4.2 Love and life

Al meer dan tien nummers had ik ingetoetst. Vandaag was de verjaardag van mijn zusjes en we waren een beetje laat met organiseren. We wilde Patrick laten overkomen naar hier, maar dat lukte niet omdat hij geen vakantie had en dus niet weg mocht. Bijna iedereen had ik gebeld, behalve iemand die ik er wel graag bij wilde hebben: Leontien. Zij was de laatste die ik belde omdat ik haar niet wakker wilde maken.

Het hele weekend had ik Leontien alleen via Simchat! gesproken en ik wilde haar dolgraag zien. Ook al zou ik haar zo meteen nog op school zien, ik wist het nu wel zeker: ik was verliefd op haar geworden.
"..."
"Hee, Leontien, met Mitchel", er verscheen een glimlach op mijn gezicht bij het horen van haar stem.
"..."
"Haha, ik had een vraagje. Kom je vanavond op het verjaardagsfeestje van mijn zusjes?"
"..."
"Nee, niet voor mijn zusjes, ik wil jou zien!", ik voelde mijn wangen een beetje warm worden, gelukkig zag ze dat niet.
"..."
"Oké, tot zo op school. Dan kom je vanmiddag uit school met me mee hè? Oké, doeidoei. Kus", ik zuchtte en hing op, geregeld.

Mijn moeder belde zodra de schoolbus voor de deur stond nog een paar gasten die ik niet kende. Zoals haar baas, die moest er persé bij zijn om het huis te zien. En ze belde niet alleen die mensen, ze belde ook een hulp in het huishouden. Mijn moeder was niet de jongste meer en Eline kon natuurlijk niet al het schoonmaak werk doen, hoe leuk ze het ook vond. En we hadden geld zat, dus vanaf morgen zou er nog een persoon rond lopen in ons huis.

Die middag nam ik Leontien mee naar huis. Esmée en Eline waren nog niet uit en we hadden nog even tijd voor de gasten kwamen. We kletste wat en ik kon maar niet stoppen te kijken naar haar lippen. Ik wilde ze voelen, aanraken. Ik wilde ze kussen. "Mitchel? Luister je wel?", hoorde ik haar vaag zeggen. Ik dacht weer aan het bal, die geweldige kus midden op de dansvloer. Ik kon het helemaal voelen en opnieuw vergat ik alles om me heen. Zonder dat ik het door had boog ik voorover en gaf Leontien een kus. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek naar Leontien. Ik deed een stap naar achteren en voelde opnieuw mijn wangen gloeien. "Sorry", mompelde ik. Leontien begon te lachen en zei dat het niet gaf, ze vond het schattig.

Rond 4 uur kwamen de eerste gasten en al gauw kwamen Eline en Esmée ook binnen. Ze wisten niks van dit feestje en keken verbaast op van al die mensen, die er speciaal voor hun waren gekomen, nou ja, behalve Leontien dan. Er stonden twee verse aardbeientaarten voor ze klaar. Ik stak eerst de kaarsjes bij Eline's taart aan en daarna kwamen de kaarsjes bij Esmée ook te branden.

Iedereen juichte, zoals dat op elke verjaardag ging, maar toch was het elke verjaardag weer gezellig. En er gebeurde iets speciaals, want er groeide iemand op, die een nieuwe fase van zijn of haar leven in ging. Eline en Esmée zouden tieners worden, dat werd niet makkelijk voor mijn ouders. Nu moesten ze zich zien te redden met 3 pubers in en rond het huis en nog een vierde op een internaat.

Maar mijn zusjes mochten er wezen. Ze waren prachtige meiden geworden en zouden waarschijnlijk erg aantrekkelijk worden op school. En ik was de grote, inmiddels populaire, broer die ze dan maar moest beschermen. Dat was de taak die je moest volbrengen als je kleinere zusjes had, ze beschermen tot ze op eigen benen konden staan. Niet dat ik dat zelf al helemaal kon hoor, ik begon ook nog maar net te puberen.

