3.1 Alles is van mij
Ik had Rick's verjaardag gemist en had hem dus achteraf maar gefeliciteerd. Ik was dood op maar nog niet van plan naar bed te gaan. Ik wilde nog even TV kijken maar langzaam viel ik toch in slaap. Opeens klapte de voordeur dicht.
Stampend kwam mijn vader binnen. "Puck!", schreeuwde hij bijna. Geschrokken werd ik wakker. Ik wreef in mijn ogen en kwam moeizaam overeind. "Wat?", vroeg ik zo nonchalant mogelijk.
Met een ruwe beweging trok hij me overeind. "Doe normaal!", gilde ik. "Ik normaal doen? Jonge dame, jij kwam gister maar liefst twéé uur te laat thuis. Dat hadden we niet afgesproken. En daarbij was je ook nog eens helemaal dronken!", viel mijn vader met de deur in huis.
"Maar..", wilde ik zeggen. "Niks te maren! Je bent nog helemaal niet oud genoeg Puck. Niemand heeft je toestemming gegeven om te drinken. Ik had je vertrouwt omdat je zelf had bedacht om twaalf uur thuis te zijn", schreeuwde mijn vader.
"Pap! Ik ben al bijna 16. Ik kan heus wel beslissen wat ik wil en wat niet. En dit huis is nu van mij. Dus ik kan doen wat ik wel. En het spijt me echt. Ik zal beter op de tijd letten, maar ik ben oud genoeg om zelf te beslissen hoeveel ik drink."
Mijn vader knikte even. "Je hebt gelijk, het is nu jou huis..", er viel een stilte. Was het me gelukt om hem van gedachte te veranderen? Blijkbaar niet.. "Maar je krijgt evengoed huisarrest. Je hebt je niet aan je afspraak gehouden. Een week geen feestjes", hij sloeg zijn handen in zijn zij.
Wat?! Huisarrest? Ik schudde mijn hoofd. "Nee..", mompelde ik. Ik rende weg. Naar mijn kamer. Hoe kon hij? Hij kon me niet verbieden binnen te blijven.
De tranen stonden in mijn ogen maar ik probeerde me groot te houden. Ik trok mijn kleren uit en stapte in bed. Ik drukte het licht uit en staarde in het donker naar het plafond. Hoe kon hij..
De volgende ochtend stond ik voor de spiegel mijn make-up bij te werken toen er op mijn deur werd geklopt. Nee hè, toch niet mijn vader.. "Puck.. Mag ik binnen komen? Ik ben het, Rick", klonk er. "Ja hoor, kom maar binnen."
De deur ging open en Rick liep naar me toe. Hij ging voor me staan en keek verlegen naar wat ik deed. "Wat is er broertje?", vroeg ik en legde mijn oog potlood weg. Inmiddels wist ik dat Rick homo was en het was heel normaal geworden voor mij. Mijn ouders wisten nog maar van niks. Dat zouden we binnenkort samen vertellen.
Hij sloeg zijn ogen neer en keek naar zijn voeten. "Wat is er?", vroeg ik nogmaals. Er was één persoon wie ik altijd kon vertrouwen en dat was Rick. Hij vertelde nooit iets door. "Mag ik je make-up lenen?", piepte Rick bijna onhoorbaar. Hij verwachtte waarschijnlijk een gemeen antwoord.
"Maar natuurlijk mag dat!", zei ik. Verrast keek hij op. "Echt?", vroeg hij voor de zekerheid. Ik knikte. Natuurlijk mocht hij dat gebruiken. Het was mijn beste vriendje.
Hij sloeg zijn armen om me heen. "Dank je Puck, je bent geweldig!", zei hij. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Dat hoorde ik wel vaker, maar het werd vaak niet gemeend. Maar van Rick wist ik zeker dat hij het meende.
"Ik ga vandaag niet naar school. Kun jij zeggen dat ik ziek ben?", vroeg ik. Rick knikte en pakte het oog potlood. Onhandig probeerde hij een lijntje te zetten. "Dat wordt oefenen..", lachte ik. Gelukkig kon Rick daar ook om lachen.
Die dag deed ik alles heel rustig. Eerst sliep ik uit tot half 12. En daarna slofte ik naar de douche. Daar stond ik zeker een half uur onder. Ik hoorde mijn mobiel af gaan maar had geen zin om hem op te nemen. Even geen jongens.
Ik maakte een heerlijke lunch klaar voor mezelf. En die at ik buiten op terwijl ik genoot van het uitzicht van Bridgeport. Bridgeport was een geweldige stad. Dat zeker.
Om een uur kwam Rick weer thuis. Samen plonsde we in het zwembad.
