3.7 Verbonden
Vandaag was het zo ver. Kess en ik zouden gaan trouwen. Ik had mezelf al in mijn jurk gehesen en stond bij de wiegjes van Mitchel en Patrick, waar ze nog lekker lagen te slapen. We hadden besloten ze toch maar niet mee te laten lopen. Ik genoot van het uitzicht en keek toe hoe een aantal mannen met stoelen en bloemen aan het sjouwen waren door de tuin. "Ben je er klaar voor lieverd?", zei een warme stem achter me, van de man waar ik straks mee getrouwd zou zijn. Ik draaide me om en glimlachte. "Natuurlijk!"
Ik had meteen nadat we verloofd waren kaartjes laten maken zodat zo veel mogelijk mensen op tijd onze bruiloft konden plannen. We wilde er echt een gezellig feestje van maken, maar een vrijgezellen feest vonden we dan weer iets te ver gaan. Veel mensen vonden het super dat we al zo snel gingen trouwen en gelukkig kwamen er ook veel mensen opdagen. Bijna alle stoelen waren bezet.
De ceremonie begon en als eerst schoof Kess zijn ring om mijn vinger. Ik moest lachen van de zenuwen en van dit prachtige moment. Over enkele minuten waren Kess en ik getrouwd. Ik voelde hoe het kleine stukje goud om mijn vinger werd geschoven met een warme hand van een man waar ik verschrikkelijk van hield. Ik hoorde wat geroezemoes en keek opzij vanuit mijn ooghoek. Daar zat Rick!
Ik haalde mijn ring tevoorschijn en schoof hem om Kess' vinger. Rick had eindelijk een keer tijd kunnen maken om zijn familie te zien. Zijn neefjes te ontmoeten. En ik zou hem moeten vertellen over zijn ouders. Iedereen stond op en begon te juichen. Ik besefte dat ik de ring allang aan het einde van zijn vinger had geschoven en liet lachend mijn hand zakken.
Kess legde zijn andere hand op de mijne en we hielden elkaars handen vast. "Ik hou van je", zei Kess zacht. Het was blijkbaar goed te horen want iedereen begon te joelen. "Ik ook van jou", zei ik dus maar gewoon hard op en opnieuw begon iedereen te juichen. Ik lachte en keek naar Kess. Ik had het zo getroffen met deze man. Hij was gewoon perfect voor mij.
Rozenbladeren in de vorm van hartjes dwarrelde naar beneden. Kess trok me tegen zich aan en drukte een kus op mijn lippen. Onze eerste kus als man en vrouw, nog even geweldig als onze eerste kus na onze eerste ontmoeten. Nu brak het feest pas echt los en alle gasten gooide rijst naar onze richting. We waren getrouwd.
Het volgende onderdeel van de bruiloft was de taart aansnijden. Mijn vader had me verteld dat hij dat niet had gedaan. Maar aangezien wij geen huwelijksreis zouden maken vonden we een gepaste taart toch wel een leuke extra. Het hoorde er eigenlijk wel bij. Alle gasten kwamen bij ons staan en Rick gaf me een knipoog toen ik even om keek. Ik was zo blij dat Rick er bij was.
Kess haalde een mes tevoorschijn en wenkte me dat ik dichterbij moest komen maar ik had het niet eens door. Ik genoot even van het moment waarop iedereen klapte voor ons. Kess haalde zijn schouders op en sneed in zijn eentje de taart aan. Opeens werd er een bord voor mijn gezicht gehouden met een stuk taart en ik kwam weer op de gewone wereld terecht. Ik giechelde verlegen. Ik had het moment gewoon gemist. Jammer dan.
We gingen naar binnen om de taart op te eten. Tegenover mij zat de vader van Kess, die ik eigenlijk helemaal niet goed kende. Ik had wel een aantal bezoekjes gebracht en dan was hij er meestal niet. Rick zat schuin tegenover me en Kess en ik vertelde hem over alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd. Hij verontschuldigde zich over het feit dat hij geen contact op nam en zei ook dat er geen echte reden voor was.
Rick was nog met ons mee naar boven gegaan om zijn neefjes te bewonderen maar al gauw moest hij er vandoor, net als alle andere gasten. Ik haalde Mitchel uit zijn wiegje en trok hem tegen me aan. Ik hoopte dat ze stiekem vanuit hun wiegje naar mama en papa hadden staan gluren, maar beseffen zouden ze het toch nog niet. "Nana julk!", zei Mitchel slaperig. Hij kon al een beetje praten, beter dan Patrick.