Esmée had evengoed nog haar eigen stijltje en nog steeds een beetje vreemd gedrag, dat merkte je meteen zodra ze beneden kwam. Ze stond al meteen weer tegen een muur te praten. Maar als zij zich daar mee gelukkig voelde dan kon ik daar natuurlijk niks van zeggen. Ik verwachtte wel dat Eline meer make-up zou gaan dragen en dat bleek ook al meteen. Esmée had alleen een beetje lipgloss opgesmeerd en Eline had gelijk haar hele gezicht geschminkt. Maar het zag er mooi uit, dat zeker.

"Kijk, de grote beer!", zei Leontien en ze wees naar de lucht. Ik probeer haar blik te volgen maar zag niks dat op een beer leek. "Ik zie geen beer hoor", zei ik. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek nog eens rond. Leontien probeerde duidelijk niet te lachen. "Wat?", vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. "Zeg het dan? Anders krijg je de kieteldood hoor!", waarschuwde ik haar.

"De grote beer is geen beer, schat, het is een soort pan", zei ze lachend. "Je bent zo schattig", fluisterde ze na een tijdje en haalde een lok haar uit mijn gezicht. Ik wilde niet schattig genoemd worden door meiden, maar Leontien mocht het zeggen. "Je bent zo mooi", fluisterde ik terug voor mijn lippen de hare raakte. Die heerlijke, zachte lippen.

Vandaag was het zover, ik ging de cast ontmoeten van 'J'aime'. Ik stelde me een grote set voor met camera's en grote lampen. Overal liepen mensen rond en zodra we een shot gingen nemen moest iedereen stil zijn, zodat we de regisseur konden verstaan. Er verscheen meteen een lach op mijn gezicht bij het idee dat ik dan straks overal te zien was. Iedereen zou trots op me zijn. Mijn ouders, Esmée en Eline, en natuurlijk Leontien. Ze was zo enthousiast toen ik het haar vertelde.

Aangekomen bij de set voelde ik toch wel een teleurstelling in me opkomen. Ik wist zeker dat dit het goede adres was, want ik kende Bridgeport uit mijn hoofd. De set was echt totaal niet wat ik had verwacht, en er was ook nog eens helemaal niemand. Hier konden geen twintig mensen rond lopen. De set bestond uit een kleed, een bank en een maar bloemen. Daarboven waren twee tafeltjes en een buiten-keuken met iets wat op een koffiezetapparaat leek.

"Jij bent vast Mitchel Visser?", hoorde ik een mannenstem achter me zeggen. Daar zou je de crew hebben. Ik moest me natuurlijk netjes voorstellen aan iedereen en vooral niet mijn teleurstelling laten zien. Hier moest ik het mee doen, en niemand zou verder toch weten hoe het er in werkelijkheid uit had gezien. Ik wist in ieder geval wel iets zeker: Hier zou ik niet mijn beroep van maken.

Ik draaide me om en daar stond niet eens een crew. Er stonden alleen een man en een vrouw. Die vrouw moest dan vast mijn medespeelster zijn. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en liep naar de vrouw toe. Ik stak mijn hand uit en de vrouw begon te lachen. Ze was mooi, heel mooi. Een warm gevoel bekroop me. Vast van bewondering. "Je hoeft me geen hand te geven hoor, ik ben Nina, maar dat had je waarschijnlijk al geraden", zei ze lachend. Ik kon allemaal knikken en een beetje stom grijnzen, wat was ik ook een sukkel.

"Met mij zul je moeten gaan spelen, maar dat wist je waarschijnlijk ook al", vertelde ze. Ik slikte en probeerde iets te zeggen maar mijn keel was droog en leek wel dicht geplakt. Ik kon alleen met bewondering naar deze prachtige vrouw kijken. "Ben je je tong soms verloren?", vroeg ze nadat ik weer geen antwoord gaf op haar vraag, die mij blijkbaar voorbij was gegaan. Ik kuchte en kreeg eindelijk wat uit mijn keel: "Ne-ee, sor-rr-ry, ha-hha", stotterde ik. Als ik de hele tijd zo stom bleef doen wilde ze straks niet eens met me in die reclame spelen.