"Waarom ging je eigenlijk niet naar school?", vroeg Rick. Ik haalde mijn schouders op voor zover dat lukte. "Geen zin..", zei ik. "Hoezo?" "Nou.. Ik wilde je 'je weet wel' laten zien", antwoordde Rick.
"Waarom ging je eigenlijk niet naar school?", vroeg Rick. Ik haalde mijn schouders op voor zover dat lukte. "Geen zin..", zei ik. "Hoezo?" "Nou.. Ik wilde je 'je weet wel' laten zien", antwoordde Rick.
We doken onder water. Iets wat we altijd samen deden in het zwembad. En meestal won ik. Rick trainde er soms zelfs op.
Daarna hesen we ons uit het zwembad en gingen in de ligstoelen liggen. Ik zuchtte en keek Rick's kant op. "Je gaat het vanavond aan pap en mam vertellen hè?"
Rick was hier blijkbaar niet op voorbereid en keek me geschrokken aan. "Oja, dat is waar ook. Maar ik ben zo bang dat ze het niet goed vinden. Dan mag ik niet meer met hem om gaan", zei Rick. Hij legde de nadruk op 'hem'.
"Rick, ik wil je altijd helpen. Als je er even niet uit komt dan vertel ik wel verder. En ik heb bedacht dat ik ga koken. Dat vind papa vast leuk. Als ik me er mee bezig houd", stelde ik hem gerust.
Hij sprong overeind. "Dank je Puck. Ik zou niet weten wat ik zonder je moest!", riep hij en sloeg zijn armen om me heen. Ik glimlachte. "Jij bent ook mijn beste broertje", lachte ik.
Daarna ging ik naar binnen. Ik ging voor het eerst zelf koken. Ik begon maar met een simpele salade. Ik gooide alles maar in de blender.
Daarna roerde ik alles in een kom. Eigenlijk was koken best leuk. Dat moest ik later dus vaker doen. Dat leek me wel leuk eigenlijk.
Ik riep iedereen aan tafel maar alleen mijn moeder en Rick kwamen. Het bleek dat mijn vader nog niet thuis was. "Mam, we willen jullie straks even spreken..", zei ik dus maar. Mijn moeder knikte alleen maar, niets vermoedend. Die dacht zeker dat we alleen een probleempje hadden met een of ander apparaat.
Na een uur zaten Rick en ik al aan tafel. Mijn vader kwam binnen na mijn heerlijke salade buiten te hebben gegeten. Samen met mijn moeder zat hij daar.
Ze kwamen aan tafel zitten en ik keek Rick hoopvol aan. Ik hoopte dat hij het goed ging aanpakken. "Wat is er aan de hand?", vroeg mijn moeder met een glimlach. Onder tafel duimde ik dat ze het oké vonden.
Rick haalde diep adem en begon te vertellen. "Ik heb een soort probleem. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben er pas net achter gekomen. En ik wil jullie niet kwetsen door het verborgen te houden. Ik hoop dat jullie het accepteren..", zei Rick. "Wat is er dan?", viel mijn vader hem in de rede. Rick was blijkbaar uit zijn
Ik hielp hem dus maar. "Om een lang verhaal kort te maken.. Pap, mam, Rick valt op jongens", ik hield mijn adem in. Alsjeblieft, niet boos worden.
Mijn vader zei niks en keek me niet begrijpend aan. Mijn moeder stootte hem aan maar er kwamen geen woorden uit zijn mond. "Lieve Rick, dat maakt ons toch niet uit. We.."
"We accepteren dit niet! Ik had zo gehoopt dat je op me zou lijken, dat we samen over mannen dingen konden praten. Dat we samen naar de kroeg konden..", bulderde mijn vader er doorheen. Hij stond op en schoof zijn stoel met een ruk aan. Mijn moeder sprong overeind.
"Gino..", probeerde ze. "Nee, ik heb even geen zin hier in..", schreeuwde hij. Mijn vader rende naar de deur en smeet die met een klap achter zich dicht. Rick haalde zijn schouders op en keek me hulpeloos aan.
Mijn moeder haalde diep adem. "Hou jullie taai", zei ze en rende achter mijn vader aan. Rick stond op en wilde naar boven gaan. "Rick..", zei ik en trok hem aan zijn mouw. "Hij verwachtte het gewoon niet denk ik. Hij wilde het niet geloven.."
"We gaan ons huiswerk wel maken..", mompelde ik. Rick knikte. Ik kon duidelijk zien dat hij daar geen zin in had. Hij wist zelfs minder antwoorden dan ik.
Na een kwartier kwam mijn moeder binnen. "Hij wil echt niet praten..", zei ze. Ik schoof mijn stoel naar achter en stond op. Ik spreidde mijn armen.
Ik pakte mijn moeder stevig vast. "Dank je mam, dat jij Rick wel accepteert zoals hij is", fluisterde ik in haar oor.
