1.3 Niet meer alleen
Maar de badkamer was helaas nog precies hetzelfde. De wasbak was ook vies dus die moest ik even schoonmaken voor de carpool kwam.
Ik was erg blij met mijn nieuwe huis en het feit dat ik niks hoefde te plannen om het te laten verbouwen. Ik zal helaas wel dat er geld van mijn rekening af was gegaan. In de carpool werd ik opeens gebeld door mijn baas. "Je moet in de Bridgeport Wei gaan vaccineren. Succes.", Zei ze. "Zet me hier maar af.", zei ik. En de carpool stopte meteen.
Het laatste stukje rende ik wel. Ik had nog nooit vaccens gegeven en vond het best spannend voor de eerste keer.
Maar het ging best goed. Beter dan ik had gehoopt zelfs. Een aantel mensen vonden het toch wel pijnlijk merkte ik. "Daar komt ie. Het kan even prikken." "Aaaaaaaaauw!", schreeuwde de man van de pijn. Mensen om hem heen schrokken. "Rustig, het is al klaar.", ik plakte een pleister en de man ging weg. Zo ging dat.
Na het vaccineren waren mijn werktijden al om. En thuis ging ik aan tafel zitten met een bordje wafels. Ik maakte niet veel afwisseling de laatste tijd. Ik wist dat dat niet gezond was maar het was gewoon handig.
Die avond stapte ik weer alleen in bed. Eigenlijk wel lekker rustig. Devin snurkte best wel. En soms kon ik dan niet zo goed slapen als dat ik alleen was.
's ochtends had ik niks te doen dus pakte ik weer een boek uit de kast om te lezen. Gelukkig waren het een hoop boeken anders had ik de hele dag niks te doen.
Na een tijdje begon ik wel weet trek te krijgen en ik kwam op een idee. Ik was toch zo eenzaam en het was vast wel al tijd om dit te doen. Ik belde Devin op.
"Hai Devin.", zei ik en streelde zijn wang. "Hai Sophie. Ik heb weinig tijd. Ik moet werken.", Hij kon me nog net een kus geven en toen was hij alweer vertrokken.
Ik had nog steeds niks te doen dus ging ik de wc schoon maken. Hij zag er niet vies uit maar dat rook hij wel. Nu het nog kon wilde ik alles schoon houden.
Toen ik naar mijn werk ging bleek dat ik weer een opdracht had. Op de Bridgeport eeuwige rust begraafplaats. Daar was Maya ook. "Hoi Maya. het kan even prikken maar dan ben je wel beschremt.", ze keek me bang aan. Ik gaf haar het vaccin en daarna keek ze me blij aan. "Bedankt!", zei ze blij. "ik voel me veel beter.
Later kwam Devin binnen lopen. "Geef mij maar een vaccin schoonheid!", zei hij stoer. "Wat jij wil. Het kan even prikken.", ik drukte de spuit in zijn arm. Devin liet een luide kreet horen.
"Ach kom maar schatje, heb je pijn?", ik trek Devin naar me toe en gaf hem een zoen. "Zeg, kunnen jullie niet na deze vaccinaties een potje gaan zitten vrijen!", riep een tiener. Ik liet hem los. "Sorry, ik moet werken."
Toen de vaccinatie ronde was afgelopen zag ik een ster. Ik vroeg haar om een handtekening. Wauw, zij was pas beroemd. Veel beter dan die arrogante bitch toen ik hier net kwam wonen.
Thuis at ik weer een kliekje wafels. Vanmorgen was het niet gelukt om mijn plan uit te voeren. Misschien lukte het nu.
"Hee, Deefje. Ik wil je wat vragen.", zei ik en keek hem verleidelijk aan. Ik hoopte dat hij er in trapte.
Ik ging voor hem op mijn knie. "Wat is er? Heb je pijn aan je knie?", vroeg hij. Ik zuchtte. Devin snapte ook niks.
"Lieve, allerliefste Devin. Ik ken je nu nog niet zo lang. Maar je bent de ware voor mij. je begrijpt alles wat ik zeg en weet precies wat je moet zeggen op de juiste momenten. Devin, wil je moet me trouwen?", ik haalde een doosje tevoorschijn. Hij sloeg zijn handen voor zijn mond. "JA!", schreeuwde hij en maakte en sprongetje in de lucht.
Ik schoof de ring om zijn vinger. Hij stond op en omhelsde me. "Ik hou van je!", fluisterde hij. "Ik ook van jou."
's ochtends aten we samen wafels. "Wanneer gaan we trouwen?", vroeg hij. "Wil jij een feest geven?" "Nee eigenlijk niet. We kunnen het vanavond doen.", stelde hij voor. "Ja, vanavond met z'n tweeën.", we aten onze wafels tevreden op.
"Ben je er klaar voor?", vroeg ik. Hij knikte.
Na de plechtigheid gingen we samen naar de slaapkamer. "We doen het wel weer veilig hè?", vroeg hij opnieuw. Alsof hij nog geen kinderen wilde.
We doken onder de dekens en beleefde een prachtige huwelijksnacht.
"We blijven bij elkaar hè?", vroeg ik. "Voor altijd!"
's ochtends maakte ik weer een ontbijtje klaar voor Devin en mij. We waren nu een echte man en vrouw en Devin bleef voor altijd bij me wonen. Dat idee gaf me een goed gevoel.
"Wat kan jij heerlijk koken!", zei Devin na het eten. "Dankje schat."
Maar na het eten voelde ik dat alles weer naar boven kwam. Ik rende naar de wc. Mijn telefoon ging ook nog eens af.
Kokhalzend zat ik k voor de wc. Alles wat er net was ingegaan kwam er weer uit. Misschien waren die wafels van gister bedorven.
Het was ook tijd voor een nieuwe look. Ik was nu tenslotte een echte vrouw. Want ik was getrouwd. Ik voelde me zo'n stuk groter en ouder. Maar niet verkeerd. Ik was ook nog langs de supermarkt geweest om boodschappen te doen. Dan hoefde we niet steeds te betalen als ik een gerecht ging kopen maar zat het al in de koelkast.
Maar toen ik thuis was zag ik dat huis huis was uitgebouwd. Het was weer een stuk groter dan normaal. "Het is echt niet normaal wat voor wonderen hier gebeuren.", mompelde ik.
