwassene. Een volkomen nieuw leven. Met nieuwe kansen. Ik ga nu een mooie tijd tegemoet..", ik knipoogde naar Laetitia. ".. En ik wil iedereen bedanken die me in mijn kindertijd gesteund heeft."
Iedereen begon te klappen en te juichen en ik boog voorover. Ik fluisterde een wens in mijn vuist en blies in één keer te kaarsjes uit.
Meteen daarna voelde ik de tinteling van mijn tenen tot mijn hoofd lopen. Geschrokken keek ik naar beneden. Ik draaide vanzelf een rondje en kwam iets groter neer. Het was helemaal niet zo'n verschil. Ik voelde me alleen ouder.
Ik sneed de taart in stukken en ging aan een tafeltje zitten. Mijn moeder kwam aanlopen. "Kunnen we even praten?", ze zette haar bord neer en schoof op de kruk. We hadden het over mijn vader. En later ook over Laetitia. En hoe het nu moest met ons in het huis. Ik zei ook dat ik een verbouwing van plan was en er verscheen een grijns op haar gezicht. Wat was daarmee aan de hand?
We waren midden in een gesprek over chef-koks toen Laetitia swingend naar me toe kwam en me mee trok de dansvloer op. We danste maar heel even en toen trok ik Laetitia naar me toe. Eindelijk na een half jaar kon ik Laetitia weer zoenen. En mijn moeder keek tevreden toe.
