3.8 Mijn familie
Door de ogen van Mitchel
"Mitchel, kom er op dan!", riep Patrick. "Kan je gaan staan dan?", vroeg ik. Ik wist al dat Patrick weer iets gemeens ging doen, maar ik wilde niet altijd alleen spelen. En wippen vond ik toch altijd wel iets leuk. En dat kon niet in je eentje. Patrick wilde altijd de stoerste zijn en vertelde aan iedereen dat ik eenzaam op een stoel deed alsof ik in een auto zat. Maar stiekem wilde hij dat zelf ook volgens mij.
Ik duwde de wip naar beneden en Patrick ging staan. Ik gooide mijn been over de plank en liet mijn voeten van de grond komen. Met volle vaart zette Patrick zicht af van de vloer en ik schoot naar beneden. "Au!", riep ik. Patrick grinnikte en deed het nog een keer. Ik snapte niet waarom hij me altijd probeerde te treiteren en probeerde hem na te doen. Maar ik was lang niet zo sterk als hij.
Patrick kwam bijna met zijn voeten op de grond en sprong van de wip af. Ik ging daardoor heel hard naar beneden en landde op de harde grond. "Patrick, waarom doe je dat nou?!", riep ik kwaad. "Haha, lollig toch!", riep hij en veegde zijn handen af, dat was een trekje van hem, hij moest altijd zijn handen afvegen. "Nee, dat is niet lollig!", riep ik boos.
Ik liet mezelf in het zand vallen en had alweer spijt dat ik op de wip was gegaan. Ik wist dat Patrick me weer zou treiteren en toch deed ik altijd wat hij wilde. Ik raapte een hoop zand bij elkaar en begon er vormen in te maken. Patrick keek altijd jaloers toe als ik dit deed, want hij wilde stiekem ook gewoon nog kind kunnen zijn. maar hij gedroeg zich als een macho.
In onze klas aanbad iedereen Patrick en ik was altijd de stille Mitchel wie geen enkele klasgenoot zag staan. Ze liepen in school allemaal langs me alsof ik lucht was. Soms was het lekker om even geen aandacht te krijgen, maar ik zou best een vriend willen hebben. En dat was ook meteen de reden dat ik alles wilde doen wat Patrick van me vroeg. Gewoon, om contact te maken.
"Kom Mitchel, gezellig schommelen!", riep Patrick alsof hij me nooit had geplaagd. Ik negeerde hem en concentreerde me op een toren waar ik een schelp op moest duwen. "Mitch, kom nou!", riep hij en zoefde vlak langs mijn hoofd. Ik draaide me om en keek hoe Patrick heen en weer schommelde. Ik wilde mezelf eigenlijk ook wel even door de lucht laten zweven en stond op. Ik keek trots naar mijn kasteel.
"Hehe", zei Patrick toen ik me op de andere schommel liet zakken. Ik wilde mijn mond open trekken maar besloot het niet te doen. Ik zette mezelf af en begon te schommelen. Patrick en ik waren allebei zo anders. We waren een tweeling, maar daar merkte we weinig van. Ja, we hadden hetzelfde gezicht. Maar meer dan dat ook niet. Patrick was gewoon het tegenovergestelde van mij.
Ik zweefde heen en weer aan twee kettingen en Patrick stapte van zijn schommel af. Hij liep achter me dus ik kon niet zien wat hij deed en ik durfde me ook niet om te draaien nu ik zo hoog ging. Ik hoorde een paar doffe klappen in het zand en een kreun van Patrick. Viel hij soms van de raket af?
Ik hoorde steeds meer klappen en besefte dat hij niet van zijn raket viel maar misschien wel iets heel anders deed. Patrick begon ook nog eens zacht de grinniken en dacht zeker dat ik doof was. Ik minderde vaart en probeerde te stoppen met schommelen. Wat was Patrick toch allemaal aan het doen?