Kess was beneden aan het opruimen en ik trok ondertussen mijn jurk uit. Toen ik voetstappen op de trap hoorde liet ik mezelf snel op bed vallen. De deur ging open en Kess kwam binnen lopen. Toen hij me zag liggen verscheen er een grijns op zijn gezicht. "Dit huwelijk is natuurlijk nog niet voorbij..", zei hij en kwam naar me toe. Ik glimlachte en schudde mijn hoofd.
Kess kwam naast me liggen in zijn pak en gebaarde dat ik bij hem moest komen liggen. "We moeten natuurlijk wel een huwelijksnacht hebben," zei ik en knipoogde. Ik voelde kippenvel over zijn rug lopen. "Ja, dat hoort er wel bij," zei Kess.
Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en hield de dekens omhoog. We keken elkaar aan en verdwenen samen onder de dekens.
We beleefde een nacht die we nooit zouden vergeten. Een perfect huwelijk, met een perfecte afsluiting.
De weken nadat we getrouwd waren waren vol met overgeven en schoonmaken. Ik had al snel door dat ik weer zwanger was en ik was super blij met het nieuws dat er over een tijd nog een smurfje door het huis zo lopen. Ik hoopte dat het deze keer een meisje zou worden, zodat we samen konden tutten. Toen ik een test had gedaan was Kess gelukkig net zo enthousiast als ik was.
Maar het opvoeden van Mitchel en Patrick ging gewoon door. Patrick kon al een aardig eindje bij me lopen maar Mitchel ging voor de lange afstanden. Maar de jongens waren niet altijd even lief, soms werden we 's nachts nog wakker gemaakt door Patrick die een knuffel wilde waar Mitchel mee sliep. De jongens hadden ook steeds vaker ruzie om speelgoed en wie er met mama mocht en wie met papa.
Daarom hielden we de kleintjes het liefst bij elkaar uit de buurt en was Kess vaak boven bezig met een van de twee. Ja, Mitchel en Patrick werden sneller groot dan we hadden verwacht en leken steeds brutaler te worden. We begonnen te vrezen voor de toekomst met deze twee kleine monstertjes, zo noemde we ze altijd, en hoopte dat het niet uit de hand ging lopen.
Maar op sommige dagen waren Mitchel en Patrick echt voorbeeld kinderen zoals je die in reclames zag. Dan konden ze het hartstikke goed met elkaar vinden en konden we gezellig met zijn vieren een middagje doorbrengen in de tuin of gewoon in de woonkamer. Ze motiveerde elkaar op de een of andere manier, maar zaten elkaar ook in de weg.
En buiten het werk met de jongens en mijn beginnende zwangerschap om was Kess nog steeds bezig met geld verdienen. Hij had een keyboard gekocht en kon nu overal gaan spelen om wat geld te verdienen. Sommige dagen had ik liever gewild dat hij thuis bleef, maar soms kon het gewoon niet anders.
Sinds ik weer zwanger was en Mitchel en Patrick groeide en groeide, besefte ik dat ik nog maar weinig tijd voor mezelf had. Ik wist dat meer vrije tijd wilde, maar dit was waar ik voor gekozen had. Maar deze zwangerschap leek wel veel zwaarder te zijn dan die van de tweeling, ik hoopte dat er niet nog een tweeling kwam. Ook had ik opgemerkt dat ik heel weinig aan mijn vorige zwangerschap had gedaan.
Ik besloot om wat vaker naar de kuuroord te gaan om me te ontspannen en omdat ik gewoon heel veel last van mijn rug had. Het was heerlijk ontspannend en een babbeltje maken met andere zwangere vrouwen was ook erg gezellig. Ik leerde hun levenservaringen kennen en het deed me goed, ik was heus niet alleen of de enige waarvan de ouders vroeg overleden waren. Ook niemand leek er erg in te hebben dat ik beroemder was dan zij waren. Het was gewoon normaal, hoewel ze het wel gek vonden dat ik zo'n goedkope massage had genomen.
