2.1 Familie
's Ochtends werd ik met een vreemd gevoel in mijn buik wakker. Ik keek naar mijn voeten. Ze waren een stuk groter dan normaal.
Na niet lang denken wist ik het weer. Vandaag nam ik de legacy over van mijn moeder. Als ik volwassen was werd ik ook nog eens de baas over het huis. Dan kon ik alles bepalen wat hier gebeurde.
Nu ging ik ook naar de middelbare school. Ik dacht weer aan dat mooie meisje van gister avond. Dat prachtige haar en die mooie ogen.
Ik poetste mijn tanden en keek nog even of mijn haar goed zat. Ik trok mijn kleren aan en ging naar school. Bij Biologie ging het over vaders en moeder. Ik bedacht me dat ik mijn vader nooit gekend heb. En dat ik die wel wilde kennen.
Na school ontving mijn moeder me met open armen. Ze vroeg me hoe het op school was geweest en ik vertelde over de lessen die ik had gehad en over de kinderen uit mijn klas.
Na een tijdje vond ik het wel genoeg geklets over die kinderen uit mijn klas en ging over op een ander onderwerp. "Mam, ik wil wat met je bespreken. Kunnen we even aan tafel gaan zitten?", vroeg ik. We gingen tegen over elkaar aan de tafel zitten.
Ik nam diep adem en begon te vertellen. "Mam, ik ben nu al oud genoeg vind ik en ik vind dat ik hoor te weten wie mijn vader is!", viel ik met de deur in huis.
Ik zag de schrik in de ogen van mijn moeder. Maar nu wilde ik het weten. "Wie is mijn vader? Ik wil hem ontmoeten. Ik moet hem kennen!", ging ik verder. "Iedereen heeft een vader. Ik ook. Maar ik weet niet wie dat is. Er zijn wel meer kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn maar die weten wie hun ouders zijn."
"Gino, ik wil niet over die man praten. Je weet niet wat hij me allemaal heeft aangedaan. Ik hoef hem nooit meer te zien!", zei mijn moeder fel. "Maar ik wil wél over 'die man' praten het is mijn vader!", riep ik terug. "Gino, je wil die man niet kennen!", snauwde mijn moeder. Ze stond op en liep naar haar kamer. Ik hoorde haar zachtjes snikken en haar kledingkast open gaan. Maar ik wilde haar niet helpen.
In plaats van haar te troosten begon ik maar aan een salade voor mezelf. Ik kwam er wel achter wie hij was. Misschien kon Jun me helpen. Mijn moeders beste vriendin.
Dat was nog niet eens zo'n slecht idee en ik zou meteen gaan kijken naar waar die Jun woonde.
Maar eerst moest ik mijn huiswerk maken. Hoewel ik me er niet echt op kon concentreren. De gedachten van hoe mijn vader er uit zou zien spookte door mijn hoofd.
In bed lag ik nog een hele tijd na te denken. Over hoe ik morgen naar Jun zou komen. In mijn moeders telefoon stond het adres van Jun. Dus die had ik zo gevonden.
Die ochtend had ik groot geluk. Jun gaf een feestje had ik gelezen in m'n moeders telefoon. Die middag stond ik dan in mijn nette pak in de flat waar Jun zou moeten wonen.
In de telecom zocht ik naar de naam 'Xu', want zo heette Jun van haar achternaam. Ik drukte op het knopje en Jun nam zelf op. "Hallo, Gino Visser hier. De zoon van Sophie.", zei ik zodra Jun haar naam had gezegt. "Hey Gino. Ik kom wel even naar beneden.", Jun sloot af en ik ging alvast bij de lift staan.
Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid totdat Jun eindelijk beneden was.
"Hoi Jun.", was het enige wat ik uit kon brengen. "Hey Gino. Haha. Nog gefeliciteerd met je verjaardag. Daar hadden we helemaal geen tijd voor he!", lachte Jun vrolijk. Ik probeerde mee te lachen maar dat lukte niet echt. "Jun.. Ik wil meer weten over mijn vader. Ja, ik val meteen met de deur in huis. Maar ik moet het weten. Het is heel belangrijk voor me.", ook Jun schrok duidelijk van mijn vraag. Maar ze nam me gelukkig wel serieus en vertelde me over mijn vader.
Ik vertelde mijn moeder niks over wat ik wist. Van het laatste wat Jun me vertelde schrok ik wel. Mijn vader die Devin bleek te heten woonde tijdelijk bij Jun thuis. Ik kon binnenkort op bezoek komen. En dan kon ik mijn vader ontmoeten.
De volgende ochtend kreeg ik bijna geen hap door mijn keel. Vanmiddag zou ik mijn vader ontmoeten. En dan kon ik hem ook eens vertellen hoe ik me voel. En hoe mijn moeder zich al die jarig heeft gevoelt.
Na school racete ik op mijn fiets naar de flat waar Devin woonde samen met Jun en nog wat sims. Ik kon nog wachten om te gaan kijken hoe hij er uit zag. En of hij op me leek.
Ik drukte hetzelfde knopje in als de vorige keer. Ik hoorde een piep en kreeg Jun aan de lijn. "Hoi, met Gino Visser.", zei ik. Ik hoorde Jun zuchten. "Devin moet overwerken. Sorry. Hij is er misschien in het weekend. Maar ik beloof niks.", de verbinding werd verbroken en ik liet mijn schouders hangen.
Was ik weer voor niets gekomen. Ik verliet het gebouw en begon te rennen. Mijn fiets haalde ik morgen wel op. Wat een rotzak was die man. Hij kon geen eens tijd maken voor zijn zoon. Maar misschien wist hij wel niet eens dat ik kwam.