Ik sprong van de schommel af en liep naar Patrick toe. Mijn ogen werden naar mijn gevoel groter. Patrick trapte in wilde weg tegen mijn kasteel aan, wat overigens geen kasteel meer was, en leek nauwelijks te merken dat ik naast hem stond. Ik voelde tranen op komen en probeerde ze binnen te houden. Ik balde mijn vuisten en had zin om hem te slaan en te schoppen.
Maar in plaats van boos te worden draaide ik me om en rende naar binnen. Bijtend op mijn lip deed ik de deur open en zag mama staan. Waarom moest Patrick me altijd treiteren? Ik had hem toch niks verkeerds gedaan? Ik keek even achterom en zag dat Patrick bijna mijn hele kasteel verwoest had. De zak.
Door de ogen van Puck (standaard)
Mitchel kwam roepend de woonkamer binnen. "Mama, mama!", riep hij en rende naar me toe. Ik zag de tranen in zijn ogen staan en wist eigenlijk alweer genoeg: Patrick was weer bezig geweest. "Wat is er liefje?", vroeg ik meelevend. "Patrick heeft mijn toren kapot gemaakt!", zei hij met een pruillip. Van Mitchel kon je zien wanneer hij echt huilde en wanneer niet. Maar deze keer was het raak.
Ik zakte door mijn knieën en omhelsde mijn zoon. "Moet ik Patrick dan maar weer even zeggen dat hij jou niet moet plagen?", vroeg ik en wreef over het kleine ruggetje. Ik snapte niet waarom de jongens altijd ruzie moesten maken. Rick en ik konden het altijd zo goed met elkaar vinden. "Ja", snotterde Mitchel. Ik stuurde hem naar boven om zijn neus te gaan snuiten.
"Patrick! Jij komt nú naar binnen!", schreeuwde ik door de deur en wachtte tot Patrick binnen kwam sjokken. Hij wist dat hij weer straf ging krijgen, maar het drong nooit echt tot hem door. "Waarom heb je Mitchel's toren kapot gemaakt?", zei ik en keek hem streng aan. "Oh, was het een toren..", zei hij onverschillig. "Patrick, doe normaal! Ga maar een tijdje in de hoek staan en nadenken over wat je hebt gedaan!", schreeuwde ik en wees naar de keuken.
Stampvoetend liep Patrick naar het raam en keek naar de vloer. Ik zou op hem moeten letten tot ik vond dat hij er lang genoeg had gestaan. Ik kon wel merken dat Patrick er van baalde maar echt spijt zou hij toch weer niet hebben. De volgende week zou hij waarschijnlijk weer in de hoek moeten staan om weer een nieuwe grap die hij had uitgevoerd.
Ik keek toe hoe hij stond te praten tegen zichzelf en zag zijn hand langs zijn ogen gaan. Misschien was het dan toch eindelijk tot hem door gedrongen dat hij echt verkeerd bezig was. Dat was waar ik op hoopte. Dat het tot hem door zou dringen en Mitchel en hij gewoon vriendjes en broertjes konden zijn. Bij die gedachte voelde ik mijn lippen een beetje omhoog krullen.
Ondertussen was Mitchel boven weer bezig met zijn denkbeeldige race. Mitchel vermaakte zich prima zonder zijn broer en ik was blij dat hij hier zo'n plezier kon hebben. Over de kamer van de tweeling was tussen Kess en mij was onenigheid. Ik wilde een beetje een strandgevoel geven aan de kamer en Kess wilde er een auto-race kamer van maken, omdat dat vroeger zijn droom was.
En dan hadden we nog onze twee dochters. Esmée en Eline waren heerlijk rustig en krijste elkaar niet elke nacht wakker. Sterker nog: Ze sliepen altijd rond dezelfde tijd. Daardoor moesten Kess en ik vaak wel samen de meisjes verzorgen en soms was dat wat onhandig. Ook omdat hun kamer niet al te groot was liepen we elkaar wel eens in de weg.