Uit de kuuroord zag ik voor het theater iemand spelen. Ik besloot er heen te gaan en zag al snel dat het Kess was. Hij speelde prachtige liedjes die ik nog niet eerder had gehoord. Ik hoorde hem zoiezo niet vaak spelen maar toch was ik verbaasd. Ik stond nog maar net te kijken toen ik een flits achter me hoorde. Ik draaide me om en daarna heel snel weer terug. Paparazzi.
De man liep rondjes om ons heen en zette me veel te vaak op de foto. Ik wilde er wat van zeggen maar besloot me uiteindelijk in te houden en bleef rustig kijken naar Kess. Misschien was dat maar beter ook, als ik woedend op hem af was gekomen zouden de roddelbladen het alleen maar leuk nieuws vinden. "Hé, Puck!", riep de paparazzi. Ik zuchtte en reageerde niet. "Ik ga naar huis, Kess", zei ik zacht, maar door zijn pianomuziek hoorde hij het toch niet.
Het was twee dagen verder. Ik wilde net de brievenbus legen toen mijn telefoon begon te trillen. "Met Puck Visser", zei ik beleefd. Ik smeekte in mijn hoofd dat het niet mijn agent was.
"Hey, Puck. Hier met Anika, weet je nog? Van de kuuroord", zei een jonge vrouwenstem. Anika was een van de mensen waar ik mee aan het kletsen was. Ze was net als ik, zwanger.
"Hey, Puck. Hier met Anika, weet je nog? Van de kuuroord", zei een jonge vrouwenstem. Anika was een van de mensen waar ik mee aan het kletsen was. Ze was net als ik, zwanger.
"Hey, wat leuk je te spreken. Wat is er?", vroeg ik. Ik hoopte dat het niks ernstigs was en het gewoon een gezellig praatje was.
"Nou, uh.. Lees je de krant?", vroeg Anika. De krant? Hoezo?
"Nee, wat dan?", vroeg ik verbaasd.
"Hmm. Een roddelblad dan?", vervolgde ze zonder antwoord te geven op mijn vraag. Mijn gezicht vertrok, dit was vast geen gezellig praatje.
"Nou, uh.. Lees je de krant?", vroeg Anika. De krant? Hoezo?
"Nee, wat dan?", vroeg ik verbaasd.
"Hmm. Een roddelblad dan?", vervolgde ze zonder antwoord te geven op mijn vraag. Mijn gezicht vertrok, dit was vast geen gezellig praatje.
"Nee, ook niet. Alles is daar nep. Maar wat is er dan?", schreeuwde ik bijna. Ik was wanhopig en wilde weten wat er over mij of mijn familie geschreven was.
"Uhm, kijk eens op internet naar het nieuws. Het gaat over jou..", hoorde ik de stem van Anika zeggen.
"Maar..", de verbinding werd verbroken. Wat was er toch, deze Anika was niet die persoon die ik toen in de kuuroord leerde kennen.
"Uhm, kijk eens op internet naar het nieuws. Het gaat over jou..", hoorde ik de stem van Anika zeggen.
"Maar..", de verbinding werd verbroken. Wat was er toch, deze Anika was niet die persoon die ik toen in de kuuroord leerde kennen.
Ik stopte mijn mobiel terug in mijn zak en ging naar binnen. Ik schoof de stoel voor mijn computer naar achter en ging zitten. Wat was er toch zo ernstig dat ze me daarom moest bellen? Ik drukte de computer aan wachtte tot hij was opgestart. "Schiet nou op!", mompelde ik gefrustreerd. Wat zouden ze over me hebben geschreven? Dat ik vreemd ben gegaan? Nee, ik had al lang niet met een man afgesproken. Wat was het dan?
Ik typte een nieuwssite in en zag mezelf al groot op de voorpagina staan. De foto was die middag genomen dat ik bij Rick stond te kijken. 'Puck gearresteerd en zwanger van agent', stond er groot boven. "WAT?!", gilde ik. Waarom hadden ze dit verzonnen? Ik moest meteen Kess hierheen halen. Zwanger van een agent, hoe konden ze. Woedend tikte ik een berichtje naar Kess.
