5.3 Vastgelegd

Waarschuwing:

In deze update vind een schokkende/ongepaste situatie plaats. Ik heb geprobeerd het zo mild mogelijk te houden. Schrik niet!

5.3 Vastgelegd

Het zit tussen het wakker zijn en slapen in. Een roes die over me rust. Heel zacht hoor ik iemand sussen en kreunende geluidjes maken. Het komt me bekend voor, die stem. Ik voel zacht dat iets scherps zich in mijn handpalm boord. Meerdere dingen. Het zijn mijn nagels.
Een hevige pijnscheut gaat door mijn lijf. Het komt van onder. Ik probeer te schreeuwen, maar mijn keel werkt niet mee.

"Rustig.. Pijn.. Over..", zijn de simpele woorden die tot me door dringen. Ik wil hem van me af duwen. De pijn moet stoppen. Er blijven schokken door mijn lichaam gaan en ik wil gillen, schreeuwen, slaan, schoppen en nog meer gillen. Maar ik zak steeds diepen weg in de roes. Ik probeer mijn arm op te tillen en het lukt. Ik raak zijn gezicht aan en leg alle kracht in mijn arm. Dan begint alles te draaien en wordt het opnieuw zwart.

Als ik wakker wordt is mijn kamer leeg. Geen vreemde man en mijn nachtlampje staat ook weer aan. Die staat altijd aan, als ik slaap. Het was allemaal een droom. Een vreselijke, verschrikkelijke droom. De kippenvel staat meteen weer op mij huid als ik er aan denk. Het leek allemaal zo echt, het was nog nooit zo echt geweest.

Een angstig gevoel bekruipt me. Wat als het geen droom was? Ik voel zachte kloppingen van onder. Het doet pijn. Het was geen droom. Ik sta op en er gaat een stevige pijn door mijn lichaam. Ik wankel naar de wc en laat me erop vallen. Als ik mijn behoefte doe, wordt mijn angst bevestigd: Het was geen droom. Het is allemaal echt gebeurd.

Teveel emoties stromen door mijn hoofd. Woede, angst, afschuw en vernedering. Het enige dit me helpt mijn gevoelens op zijn te zetten, is piano spelen. Ik hijs me in mijn kleren en loop naar beneden. Sjaak is nergens te bekennen. Ik zou hem ook niet onder ogen kunnen komen. Ik geniet van de muziek die ik maak en hoor niet dat de deur van de repetitieruimte open gaat.

Een lange tijd blijft ze staan luisteren, tot ik Für Elise heb afgemaakt.
"Dat was geweldig!", roept Fay beduusd. Geschrokken draai ik me naar haar toe. 'Doe normaal, alsof er niks aan de hand is,' neem ik mezelf voor.
"Stond je al de hele tijd te luister?"
"Ja, en Thijs en Niall vroegen of je ook kwam jammen!"

"Hey Robbin! Dat was fantastisch," roept Thijs met een knipoog als ik achter het keyboard schuif. Niall knikt instemmend. Thijs telt af en begint te spelen. Dan valt Fay in, gevolgd door mij en als laatste volgt ook Niall. Melanie is er eigenlijk nooit bij. Zij speelt alleen maar wat Sjaak haar opdraagt en oefent dat weken lang. Ze speelt wel goed, maar niet geweldig.

Ik draai mijn hoofd af en toe naar Thijs en hij glimlacht dan terug.
"NU DE GROTE FINALE!", schreeuwt hij. Iedereen gooit al zijn talent in de strijd en dan is het opeens stil.
"We zouden een band moeten beginnen, man!", roept Niall enthousiast. Iedereen roept door elkaar en voor de vorm roep ik opgewekt mee. Zo voel ik me niet. Thijs merkt het en neemt me mee naar zijn kamer.

"Je zit niet lekker in je vel hè?", vraagt hij zodra ik op zijn bed ben gaan zitten. Ik haal mijn schouders op.
"Het valt wel mee, ik ben gewoon ongesteld," lieg ik. Hij kijkt me onderzoekend aan en legt zich er dan bij neer.
"Ik zal je wel even opvrolijken. Moet je kijken wat ik net gekregen heb van mijn ouders! Ze hebben me een nieuwe camera toegestuurd!

Echt geweldig. Het beeld is super scherp en ik kan wel vijftig meter inzoomen en dan is het nog duidelijk. En hij kan wel vijftien uur filmruimte. Moet je na gaan! Dan kan je gewoon een heel festival filmen," ratelt Thijs over zijn camera. Ik luister maar half en opvrolijken doet het me niet. Ik voel de tranen in mijn ogen branden en probeer ze tegen te houden.

"En je kan er ook foto's mee maken, maar dat is minder mooi. Ik ben er zo blij mee hè, Robbin! Hé, huil je nou?", plotseling houdt hij zijn mond en kijkt me verbaasd aan.
"Ja Thijs, ik huil. Dat krijg je met al die ellende.."
"Welke ellende? Oh.. Wacht.. Je moet denken aan dinges hè?", vraagt hij nadenkend. Ik knik alleen en veeg de tranen uit mijn ogen.