Ik drukte Eline tegen me aan en fluisterde woordjes naar het meisje. Ik hoorde geschreeuw van de jongens en zuchtte. "Ga jij er heen?", vroeg ik aan Kess en Kess liep naar de kamer. "Waarom maken ze zoveel ruzie? Waren ze maar zo rustig als jullie zijn", zei ik tegen Eline en legde haar terug in haar wiegje. De poppen die ze van oma Mimi kregen lagen nog altijd naast hun.
"Jij bent degene die MIJ altijd treitert!", schreeuwde Mitchel naar zijn broertje die zich totaal niet gekwetst leek te voelen. "Jongens, ophouden!", riep Kess en liep boos de kamer binnen. Geschrokken keken ze opzij naar hun vader die hun zoons streng aan keek. "Allebei in je bed en gauw!", riep hij. Ze wisten niet hoe snel ze in hun bed moesten klimmen.
Kess liep de kamer weer uit en Mitchel en Patrick klommen snel de laatste treden op. "Ik was eerste!", riep Patrick lachend. Dat was ook iets wat Patrick altijd deed, hij maakte overal een wedstrijd van. "Nou en", zei Mitchel en kroop over zijn bed. Patrick siste was en liet zijn hoofd op zijn kussen vallen.
"Morgen moeten we weer naar school. Naar mijn vrienden", zei Patrick met de nadruk op 'mijn'. Hij vond het leuk om Mitchel te pesten en pijn te doen met het feit dat Mitchel niet zo makkelijk vriend maakte als hij. Mitchel deed alsof hij het niet gehoord had en staarde voor zich uit. "Pet, vind jij school leuk?", vroeg Mitchel na een stilte en liet zichzelf onder de dekens zakken. "Nee alleen mijn vrienden, wat dan?"
"Oh, gewoon", antwoordde Mitchel en draaide zich naar Patrick die ook onder de dekens was gekropen. Patrick deed het licht uit door een touwtje boven zijn bed en sloot zijn ogen. Mitchel lag nog een tijdje met zijn ogen open en staarde in het donker naar zijn broer. Waarom vond hij het vinden van vrienden zo lastig?
De dagen dat we voor de kinderen moesten zorgen waren zwaar en vermoeiend en daarom moest ik er soms even uit. Binnenkort moest ik weer aan het werk en dat was ik helemaal niet meer gewend. Om weer een beetje actief te worden ging ik 's ochtends meestal een stukje joggen als de jongens net naar school waren. Dan was de oppas er ook al en kon ik gerust een rondje maken.
Patrick en Mitchel zaten op school ook niet stil en moesten iedere middag hun huiswerk maken. Dat Mitchel slimmer was dan Patrick, daar waren we al achter. Vaak was Patrick zelfs in de ochtend nog bezig met zijn huiswerk want van mij moest hij het af maken. Anders mocht hij een week niet computeren en dat hield hij nooit uit.
"Lukt het?", vroeg Mitchel die vanuit zijn bed lag te kijken naar hem. Mitchel had 's avonds zijn huiswerk al af gemaakt en kon nog even lekker blijven liggen. "Ja, bemoei je er niet mee!", zei Patrick chagrijnig en zuchtte. Ik begon wild op zijn papier te krassen en tegen zichzelf te praten. "Denk nou eens na, Patrick!", mompelde hij en er verscheen een diepe denkrimpel in zijn voorhoofd.
En als Kess bezig was met de kinderen ging ik ook wel eens gewoon lekker in bad. Dan genoot ik van het uitzicht over een stad die nooit sliep, genaamd Bridgeport. Ik zou nooit ergens anders willen wonen, deze stad hoorde bij mij. Ik leefde op een stuk land waar je geen last had van de gassen van de vele auto's, dus er was ook geen reden om te verhuizen.
Vandaag was het weer mijn eerste werkdag sinds een lange tijd niks doen en voor de meisjes zorgen. Inmiddels bleek er een andere chauffeur te zijn. "O-M-G! Jij bent Puck Visser! Dé PUCK VISSER! Is het waar dat je bent vreemd gegaan?", gilde de chauffeur die duidelijk niet wist hoe ze met beroemdheden om moest gaan. "Ja ik ben Puck Visser ja, en nee ik ben niet vreemd gegaan. Ga gewoon rijden!", snauwde ik. De hele weg stelde de vrouw vragen en ik beantwoorde ze met niet meer dan een ja of een nee, beroemd zijn was vermoeiend.