Puck gearresteerd en zwanger van agent
'Puck Visser werd op 13 mei gearresteerd wegens dronkenschap op een alcoholvrije locatie. Een mannelijke agent nam haar mee naar het bureau waar ze het erg gezellig hadden', aldus de hoofdagent. Na een maand begon haar buikje al te groeien en kreeg ze verschijnselen van een zwangerschap. Haar man lijkt er echter geen problemen mee te hebben want ze zijn twee dagen na de arrestatie getrouwd. Puck heeft verder ook nog twee zoontjes die een halfbroertje of zusje vast wel zullen waarderen.
'Puck Visser werd op 13 mei gearresteerd wegens dronkenschap op een alcoholvrije locatie. Een mannelijke agent nam haar mee naar het bureau waar ze het erg gezellig hadden', aldus de hoofdagent. Na een maand begon haar buikje al te groeien en kreeg ze verschijnselen van een zwangerschap. Haar man lijkt er echter geen problemen mee te hebben want ze zijn twee dagen na de arrestatie getrouwd. Puck heeft verder ook nog twee zoontjes die een halfbroertje of zusje vast wel zullen waarderen.
Verbouwereerd staarde ik naar het scherm. Ik kan me niet herinneren dat ik ben gearresteerd of ook maar met een agent te maken heb gehad, waarom verzinnen ze dit? Ik hoor Kess binnenkomen en hij komt achter me staan. "Laat eens zien?", vraagt hij en buigt over me heen. Snel laat hij zijn ogen over het tekstje glijden. Ik kijk hem angstig aan. Hij moet het niet gaan geloven.
"Onzin!", zegt hij na het gelezen te hebben en trekt me overeind. "Schat, niks van aantrekken", hij drukt me tegen zich aan en zoent me passie vol. Wat is het toch een lieverd. "We gaan straks wel een berichtje sturen. Morgen ochtend of zo", zei Kess. Ik knikte. Waarom moesten dit soort dingen toch bedacht worden en dan ook nog eens de hele stad rond gaan?
"Hoe is het met de baby?", vroeg Kess opeens. Ik giechelde. "Goed hoor, hij of zij schopt een beetje", antwoordde ik en wreef over mijn buik. "Mag ik eens luisteren?", vroeg Kess. Ik knikte en hield mijn buik naar voren. Kess hield zijn oor tegen mijn buik en fluisterde wat naar de baby. Die begon wild om zich heen te trappen en leek de stem te herkennen.
Die zelfde avond wilde ik even naar buiten lopen om wat troep op te ruimen toen ik een raar wit verschijnsel zag dat erg op een geest leek. "H.. Hallo?", vroeg ik en liep naar de geest toe. Ze draaide zich naar me toe. Het was een vrouw die ik niet kende en haar gezicht was helemaal wit. Zelf een neus was er niet in afgetekend. Ik had geen idee wie dit was.
"Puck, wauw. Wat leuk om jou te ontmoeten!", zei de geest. Hoe wist ze mijn naam. "Sorry, maar wie bent U?", vroeg ik voorzichtig. Ik wilde ook wel weten waar ze vandaan kwam. Misschien had Kess toch gelijk over het feit dat papa en mama geesten werden. "Ik ben Sophie, je oma! En generatie één", zei Sophie verbaast, alsof ik kon weten dat ze mijn
"Oh, wauw! Dus jij bent gestart met deze legacy? Wat leuk! Maar waarom ben je hier?", ik vond het toch wel heel leuk dat mijn oma me kwam bezoeken. Ik had het niet verwacht en had spijt dat ik Kess niet geloofde. "Je zit met dat probleem over die roddels hè?", vroeg ze. Ik knikte en zag het artikel weer voor me. "Weet je, daar moet je je niks van aantrekken. Zo lang je maar geen geheimen hebt voor je familie", zei ze.
Ik geloofde maar wat ze zei, ze was tenslotte ouder, (doder), wijzer en wist dus ook veel meer van het leven, dat er nu niet meer was. "Hoe is het met papa en mama?", vroeg ik. "Gino en Laetitia? Prima, ze zijn weer onafscheidelijk", lachte ze. Ik was blij dat mijn ouders weer gelukkig waren. We namen afscheid en ik liep naar binnen, om vervolgens in mijn bed te kruipen. De tips van Sophie zou ik wel gaan opvolgen.
