4.8 Nood

Onze leventje zag er vanaf die dag rooskleurig uit. Elk weekend gingen we met zijn allen naar de stad om van ons gezinnetje te genieten. We konden ons niks mooiers wensen dan wat we nu hadden. En ook op de baby zaten we met smart te wachten. Alex had er heel positief op gereageerd en praatte de hele tijd over 'glote bloel' zijn. (Vertaling: grote broer)

Cody was al de jongste niet meer. Leontien had hem geadopteerd als oudere en af en toe merkte we dat wel. Leontien wilde er echter niet aan toe geven en probeerde hem zo fit mogelijk te houden, hij was tenslotte wel het beste maatje van Alex. En zodra Alex kind zou worden, moest Cody nog wel achter een tak aan kunnen rennen.

Gelukkig was dat ook zo. Een paar maanden later groeide Alex op tot een prachtig kind. Hij zou veel vrienden krijgen op de school waar hij straks heen zou gaan. Tenminste, dat hoopte ik voor hem. Ik wilde niet dat hij net zo'n jeugd als ik zou hebben.

Elke avond en elke ochtend was Alex met de hond bezig. Mijn voorspellingen kwamen uit, want Alex had hordes vrienden op zijn school. Maar nog altijd was Cody zijn aller beste vriend. Ze waren onafscheidelijk en na schooltijd stond Cody altijd op het schoolplein te wachten. Ja, trouw was hij zeker.

Al zijn aandacht ging naar Cody en zijn school prestaties leden er wel eens onder. Soms moest Leontien of ik heb eerste vijf keer roepen voor hij pas naar binnen kwam om echt aan zijn huiswerk te beginnen. Gelukkig was dit verder geen groot probleem, want Alex was best slim. Dat had hij vast van mij geërfd.

En dan hadden we nog de kleine Robbin. Toen ze net geboren was kregen we weer een brief opgestuurd van een oudtante, met een pop erbij. Ik rolde weer met mijn ogen toen ik de pop zag. Die onbekende oudtante leek ons haast wel te stalken. Maar Robbin was er duidelijk erg op gesteld, ze zong altijd liedjes voor de pop.

En als ze de pop dan even weg kon leggen was ze wel aan het trommelen. De ritmes die ze probeerde na te spelen van de radio waren zo slecht nog niet. En ik had al snel door dat Robbin erg virtuoos was. En dat was ook wel eens leuk, een kleine zangeres in onze familie.

Van: Esmée Visser <[email protected]>
Aan: Mitchel Visser <[email protected]>
Verzonden: Vrijdag, augustus 6 20:34:45 2012
Onderwerp: Lees dit!

Hey Mitchel,
Esmée hier. Ik heb geen tijd voor een lang bericht, maar je moet naar huis komen! Het gaat niet goed met papa en Nina is al een aantal keer langs geweest. Neem Leontien en je kinderen maar niet mee.
xx Je zusje, Esmée.

Zodra ik mijn geboortestad binnen reed, voelde ik een trots in me op komen. Hier was ik opgegroeid, in het huis dat nu langzaam in mijn zicht kwam. Ik begon harder te rijden en al snel stond ik in de gang te praten met Patrick. Ik werd warm ontvangen door mijn broer en zussen, maar ik zag de angstige blik in hun ogen. Er was hier iets goed mis. Patrick zag de vragende blik in mijn ogen en stuurde me naar boven.

Ik liep de trap op en liet mijn hand over de leuning glijden. Die was al een tijdje niet meer afgestoft. Ik blies het stof van mijn vinger en liep daarna naar mijn ouders kamer. Toen ik de deur zachtjes open deed zag ik mijn moeder in een nachtjapon zitten. Zonder me een teken van leven te geven, bleef ze zitten. Ik probeerde zacht te kuchen. "Mam?", vroeg ik op iets tussen fluisteren en praten in.

Ze gaf me een halve glimlach en knikte dat ik moest gaan zitten. Toen keek ze me pas aan.
"Wat is er met pap?", vroeg ik en keek naar mijn vader die rustig lag te slapen.
"Hij praat niet meer, hij eet niet meer en hij drinkt niet meer. De dokter kan niet zeggen wat het is, maar hij zal er..", er viel een traan op haar been.
"Je hoeft je zin niet af te maken", probeerde ik haar te troosten. Ze knikte en stond moeizaam op. Zonder nog wat te zeggen liep ze de kamer uit.

