5.4 Een toekomst bouwen
Een maand geleden

Een paar avonden later had Thijs het bestand op een USB gezet en zodra we genoeg moed hadden verzameld, stapten we we het kantoor van meneer Temple binnen. Toen we een korte uitleg gaven, keek hij ons argwanend aan. Maar zodra het filmpje startte, veranderde zijn uitdrukking. Opeens was hij niet meer zo zeker van zijn zaak. Van dat Sjaak zo'n voorbeeldige docent was.

Blijkbaar was het genoeg, want nog diezelfde avond riep hij Sjaak bij zich op het matje. Zodra de deur gesloten was barstte het kabaal los. We stonden op een afstandje te luisteren, maar elk woord was te verstaan. En het leek erop dat we eindelijk onze zin zouden krijgen. Sjaak probeerde nog tegen te stribbelen en meneer Temple over zijn streep te trekken, maar na de film was dat onmogelijk.

Wat Sjaak had gedaan was onvergetelijk en hij kon meteen vertrekken. Met slappe smoesjes over geld tekort of geen familie in de buurt hoefde hij ook niet aan te komen. Het besluit van meneer Temple stond vast. Hij werd linea recta naar de deur gewezen. Een paar minuten kreeg hij, om zijn spullen te pakken, en dan moest hij verdwijnen.

Met een dodende blik keek hij me aan toen hij langs me heen liep.
"Ik krijg je nog wel te pakken," siste hij bijna onhoorbaar. Stug liep hij door, met de weinige bezittingen die hij had. Alle leerlingen keken hem na, terwijl hij door de hoge poort van de academie liep en zonder om te kijken op zijn fiets stapte. Vragend keken ze ons aan.
"Ik krijg je nog wel te pakken," siste hij bijna onhoorbaar. Stug liep hij door, met de weinige bezittingen die hij had. Alle leerlingen keken hem na, terwijl hij door de hoge poort van de academie liep en zonder om te kijken op zijn fiets stapte. Vragend keken ze ons aan.

"Dat leggen we later wel uit," verzekerde Thijs ze, terwijl we Sjaak volgden tot hij uit het zich verdween. Ik vroeg me af waar hij heen zou gaan. Zou hij Appaloosa Plains verlaten? Of zou het net zo lang wachten tot ik vrij was uit deze school en hij me te grazen kon nemen? Ik probeerde me niet in te beelden wat hij van plan was. Het duurde immers nog maar een maand voor we afgestudeerd waren.
Het heden

"Daar gaan we dan," roept Fay opgewekt.
"Zeg die ouwe academie maar gedag!" roept Thijs lachend en stoot Niall aan. Hij lijkt geen eens oog meer te hebben voor de school.
"Zullen we dan nu eindelijk naar ons eigen stekje vertrekken?", vraagt hij ongeduldig heen en weer lopend. We hebben besloten een band te vormen, iets wat er al lang in zat. En daarom ook samen een huis te kopen.
"Zeg die ouwe academie maar gedag!" roept Thijs lachend en stoot Niall aan. Hij lijkt geen eens oog meer te hebben voor de school.
"Zullen we dan nu eindelijk naar ons eigen stekje vertrekken?", vraagt hij ongeduldig heen en weer lopend. We hebben besloten een band te vormen, iets wat er al lang in zat. En daarom ook samen een huis te kopen.

"We zijn er, hier is het," zegt Thijs en gaat ons voor op het pad. Het huis dat in zicht komt lijkt wel een bouwval uit de middeleeuwen. De muren zijn al zeker weken niet geverfd en de tuin ziet er niet veel beter uit.
"Weet je zeker dat dit het goede adres is?", vraagt Fay. Thijs kijkt op zijn telefoon en bevestigd dat dit inderdaad het huis is dat we gekocht hebben.
"Weet je zeker dat dit het goede adres is?", vraagt Fay. Thijs kijkt op zijn telefoon en bevestigd dat dit inderdaad het huis is dat we gekocht hebben.

Behoedzaam ga ik voorop. Ik duw het piepende hek open en zigzag door het onkruid om mijn nieuwe sneakers schoon te houden. Binnen is het nog erger dan ik verwacht had. Midden in de woonkamer staat een bed en op de tv zit een dikke laag stof. Overal liggen spullen die erop wijzen dat hier ooit een kattenliefhebber heeft gewoond. En die het huis plotseling heeft verlaten.

De krakende trap doet me denken aan een griezelige horrorfilm en daar ben ik nou niet bepaald een fan van. Ik probeer de ruimte in te schatten, maar in deze staat zou ik er ook niet meer van kunnen maken dan een bouwval. Dat is het enige wat ik erin zie en ik vermoed dan ook sterk dat dit een beslissing is van Thijs. Hij kan toch niet zomaar een bouwval kopen, ook al hebben we genoeg geld om het op te knappen?

En de slaapkamer lijkt op een mislukt kinder-paleis. Dat de vorige bewoner hopeloos met behang in het rond heeft gesmeten en vervolgens een kinderdekbed van oma's zolder heeft gesleept, is wel duidelijk. Ook hier staan over op de vloer weer kattenmanden. Onder me hoor ik dat ook de anderen op verkenningstocht zijn gegaan. Een survivaltocht zou je beter kunnen zeggen.

"Ik denk dat ik de ergste kamer heb gevonden!", schreeuwt Thijs naar boven. Maar zelfs als hij had gefluisterd, zou ik het hebben verstaan, gezien de slechte isolatie. Ik ren de trap af en sla mijn armen om zijn nek terwijl ik de keuken bekijk. Ik knik.
"Je hebt gelijkt, deze kamer is erger dan alle anderen."
"Zin om een potje te verbouwen, jongens?" roept hij met een grijns en kust me.
"Je hebt gelijkt, deze kamer is erger dan alle anderen."
"Zin om een potje te verbouwen, jongens?" roept hij met een grijns en kust me.