"Papaaaaaaaaaa!", gilde Patrick en trok wild aan zijn wiegje. De voorkant viel er bijna af. Patrick schreeuwde het uit en dacht totaal niet aan zijn broer die nog lekker lag te slapen. Hij wilde perse nu aandacht van papa en dan kon hij niet even wachten tot Mitchel wakker was. "Papaaaaaa!", brulde Patrick en zette het op een huilen. Nog wilder trok hij aan zijn wiegje waarvan nu bijna een stuk af brak.
Mitchel werd wakker van het geschreeuw, hoe kon het ook anders, en kwam moeizaam overeind. "Papaaa!", gilde Patrick nog een keer. Mitchel gaapte zijn wilde broertje aan maar hield zelf zijn mond. Mitchel had al wel door dat mee gillen geen zin had. De deur ging open en eindelijk kwam papa binnen. Nu zou er weer een beetje rust kunnen zijn.
Patrick trok nog een keer wild aan zijn wieg en schreeuwde naar zijn vader. "Ook goede morgen, Patrick..", mompelde papa versuft. Hij haalde Patrick maar snel uit de wieg en zette hem op de grond. Niet dat Patrick het daar mee eens was, want hij begon weer te schreeuwen. Vermoeid slaakte Kess een zucht. "Wees nou eens een tijdje stil Patrick", zei hij en draaide zich naar Mitchel.
Hij was het tegenovergestelde van zijn broertje. Mitchel trok zich voorzichtig op aan de rand van zijn wieg omdat Patrick ook zijn wieg kapot had gemaakt. En Mitchel wilde niet dat hij straks geen voorkant meer had. Hij stak zijn arm uit en zei: "Papa, ik uit!", met een grote glimlach op zijn gezicht. Kess werd ook meteen wat blijer en zette Mitchel naast Patrick op de grond.
Kess haalde een flesje tevoorschijn voor Mitchel want Patrick wilde niet, zei hij. Zodra Kess weg was keek Patrick jaloers naar Mitchel. Waarom had zijn broer wel een flesje en hij niet? Mitchel genoot rustig van zijn flesje en negeerde de kwade blikken, waar Patrick heel goed in was, volkomen. Hij richtte zich alleen maar op de melk in het groene buisje.
Maar Patrick liet het hier niet bij en liep naar de speelgoedkist. Met moeite trok hij hem open en hij keek vanuit zijn ooghoek of Mitchel al naar hem zat te kijken. Patrick keek eens goed rond in de kist en liet zijn oog op een van de speeltjes vallen. Misschien kon hij zo zijn broer ook nog een beetje jaloers maken, daar was hij op uit.
Patrick liet zich voorover in de kist vallen en graaide tussen het speelgoed naar wat hij zocht. Mitchel was nog steeds geconsenteerd op zijn flesje en het maakte hem niet uit dat Patrick in de speelgoedkist zat te graaien. Er zat genoeg in voor hen allebei dus één raket minder was vast niet zo erg. Patrick maakte een hoop lawaai in de kist maar zelfs dat leidde Mitchel niet af.
Mitchel gooide zijn flesje weg en kwam overeind. Op dat moment kwam zijn broertje uit de kist tevoorschijn met een raket. Hij keek naar Mitchel en hoopte dat Mitchel nu jaloers zou worden omdat hij de raket, waar ze altijd ruzie om hadden, had gepakt. Mitchel liep naar Patrick toe en snel ging Patrick op het kleed zitten. Hopend dat hij nu boos ging worden.
Maar Mitchel had geen oog voor de raket en liet zichzelf in de kist met speelgoed vallen. Patrick leek verbaast omdat hij zelf meteen in de aanval zou zijn gegaan. Patrick begon met de raket naar Mitchel te zwaaien. "Ik raket!", riep hij naar zijn broer. "Nouwèn", zei Mitchel en kwam met een konijn tevoorschijn. "Ik nijn!", riep hij terug en lachte om zijn eigen woorden.
Ik kwam de kamer binnen om even te checken op alles goed ging. "Zo mannen, hoe is het hier?", vroeg ik. Ik deed alsof ik Mitchel niet in de kist zag zitten. "Patrick, waar is je broer?", vroeg ik en keek in een van de laatjes in de kast. "Weg!", lachte Patrick alsof er niks aan de hand was en ze weer beste vriendjes waren.