Een tijdje bleef ik roerloos zitten en staarde naar mijn vader. Ik vroeg me af hoe lang dit al gaande was en hoe mijn moeder zich voelde. Vreselijk, natuurlijk, maar zou ze er vrede mee hebben als hij stierf?
"Pap?", ik stond op en ging aan de rand van zijn bed staan. "Bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan. Dat je er altijd voor mama bent geweest en ook voor mij. En Patrick, Esmée en Eline. Ik zal je missen pap, ik hou van je", met die woorden verliet ik de kamer.

Die ochtend rond 5 uur ging de deur van onze kamer open. Ik moest weer in mijn oude bed slapen, want sinds we weg waren was er niets verandert. Ik ging een beetje overeind zitten en keek naar mijn moeder, Patrick deed hetzelfde. Mijn moeder gaf een tragisch knikje zoals ze dat in films deden en ik zag hoe rood haar ogen waren.

Dat knikje was voor ons het teken om in beweging te komen en zwijgend klommen we naar beneden. We omhelsde elkaar en probeerde de tranen te bedwingen. Zodat onze zusjes niet te erg zouden schrikken. We stommelden over de gang naar de slaapkamer van mijn zusjes, met mijn moeder voorop.

Voorzichtig opent mijn moeder de deur. Meteen zie ik dat Esmée wild heeft liggen woelen in haar bed en zodra ze ons hoort zit ze al overeind.
"Is papa.. ?", vroeg ze angstig.
Mijn moeder knikte opnieuw en toen kwam ook Eline in beweging. Ik keek naar Patrick. Hij keek naar de grond en ik zag dat zijn ogen vochtig waren.

Zwijgend liepen we naar de slaapkamer van mijn ouders. Met een heel klein beetje hoop stapten we de kamer in. En daar werd onze angst bevestigd. Geen enkel teken van leven was merken. Eline keek me nog eens hoopvol aan maar ik schudde mijn hoofd, hij was nu in een andere wereld.

Mijn moeder begon zachtjes te snikken en toen konden wij het niet meer houden. Allemaal tegelijk begonnen we te huilen. Esmée leek haar hart uit te storten, Eline probeerde groot te blijven voor Esmée en Patrick huilde in zijn handen. Het enige wat ik kon doen was voor me uit staren en de tranen op mijn voeten voelen vallen. Mijn vader was nog veel te jong en levendig om te sterven. Hij had nog niet eens grijs haar.

Na een kwartiertje vol tranen verliet mijn moeder opnieuw de kamer zonder iets te zeggen. Ik draaide me naar Patrick en gaf hem een kneepje in zijn arm.
"Het is beter zo. Papa was aan het lijden en nu is hij daaruit verlost", probeerde ik hem te troosten. Hoewel ik wist dat we dit niet zomaar konden vergeten, wist ik wel dat ik gelijk had. Het moest zo zijn.

Ook Eline probeerde haar zusje te sussen, op een hele andere manier dan ik.
"We gaan gewoon een goede toekomst opbouwen. Papa is trots op ons. Als we straks ons eigen appartement hebben, is hij vast trots op ons", dat leek Esmée enigszins gerust te stellen. Ze knikte en sloef haar armen om Eline heen. "We maken er het beste van, voor papa."

Een paar dagen later was de begrafenis. Mijn moeder zat al dagen op de bank in de serre uit het raam te staren. Ze ging er alleen vanaf om naar het toilet te gaan en koffie te pakken. Het was moeilijk om haar zo te zien lijden.
Niemand van de gasten nam de moeite om bij het graf te komen kijken. Ze condoleerden ons binnen en stortten zich dan op de wijn.

Ik wilde na de ceremonie die we zelf hadden bedacht naar binnen lopen om wat te drinken, toen Nina opeens voor me stond.
"Mitchel?", vroeg ze ongelovig. Alsof het een wonder was dat ik op de begrafenis van mijn vader was.
"Volgens mij heb ik eerder het recht om verbaasd te zijn. Wat brengt jou hier?", ik hoorde de boze ondertoon in mijn stem. Ik had haar nog niet vergeven.

Nina staarde langs me heen en wees naar binnen. Ik draaide me om en zag Menno dansen.
"Wat heeft Menno met deze begrafenis te maken?", vroeg ik verontwaardigd.
"Ik wil weg van hem", fluisterde ze. Ik begreep haar nog steeds niet.
"Dus..?"
"Dus, kun je mij mee liften naar Appaloosa Plains?"