Ik wendde mijn blik af en keek naar de man die daar stond. "Ga maar even met hem praten, ik ga koffie drinken", zei Nina, maar het klonk niet gemeen. Ze bedoelde het goed. Ik draaide me om en de man kwam naar me toe. "Ik ben Menno. Menno de Bruin, je regisseur. Ik hoop niet dat je zo verlegen blijft, jonge man", stelde Menno zich voor. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, waarom was ik zo verlegen? Ik kon toch wel een normaal gesprek hebben?

"Sorry meneer, ik moet hier even aan wennen. Het is mijn eerste keer op een set", zei ik om toch wat uit mijn mond te krijgen. Nina was uit het zicht en ik voelde me al meteen minder opgelaten. "Ach, dat hoor ik wel vaker hoor. Dat heeft iedereen. Maar ik waarschuw je alleen!", zei Menno. Hij begon te vertellen over allemaal acteurs en actrices waar hij mee gewerkt had die eerst heel verlegen waren, waarschijnlijk om mij op mijn gemakt te laten voelen. Menno was een aardige man.

De hele middag kletste we met zijn drieën aan een stuk door. Menno legde ons alvast uit wat we moesten doen en hoe laat ik moest komen en we gingen opnemen. Dat zou meteen morgen zijn, dus ik moest er weer vroeg uit. Ik vertelde dat ik vrij had gekregen van school, anders had ik niet mee kunnen doen. Een stuk losser was ik gelukkig al, dat kwam ook doordat Nina en Menno echt leuke mensen waren en ik voelde me een stuk ouder bij hun.

Maar het meeste praatte ik toch wel met Nina. Ik keek telkens naar haar gezicht, ze was zo mooi. Ik kreeg al kriebels in mijn buik als ik dacht aan morgen, dat we samen mochten spelen en op tv zouden komen als twee verliefde mensen. Nina gaf me ook steeds een glimlach en dan voelde ik mijn wangen nog roder worden. Gelukkig scheen er niet veel licht op mij, dus viel het niet echt op.

En Nina bleef maar vertellen en vertellen, het ging maar door. Ons gesprek duurde voor mijn gevoel maar zo kort, maar toen ik op mijn mobieltje keek zag ik toch dat ik al te laat voor het eten was. Dan at ik maar een keer niet mee, mijn moeder zou het wel begrijpen. "En ze viel voorover in de modder! Het was hilarisch om te zien! En Menno had het ook nog gefilmd. Laatst keek ik het terug en ik moest weer zó hard lachen", vertelde Nina en ze begon weer te lachen. Lachen, dat kon ze. Zelfs als ze lachte was ze mooi, misschien nog wel het mooist.

"Daar had ik echt bij willen zijn!", zei ik en probeerde voor me te zien hoe een blonde vrouw voorover viel in de modder. Ik grinnikte bij dat beeld. "Ja, dat was echt leuk! Toch Menno?", ze keek naar Menno. Hij kon zich niet echt in het gesprek voegen en zat er een beetje stilletjes bij. "Ja, dat was leuk, ja. Maar, ik ga maar eens naar huis, ik moet nog wat dingen doen. Tot straks!", riep hij. Straks? Was het al zo laat dan? Ik was al weer vergeten op mijn mobiel te kijken en het was alweer 10 uur, dan moest ik bijna naar huis.

Nina stond op zodra Menno weg was gereden. "Skuuf es op!", zei ze lachend, het leek wel een beetje of ze dronken was. Dronken van de koffie. Maar ik weigerde niet en schoof naar links zodat ze naast me kon gaan zitten. "Ik moet ook al bijna naar huis", zei ik overdreven met een pruillip. Ik wilde laten merken dat ik het jammer vond. "Ach, blijf nog even. Dat vinden je ouders vast niet erg!"