"Heb je al een plan bedacht?", vraag ik abrupt. Hij lijkt te twijfelen over zijn antwoord en schud dan schuldig zijn hoofd.
"Nee, sorry Robbin. Ik weet echt niet hoe ik ongezien bewijs kan leveren.."
"Jij weet dat niet, maar ik heb een geweldig plan. En daar hebben we jouw speeltje voor nodig.."

Thijs trekt een paar bladeren opzij en kijkt schichtig om zich heen. Niemand die rond deze tijd in de pianozaal te vinden is, iedereen is immers aan het oefenen op een instrument. Hij pakt zijn camera onder zijn T-shirt vandaan en maakt de klep open. Hij zet hem aan en zegt in de lens: "Opname 1, Robbin Visser en muziekdocent Sjaak Bielsma, de Temple muziekacademie", en hij zet de camera tussen de planten.

Daarna loopt hij met grote stappen de trap op en als hij de deur door komt, sta ik daar op hem te wachten.
"En? Is het gelukt?" vraag ik meteen. Ze brede grijns op zijn gezicht zegt genoeg. Missie geslaagd.
"Je moet nu opschieten, als je klaar bent sta ik hier op je te wachten!", hij duwt me mijn kamer in en zegt dat ik mezelf extra moet 'optutten'.

Als ik mezelf in de spiegel zie, zie ik eindelijk, na anderhalf jaar een zelfverzekerde glans in mijn ogen. Heel kort. Daarna maakt het opnieuw plaats voor de angst, die er altijd op heeft gestaan sinds de eerste muziekles. Maar nu weet ik dat ik het nog kan, ik kan de angst nog verbergen en verplaatsen voor iets anders, waar mensen (en vooral tiener) jaloers op kunnen zijn: zelfvertrouwen.

"Hallo Robbin, wat zie je er weer geweldig uit!", zegt Sjaak met dezelfde smachtende blik op zijn gezicht. Deze keer draai ik mijn hoofd niet weg en knik vriendelijk.
"Hallo Sjaak, dank U wel," zeg ik in plaats van verlegen te giechelen. Ik ga niet meteen zitten, maar loop rechtstreeks op hem af en blijf vlak voor zijn gezicht staan. Ik voel de warme adem in mijn gezicht. Oké, te overdreven. Achteruit.

"Sjaak, aangezien ik aanstaande zaterdag dat concert heb, wilde ik vragen of we dan nu kunnen oefenen op de vleugel, in plaats van op dit keyboard. Het speelt heel anders!" Er is een kleine aarzeling te zien, maar hij vermant zich snel en knikt dan.
"Dat is een goed idee, je hebt gelijk. Daar moet je oefenen," stemt hij toe. Mijn hart maakt een sprongetje.

Ik loop voor hem uit naar beneden en neem plaats achter de piano. Ik werp een snelle blik op de plant die we hadden afgesproken en zie heel vaag de camera zitten. 'Goed gedaan Thijs!', denk ik en begin te spelen. Ik probeer me volledig te concentreren op het stuk, maar de opwinding is zo groot. Een valse nooit, beschamend grinnik ik.
"Het maakt niet uit Robbin, kijk, het moet zo!"

Hij komt vlak achter me staan en houd zijn hand op de mijne om het voor te doen. Hij geeft er een zacht kneepje in en legt zijn handen om mijn middel. Terwijl ik verder speel alsof hij drie meter verderop staat, glijdt hij langzaam met zijn handen naar boven. Ze bleven rusten op mijn borsten. Ik probeerde mijn lichaam onder controle te houden.

'Jij schoft. Je hebt me van mijn maagdelijkheid beroofd en nu denk je dat ik het je alles vergeef en je weer toe staat? Ik heb alles op film en je zal geschorst worden, in de cel belanden en ik hoop dat je daar sterft!', schreeuw ik in gedachten. In werkelijkheid stapelt de woede zich alleen op en onderneem ik niks. Ik had verwacht dat dit de beste dag zou worden, maar dat heb ik blijkbaar verkeerd gedacht.

Na het uur vol lijden kan ik dan eindelijk naar boven. Dit is niet wat ik ervan verwacht had, maar de opluchting is groot. We zijn er bijna, we hebben het bijna afgerond. Nu maar hopen dat de opname goed gelukt is en dat we worden geloofd. Dan ben ik gelukkig, alles zal dan beter worden. Ik probeer deze gedachte te geloven, maar ik weet dat het anders zal gaan, heel anders.

"Thijs! Het is gelukt, denk ik!", roep ik en val hem in de armen. Hij slaat meteen zijn armen om me heen. "Dank je Thijs, bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan. Dat je er altijd voor me bent," zeg ik alsof ik een dialoog voorlees. Maar hij weet dat ik alles wat ik zeg meen.
"En dat je altijd naar me luistert en me neemt zoals ik ben."

Thijs schud zijn hoofd en probeert me te stoppen, maar koppig ga ik door met mijn aanbidding.
"Robbin, ik hou van je," zegt hij zacht en ik stop meteen met praten. Er wordt iets als een heerlijk zacht kussentje op mijn lippen gedrukt en het gevoel is geweldig, mijn hele lijf tintelt van geluk. Ze noemen het zoenen.