Ik draaide mijn hoofd naar de kist. "Zit Mitchel soms in de kist?", vroeg ik. Hij begon te giechelen. "Hieeej!", riep hij en kwam tevoorschijn. Ik lachte en liep richting de deur. "Ga maar lekker verder spelen", zei ik en liep de gang op. Zodra ik de deur had dicht gedaan hoorde ik Patrick al weer roepen dat hij het 'nijn' wilde. Waarom moesten ze altijd ruzie maken?
De maanden van mijn zwangerschap verliepen langzamer dan van de jongens. Ik had nog steeds veel klachten maar wilde ook niet stil blijven zitten en op bed liggen slapen en lezen. In deze tijd had ik veel kunnen doen aan mijn hobby die in tussendoor had laten liggen, schilderen. Ik maakte grote doeken vol met gekleurde verf of juist weer een duister schilderij, het lag aan mijn stemming.
En op een avond toen Kess gelukkig wel thuis was kwamen opnieuw de weeën. Deze keer was het nog pijnlijker. "Kess!", gilde ik en begon weer te kreunen. Waarom moest een zwangerschap altijd zo moeilijk verlopen? De deur ging open en Kess kwam binnen rennen. "Oh, het is weer zo ver lieverd!", riep hij.
Hysterisch rende hij naar me toe en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. "Wat moet ik doen?!", riep hij wanhopig. "Ik moet naar het ziekenhuis, dit is te pijnlijk. Blijf jij maar hier voor de jongens!", riep ik en schreeuwde weer om een nieuwe wee. "Nee, lieverd. Ik moet toch mee?!", zei hij verontwaardigd. Maar voor hij me kon tegen houden was ik al buiten.
Ik stapte in de auto en reed zelf naar de het ziekenhuis. Ik wist dat ik heel veel risico nam door zelf te rijden maar ik wilde niet opgehaald te hoeven worden. En ik hoefde straks ook geen oppas thuis die meteen mijn nieuwe baby kon verwelkomen. Ik hoopte dat het toch echt een meisje werd, maar een jongen was natuurlijk geen probleem.
Ik parkeerde vlug mijn auto en liep richting het ziekenhuis. De weeën werden steeds erger en ik moest opschieten. Buiten stonden wat mensen en die waren nog erger in paniek dan Kess. Ik begreep het wel, je zag een beroemde vrouw uit Bridgeport die op het punt stond een nieuw kindje ter wereld te laten komen.
Ik liep naar binnen en werd meteen naar een kamer gebracht. Dit was zo pijnlijk, nog veel erger dan met de tweeling. Allerlei dokters en artsen kwamen de kamer binnen en ook een vroedvrouw kwam er aan te pas. Wat een problemen door zo'n klein kindje. Maar al snel werd het probleem duidelijk. Ik had er niet eens op gerekend.
Ik kwam naar buiten met een mand waar geen één, maar twee meisjes in lagen. Ik sms'te Kess dat hij nog een wiegje moest gaan halen of verven. Zodat Eline en Esmée allebei konden liggen in een eigen wiegje. Een tweeling, dat had ik nooit verwacht. Nu hadden we vier kinderen en misschien hadden deze meisjes ook wel weer zoveel ruzie. We moesten ons voorbereiden op het ergste.
Eenmaal thuis kwam Kess naar me toe. "Een tweeling?", vroeg hij. Ik knikte. "Ja, dat hadden we niet zien aankomen. Het moest met een keizersnee," zei ik en zette de mand met de meisjes erin neer. Ik hoefde in ieder geval geen kinderen meer. "Heb je de wieg in elkaar gezet?", vroeg ik en haalde Eline uit de mand. "Ja, natuurlijk. Ik ben meteen naar de buren gegaan", antwoordde Kess.
Ik liep de trap op richting hun kamer. "Moet ik helpen?", bood Kess aan. "Nee hoor, ik neem ze wel mee naar boven. Ga maar naar bed," zei ik. Waarom een tweeling? Ik had helemaal niet verwacht of gerekend op nog een vierde kindje. Ik vond een derde wel genoeg, door die kleine herrieschoppers die hier al in huis liepen. Gelukkig was het voor Mitchel en Patrick bijna tijd om op te groeien.