En zo kwamen we alweer op een nieuw onderwerp. Nina begon te vertellen over hoe ze opgroeide in Sunset Valley zonder moeder. Ze woonde alleen bij haar vader maar voelde zich niet thuis in Sunset Valley en daarom is ze naar Bridgeport verhuisd om een carrière te starten als Actrice. Menno had haar daar heel erg bij geholpen. En tijdens haar verhaal kon ik alleen maar naar haar kijken en soms "Hmm", of "Oh!", zeggen.

Maar we konden niet eeuwig zo blijven zitten en ik moest nu toch echt wel naar huis, anders zou mijn moeder ongerust worden. Ik stond op en stak mijn hand uit om Nina overeind te trekken. En voor ik het wist had ik twee armen om me heen. "Ik vond het heel gezellig, Mitchel, en ik heb heel veel zin in morgen!", zei ze. Ik sloot mijn ogen en genoot van haar lichaam tegen de mijne. "Ik vond het ook gezellig", antwoordde ik een beetje schor.

"Ga nu maar snel naar huis", zei Nina terwijl we ons los maakte uit onze omhelzing. "Ja, tot morgen dan hè", zei ik. Ik kreeg bijna de neiging om haar een kus te geven en draaide me daarom snel om. "Moet ik nog een stukje mee rijden? Ik ben ook op de fiets?", vroeg ze aan me. Ik schudde mijn hoofd. "Ik red me wel", zei ik stoer. "Oké, tot morgen. Doeidoei!", riep ze en draaide zich om. Ik liep naar mijn fiets en stak de sleutel in het slot. "Tot morgen!", riep ik.

Op mijn fiets reed ik naar huis. En een glimlach kreeg ik maar niet van mijn gezicht af. Nina was geweldig, een wereld vrouw. En bij haar kreeg ik echt zo'n heerlijk gevoel. Heel anders dan bij Leontien. Leontien, dat ik daar niet aan gedacht had! De glimlach die eerste niet van mijn gezicht weg te krijgen was was nu in een keer verdwenen. Ik had gewoon de hele dag niet aan haar gedacht, wat erg.

Toen ik de deur open maakte zat daar iedereen. "Kijk! Daar is Mitchel!", riep Esmée meteen toen ik een stap binnen had gezet. Iedereen keek mijn kant op en ik werd meteen overspoelt met vragen van Eline en Esmée. "Hoe was het?" "Is je medespeelster leuk?" "Die medespeelster heet Nina, Eline. Toch?" "Hoe is de set?", ik kon ze natuurlijk nooit allemaal tegelijk beantwoorden. "Laat Mitchel nou eerst even zitten en hem zelf vertellen", kwam mijn moeder tussen de meiden. Mijn moeder was aan het gamen, ook heel bijzonder.

Lachend ging ik zitten en weer wilden mijn zusjes hun mond open trekken. "Nee, laat Mitchel vertellen!", zei Kess snel voor ze konden beginnen. En nu kon ik vertellen. Ik vertelde over alles wat ik had gedaan en iedereen luisterde aandachtig. Af en toe hoorde je mijn moeder wel zachtjes schelden, ze was nog steeds aan het gamen. Maar ik vertelde ook weer niet alles. Dat Nina zo mooi was en ik ging blozen als ze tegen me praatte hield ik liever voor mezelf.

Na mijn verhaal werden we direct naar boven gestuurd. Het was al weer heel laat en ik was ook wel aan slapen toe. Met kleren en al stapte ik in bed, geen zin om me uit te kleden. En zodra ik lag begon ik weer de peinzen. Was ik verliefd op Leontien of was ik verliefd geworden op Nina? Eigenlijk wist ik het antwoord al, maar ik wilde het niet weten. Maar helaas was het niet anders, sorry Leontien.