De volgende ochtend besloot ik om het weer te proberen. Dit zou de laatste keer zijn. Als hij er nu niet was.. Dan wist ik zeker dat hij een slechte vader was en dan zou ik hem nooit hoeven te zien.
Ik zei tegen mijn moeder dat ik naar het centrum ging met wat jongens uit mijn klas. Mijn moeder wist nog helemaal niks van mijn ontmoeting. Ik was Jun daar ook heel dankbaar voor.
Niet veel later stond ik weer in de hal van de flat waar ik de laatste tijd heel vaak kwam. Ik hoopte dat Devin er vandaag wel was. De pieptoon ging over en ik hoorde een mannenstem. Mijn hart begon te bonken. "Hallo, wie is daar?", vroeg de man. "Gino.", zei ik alleen. De man zei dat hij naar beneden kwam.
Er stapte een man uit de lift die verdacht veel op me leek. Ik wist het meteen. Dit was mijn vader! Hij gaf me een hand alsof ik een vreemdeling was. "Gino Visser.", zei ik. Ik zag zijn ogen groot worden. Hij herstelde zich snel en nodigde me uit om mee naar boven te gaan.
Voor het eerst in mijn hele leven stond ik dicht bij mijn vader. De man van wie ik de genen had. Mijn bloed eigen vader. Die mijn moeder zomaar verlaten heeft.
Hij nam me mee naar zijn appartement. Het was er erg stil dus Jun en de rest zouden wel niet thuis zijn. "Zo, jonge man. Wat brengt jou hier?", vroeg mijn vader. Ik zuchtte. "Dat wil ik graag even goed bespreken.", zei ik volwassen.
We gingen op de bank zitten en het bleef een poos stil. Ik wist niet waar ik moest beginnen.
Ik raapte mijn moed bij elkaar en begon het gesprek. "Devin, of moet ik papa zeggen? Ik wil graag weten wie je bent.. En waarom je mijn moeder verlaten hebt.", zei ik. Devin trok zijn mond open om te gaan vertellen maar ik vond dat ik het recht had om eerst te vertellen hoe het van mijn kant kwam.
"Mijn moeder, je ex. Heeft jaren lang alleen voor een zoon gezorgd. Omdat jij zo nodig je vrije tijd wilde. Ik ben alleen opgevoed door een vrouw. Mijn moeder heeft nooit tijd gehad voor zichzelf omdat ze alles alleen moest doen."
"Daarbij moest ze ook nog eens zelf de kost verdienen. Denk je dat dat normaal is? Het is vreselijk! Papa. Waarom.. Heb je dit mijn moeder aangedaan?", schreeuwde ik steeds harder. Devin schoof steeds meer van me af. Hij was bang voor zijn eigen zoon. Wat een lafaard.
"Gino, luister. Ik hield vreselijk veel van je moeder. En natuurlijk wilde ik haar niet kwetsen! Ik was alleen bang dat alles verkeerd ging lopen met jou erbij. Ik was bang om een slechte vader te zijn. Ik weet het. Slechter dan dit kan niet. Maar ik dacht niet na."
"En voor ik het wist.. Stond ik buiten. Ik had meteen spijt toen ik weg was van je moeders prachtige stukje grond. Maar ik wist dat het te laat was. Diep van binnen Gino.. Is er niemand waar ik zoveel van hou.. Als van jou moeder. Hier, in mijn hart.", hij klopte op zijn borst.
Daarna volgde een lange stilte. Ik dacht na over wat mijn vader zojuist gezegd had. Het was waardeloos wat hij vertelde. Wat een slechte reden. Hij wilde me gewoon niet. Misschien had hij wel spijt. Maar dan kon hij toch geld sturen naar mijn moeder? "Blijf je eten?", vroeg Devin plotseling. Ik wilde antwoorden maar Devin was me voor. "We eten herfstsalade, schuif maar aan."
Ik kon zijn aanbod nu niet meer afslaan en haalde mijn schouders op. Hij maakte een drankje voor me en begon aan het eten. Er zat alcohol in het drankje, maar blijkbaar vond mijn vader dat het kon.
Ik hoopte er op dat Jun zou komen. Zodat deze stilte verbroken zou worden. Er kwam werkelijk niks in me op om te zeggen.
We waren pas laat gaan eten zag ik op mijn mobiel en zodra ik het op had moest ik meteen vertrekken. "Devin, bedankt voor het eten. En..", alweer wist ik niks te zeggen. "Tot gauw.", maakt hij mijn zin af. Tot gauw? Ik hoefde hem niet meer te zien!
Buiten stond er een politie wagen voor de deur. Een vrouw stapte uit en vroeg mijn naam. "Gino Visser.", zei ik. "Jou moet ik hebben!", ze duwde me de auto in en reedt met loeiende sirenes naar huis. Ik was gearresteerd omdat ik te laat thuis was.
Op de stoep voor mijn huis had ik meteen spijt. Ik had nooit naar die vreselijke man toe moeten gaan.
Ik hoorde de deur open gaan en hakken tikte op de stenen tegels voor mijn huis. "Gino!", riep mijn moeder.
"Gino! Ik was vreselijk ongerust! Waar was je de hele avond? Ik heb niks van je gehoord. Ik heb je geprobeerd te bellen maar je nam niet op. Jij gaat onmiddellijk naar je kamer Gino! Een week huisarrest. EN vertel me morgen maar waar je geweest bent. Nu hoef ik je even niet te spreken.", zei mijn moeder. De woorden drongen nauwelijks tot me door. Ik draaide me om en liep richting de voordeur. Mijn moeder was teleurgesteld in me.
Maar wat ze gelukkig niet wist, was wat er die dag was gebeurt. Ik had mijn vader ontmoet.