De kamer van de meisjes was ook een stuk kleiner omdat ik dacht dat dit wel genoeg ruimte was voor een meisje. Maar nu waren het er twee en was het misschien wel te kort ruimte als ze straks peuters waren. Ook moesten Kess en ik nog meer gaan verdienen al wilde we ze goed laten opgroeien. Net als de jongens, wilde ik ook deze meiden alles geven wat ze wilde, en dat kon nog lastig worden.
En dan was er nog een probleem: wie werd de opvolger? Ik moest straks met Kess gaan kiezen tussen 4 kinderen, waar we stuk voor stuk allemaal heel veel van hielden. Stel dat er twee kinderen waren die het allebei graag wilde, dan moesten wij gaan kiezen, of erger nog, gaan stemmen wie het ging worden. Dat zou denk ik te ver gaan, stemmen.
Vermoeid stapte ik in bed naast Kess. Deze bevalling wilde ik liever meteen achter wegen laten. En nooit wilde ik dat nog eens over doen. Maar wat ik op de wereld had gezet wilde ik natuurlijk niet verliezen. Het waren den wel 4 kinderen, maar stuk voor stuk waren ze allemaal anders en we hielden van hun allemaal zoals ze waren.
Bij de meisjes konden we natuurlijk nog niet weten wat voor band ze samen hadden en de band met hun broers waren hopelijk ook wel goed. Ik besloot ook morgen maar een oppas te regelen, want voor vier kinderen zorgen was naar mijn gevoel wel zwaar. Met z'n drieën konden we wel vier kinderen in bedwang houden, hoopte we.
Een paar dagen later was Kess al vroeg wakker om de post te halen. Er zat een groot pakketje bij met een briefje.
Hoi Puck en Kess,
Ik vind het fantastisch dat ik er weer twee kleindochters bij heb en daarom heb ik hier op vakantie twee poppen voor ze gekocht. De verkoper zei dat ze mysterieus zijn, maar dat was vast voor de prijs. Ik hoop dat ze er blij mee zijn en de groeten uit Shang Simla!
Liefs, oma Mimi.
Hoi Puck en Kess,
Ik vind het fantastisch dat ik er weer twee kleindochters bij heb en daarom heb ik hier op vakantie twee poppen voor ze gekocht. De verkoper zei dat ze mysterieus zijn, maar dat was vast voor de prijs. Ik hoop dat ze er blij mee zijn en de groeten uit Shang Simla!
Liefs, oma Mimi.
Kess bracht de poppen naar de kamer van de meisjes en gaf ze allebei een naam. Eline kreeg de lichte pop en die noemde hij Knuffel. De donkere was voor Esmée en die heette Popje. Kess was niet erg origineel in het verzinnen van namen maar dat zouden Eline en Esmée vast geen probleem vinden. Toen ik hoorde dat het van oma Mimi was vond ik het wel heel lief dat zij helemaal vanuit China twee poppen stuurde. Dat maakte het extra bijzonder.
Om van mijn buikje af te komen besloot ik ook maar eens de lopende band te gebruiken. We hadden speciaal een kamer voor al die apparatuur maar er werd nooit gebruikt van gemaakt. Eigenlijk was dat best zonde dus ik wilde hem best vaker gaan gebruiken. We hadden ook nog een kleine bibliotheek maar die werd ook nergens voor gebruikt.
Het was alweer een maand verder en Eline en Esmée groeide hard. We hadden al snel door dat deze meiden het een stuk beter konden vinden en elkaar niet elke keer wakker krijste alleen om de ander te pesten. Voor de jongens was het vandaag tijd om weer een stukje groter te worden. En dan konden ze eindelijk naar school. Dan zou het misschien weer iets rustiger worden.
Ik nam als eerste Patrick mee naar beneden en stak kaarsjes aan in zijn taart. We hadden twee dezelfde taarten gekocht zodat ze daar in ieder geval geen ruzie om konden hebben. "Patrick wordt zo meteen groot!", zei ik en boog voorover. "Blaas maar!", zei ik en Patrick probeerde te blazen. Ik blies mee en zijn kaarsjes vlogen uit.
Kess kwam niet veel later beneden met Mitchel. Mitchel was de oudste van de twee en daarbij ook de wijste. Maar nu wilde Patrick perse eerst en voor Mitchel was dat geen probleem. Ze zouden maar een paar minuten na elkaar opgroeien en daar werd Mitchel niet opeens de jongste van. De oudste en wijste bleef hij toch.