Opnieuw zat ik op mijn fiets, onderweg naar de set. Het was 7 uur 's morgens en ik was er al helemaal klaar voor. Mijn moeder kwam me nog slaapdronken succes wensen en beneden stonden mijn zusjes met een ontbijtje klaar. Ze waren echt lieve zusjes. De hele nacht had ik liggen piekeren. Moest ik het Leontien vertellen? Of Nina hierna gewoon vergeten? Ze was al een volwassen vrouw terwijl ik op de middelbare school zat.

"Mitchel, goede morgen!", begroette Menno me. Ik vroeg me meteen af waar Nina was. "Goede morgen, meneer", zei ik beleefd. "Noem me maar gewoon Menno hoor, anders voel ik me zo oud", zei hij lachend. Ik kijk boven de set, ook geen Nina. "Waar is Nina?", vroeg ik. De regisseur zou het weten. Menno zuchtte en draaide met zijn voet op de grond. Ik hoopte dat hij niet ging zeggen dat ik alleen moest spelen.

'Laat haar komen, laat haar komen', bad ik in mijn hoofd. "Nina is erg druk vandaag en komt dus pas vanavond. Dat is misschien ook wel handig, want dan gebruiken we ons eigen licht, dat maakt het spannender voor de kijkers." Nina kwam pas vanavond. Betekende dat dat we de hele tijd hier moesten wachten? "Moeten we dan wachten op haar, hier?" "Ja, maar weet je wat, ga je maar vast omkleden", stelde Menno voor en drukte een stapel kleren in mijn handen.

Ik trok achter de muur mijn kleren aan, heel anders dan mijn eigen stijl. Ik moest zelfs een nerdbril dragen, iets wat ik normaal nooit zou doen. En ik wist nog niet eens zelf hoe het er uit zag, er was niet eens een spiegel. Verder had ik ook nog een sjaaltje om mijn nek, het deed me denken aan mijn oom, Rick, die ik één keer gezien heb. Maar hij was homo, dus ik hoopte niet dat ze mij straks voor homo aanzagen.

"Je ziet er goed uit, Mitchel. Iedereen zal je geweldig vinden als je straks overal te zien bent!", zei Menno, enthousiaster dan ik. "Eh.. Dank U wel, mene- Menno", zei ik lachend en plofte neer op de tuinbank. "Zo, Mitchel. Heb je verder nog interesses?", vroeg Menno, waarschijnlijk om maar een onderwerp te verzinnen. "Ja, meiden", zei ik met een grijns. "Nee, ik schrijf.. En af en toe schilder ik", zei ik daarna serieuzer. "Een creatieve jongen! Weet je wat, laat me eens wat werk zien. Kom maar eens naar mijn appartement. Je vind het vast gezellig", zei Menno met een knipoog.

Uren gingen voorbij. Uren waarin ik op de bank lag en staarde naar de lucht. Uren waarin Menno een boek zat te lezen in zijn stoel, die mij helemaal niet lekker leek zitten. Telkens veranderde ik van houding. Als Menno even niet keek verzon ik de gekste. En ik telde van alles. Van de huisjes aan de overkant tot de zwarte auto's die voorbij reden. Gewoon, omdat ik niks beters te doen had.

En eindelijk hoorde ik dan de stem van die prachtige vrouw. "Hoi jongens, sorry dat ik zo laat ben!", riep ze vrolijk. "Geeft niet!", riepen Menno en ik tegelijk. We begonnen te lachen. Snel kwam ik overeind om als eerste bij haar te zijn. Niet dat ik Menno als concurrent zag. "Hoe is het met je, je ziet er geweldig uit, Mitchel", zei Nina, het was eigenlijk niet eens een vraag. "Jij ziet er ook mooi uit, Nina", zei ik langzaam. Iets te langzaam waarschijnlijk want ze begin te giechelen als de meisjes bij mij op school.