En als ik 's avonds na het eten thuis kwam zaten de jongens samen hun huiswerk te maken. Dan was Mitchel opeens Patrick's grootste vriend en naar mijn idee was dat alleen omdat Mitchel antwoorden voor zei aan hem. "Wat is 19b?", vroeg Patrick en keek verveeld voor zich uit. Hij hoefde bijna niks te doen, alleen op te schrijven wat Mitchel zei. "28 plus 84", antwoordde Mitchel.
Mitchel was er ook niet erg blij mee dat hij alles moest doen, maar hij wist ook niet wat hij anders moest doen. Gewoon geen antwoord geven? Dan zou Patrick hem alleen nog maar meer gaan pesten. Het leven was niet makkelijk als tweeling. "Jongens, ik ga even weg. Maken jullie je huiswerk af? Papa is er over vijf minuutjes", zei ik en de jongens riepen dat het goed was.
Ik was helemaal klaar met mijn kapsel en vond dat ik veel te snel oud werd. Mijn kledingstijl ging achteruit en ik begon me al een bejaarde te voelen, terwijl ik pas in de veertig was. Daarom wilde ik naar de schoonheidssalon voor een make-over. Ik had een afspraak voor 's avonds maar ik had geen stylist nodig, juist niet. Die zouden het allemaal maar veel de druk of weer té hip maken.
Ik mocht meteen doorlopen en ging op een klein podiumpje voor de spiegel staan. Ik bekeek mezelf van alle kanten en kwam er achter dat er ook wel weer een paar kilootjes af konden. Door de zwangerschap van vier kinderen kon je natuurlijk niet slank blijven, maar deze outfit maakte me gewoon dikker. Vroeger wilde ik altijd ouder lijken, nu was ik het en vond ik er eigenlijk niks aan.
Ik rommelde in de kasten en haalde van alles tevoorschijn. Ik paste en paste en ging de hele avond door. Tot diep in de nacht was ik bezig met het zoeken van de juiste kleding en daarna moest mijn haar ook nog worden gedaan. Voor het eerst sinds ik een klein kind was had ik lang haar en het stond me nog niet eens zo verkeerd. Ik was er eigenlijk heel tevreden over.
En Patrick had het weer voor elkaar, hij had een nieuwe grap gehoord van zijn vrienden en besloot hem meteen uit te voeren. Hij nam onder zijn shirt een fles haarverf mee naar de badkamer. Wij dachten dat hij gewoon ging douchen en wisten van niks. Patrick draaide was aan de knoppen en liet de verf in de douchekop lopen. Bij een vriend van hem was zijn actie geslaagd en dan wilde hij het natuurlijk ook goed doen.
Inmiddels waren Eline en Esmée ook alweer opgegroeid en we hebben echt geen moment last van ze gehad. Behalve als ze ons verstoorde tijdens bijvoorbeeld het pianospelen van Kess, maar dat kwam bijna nooit voor. Allebei de meisjes hadden de haarkleur van Kess, wat ik stiekem wel een klein beetje jammer vond. Wat wel bleek was dat Esmée veel meer bezig was met de pop die ze van oma Mimi had gekregen dan Eline. Die speelde liever met de blokkendoos. Dat was wel jammer voor oma, maar als het Eline gelukkig maakte was het vast niet erg.
En Mitchel, ja.. Die bleef natuurlijk gewoon de Mitchel die prima in zijn eentje plezier kon maken. Soms had ik wel het idee dat Mitchel iets te enthousiast was over zijn fantasie. Zoals wanneer hij op een stoel ging staan en een denkbeeldige rechtszaak voorzat. Maar dat was allemaal geen probleem, zo lang hij plezier had, was het goed.