"Echt, het spijt me dat het zo lang duurde. Maar zo gaat dat in de acteerwereld", verontschuldigde ze zich opnieuw. "Het geeft echt niet, we hebben ons wel vermaakt, toch Menno?", hopelijk zei hij hetzelfde. "Ja, ik heb dat boek van je helemaal uit gelezen, Nina", zei Menno lachend en kwam bij ons staan. "Laten we meteen beginnen", stelde hij voor.

"De bedoeling van de reclame is dat jullie verliefd op elkaar worden op het eerste gezicht. Jullie lopen naar elkaar toe en Mitchel, jij nodigt haar uit te gaan zitten. Eerst is Nina verlegen maar probeert je tegelijkertijd te verleiden. Uiteindelijk komt ze naast je zitten en geven jullie elkaar een verliefde blik. En vlak voor jullie zoenen dan stoppen we. En dan hebben we nog een eindshot."

"Daarin leun jij tussen de bloemen tegen de bank en probeer je verliefd te kijken. Of in ieder geval tevreden over deze meid. En daar plakken wij dan die parfum bij", vertelde Menno ons. We moesten verliefd spelen, voor mij geen probleem. Maar ik denk dat Nina daar wel anders over dacht. "Goed bedacht, Menno. Laten we nu beginnen!", Nina liep al naar haar plaats toe.

Terwijl Menno al zijn apparatuur tevoorschijn toverde, geen idee waar vandaan, oefende wij alvast een paar keer het naar elkaar toe lopen en Nina gaf me meteen tips over hoe ik het best kon kijken. Keek ik nog niet verliefd genoeg dan? "Je bent te verlegen. Je moet overdrijven, anders zien ze het niet!", zei Menno. Hij was klaar om te gaan filmen. "Oké, op je plaatsen. Daar gaan we, 3, 2, 1, actie!"

"Probeer haar te verleiden, Mitchel. Zoals bij de dames op school", moedigde Menno me aan. Zoals bij de dames op school, natuurlijk. De enige dame op school waar ik in geïnteresseerd was was Leontien, maar daar wilde ik nu niet aan denken. "Goedzo, Mitchel. Dat ziet er al een stuk beter uit!", Menno klapte in zijn handen.

"Ga maar zitten, Mitchel. Nina daar verleidelijk een rondje", sprak Menno en we deden natuurlijk wat hij zij. Ik liet mezelf zo 'elegant' mogelijk op de bank zakken en ondertussen keek Nina over haar schouder naar me. Daarna draaide ze een rondje. "Prachtig, Nina, klasse meid!", Menno begon te klappen.

"En nu allebei gaan zitten", was Menno's laatste bevel. Nina ging naast me op de bank zitten en we keken elkaar met een glimlach aan. "Geweldig, het staat er allemaal op. Mitchel, dit was het al weer", riep Menno lachend. "Ik mail je nog wel met een kleine vragenlijst. Hoe je ervaring was", ging hij verder. Het zat er op. En straks was ik overal te zien met Nina, verliefd.

We bleven nog even zitten maar uiteindelijk moest ik toch echt naar huis. "Ik vond het super om met jou te spelen", zei Nina terwijl ze haar armen om me heen sloeg. "Dat vond ik ook", zei ik en sloot mijn ogen om weer te genieten van de omhelzing. "We spreken elkaar nog wel, ik mail je zodra het op tv komt", we namen afscheid en toen was het tijd om te gaan. Voorlopig zou ik Nina niet meer zien, dacht ik.

Thuis liet ik me uitgeput op de bank vallen. Mijn ouders en zusjes lagen waarschijnlijk al in bed, want het was laat. Zin om me om te kleden had ik ook niet. Ik wilde slapen en wel nu. Ik was niet moe van de dag, dat bestond alleen maar uit lui op een bank liggen wachten. Nee, ik was moe van het piekeren. Al die tijd had ik zitten piekeren. Over Leontien en Nina.