4.3 Terugkomst

Door de ogen van Eline

"En dan bedoel je zoals dit?", schreeuwde Esmée boven de muziek uit terwijl ze een spagaat maakte in de lucht. "Ja, goed zo!", riep ik met een glimlach. Al weken waren we bezig met onze nieuwe hobby: dansen. We hadden al wel gemerkt dat we er talent voor hadden en oefende vaak samen in de sportkamer. We zochten filmpjes op op YouSims en danste ze met gemak na.

"Wacht, ik kijk nog effe op mijn iPhone", riep Esmée en begon te tikken op haar mobiel. We hadden een heerlijk leventje, zoals twee tieners hoorden te hebben. We kregen alles wat we wilden van onze ouders en hadden tijd genoeg om dingen te doen die we wilden. "Kijk, je moet meer naar mij leunen", Esmée liet haar mobiel aan me zien en ik deed de move na. Ritmisch tikte mijn zus met haar voet op de maat van de muziek.

We waren beste vriendinnen en zussen tegelijk. Dat kwam niet vaak voor, hadden we wel gemerkt op school. We vertelde elkaar alles en ruzie hadden we bijna nooit. Bij onze broers was dat wel anders, Patrick was al meer dan drie jaar weg en zou alweer bijna terug komen. Hij moest nog één jaar. "En dan doe ik of ik weg loop, want je wil me niet meer zien", schreeuwde ik en liep weg terwijl ik Eline aan bleef kijken. Onze choreografieën zijn allemaal zelf bedacht.

"Nog een keer overnieuw?", stelde Esmée voor toen het liedje was afgelopen. Ik knikte en druk op de replay-button. We waren net lekker bezig toen we werden verstoord door mijn vader: "Meisjes, kan de muziek even zachter of uit?", riep hij met moeite, hij was de jongste niet meer en had een probleem met zijn luchtwegen, ofzo. Ik sprong overeind en zet de muziek op pauze. "Wat is er pap?"

"Ik heb even staan kijken en jullie dansen geweldig!", glunderde mijn vader. Het gebeurde niet vaak dat je mijn vader zo trots zag kijken. De laatste keer was toen Esmée met een 10 naar huis kwam voor aardrijkskunde en zelfs toen was hij niet zó trots. "Bedankt pap", zeiden we in koor. "Is er niet een wedstrijd waar jullie aan mee kunnen doen?", stelde hij voor. Eline en ik keken elkaar aan en begonnen te glimlachen.

Door de ogen van Mitchel

"Nou ja, en toen wisten we het eigenlijk wel hè?" "Ja, toen hebben we ons ingeschreven!", vulde Esmée Eline enthousiast aan. Gister avond hadden ze zichzelf ingeschreven voor de talentenjacht op school en nu vertelde ze me uitgebreid hoe de audities vandaag waren verlopen. Zelfs de hele choreografie kwam aan hun verhaal te pas. En als ik probeerde er zelf een woord tussendoor te krijgen werd die overstemd door mijn zusjes' enthousiasme.

Eindelijk waren ze uitgepraat en kon ik dan ook wat zeggen, ik maakte gelijk gebruik van de stilte. "En zijn jullie dan door naar de show?", vroeg ik meteen. Uit hun hele verhaal kon ik maar niet opmaken of ze door waren of niet. Verbaasd legde Esmée haar vork neer. "Natuurlijk zijn we door!", zei ze. "Ja broertje, dat had je toch wel verwacht!", zei Eline net zo verbaasd. Was dat zo'n bizarre vraag? "Ja, natuurlijk! Stom", ik pakte mijn nog half volle bord en liep ermee naar de keuken. Had ik ze nu beledigt?

Die middag pakte ik de laptop en ging aan de eettafel zitten. Terwijl mijn zusjes een heerlijk leventje als twee levendige pubers leidde was ik aan het piekeren. Over Leontien en Nina. Na een week wist ik nog steeds niet wie ik moest kiezen. Ik bedacht allerlei smoesjes om Leontien te ontlopen, dit wilde ik haar niet aan doen.
Ik logde mezelf in op SimCam en keek of Patrick online was. Zodra de chat verscheen begon ik te typen, hij was online.

Al snel hadden we onze webcam aan staan.
"Patrick! Hoe is het met je?", riep ik naar mijn broertje. Ik had hem al lang niet gezien.
"Mitch, wow wat ben je verandert! Maar dat wist ik al, haha", riep hij terug.
"Hoezo?", hij kon toch niet weten dat ik verandert was?! Maar al gauw werd me duidelijk dat ook dáár de reclame van 'J'aime' erg populair was. Patrick vertelde me dat hij trots op me was en ik kreeg een warm gevoel in mijn buik. Mijn broer was trots op me, de jongen die me altijd gekleineerd had. Ik wist wel dat hij kon veranderen!

Ik vertelde Patrick over Leontien en Nina, en aangezien hij veel van meisjes wist kreeg ik ook nog eens goed advies. "Je houd niet meer van d'r, da's duidelijk. Je moet het uitmaken", was waar ik al bang voor was geweest.
"Uitmaken?", klonk er vanuit de gang. Geschrokken draaide ik me om en zag dat Eline de keuken in liep, gevolgd door Esmée. "Zusjes! Wauw wat zijn jullie groot!", riep Patrick om van onderwerp te veranderen. Hij had me gered, voor het eerst. Dankbaar glimlachte ik naar het beeld.

Esmée en Eline pakte er een stoel bij en kwamen achter me zitten om mee te praten. "Hoe is het met mijn kleine zussies?", vroeg Patrick en ik zag dat hij oprecht blij was om ook zijn zusjes weer eens te zien. "Met ons gaat het goed hoor!", antwoordde Eline. "Nee, het gaat geweldig!", verbeterde Esmée haar. "Oh, leg dat eens uit dan?", vroeg Patrick nieuwsgierig.

En opnieuw moest ik aan hun gekwebbel geloven. Een half uur lang vertelde ze over hun choreografie en ze wilde zelfs een stukje voor doen, maar dat ging Patrick gelukkig ook te ver. "Hé, meiden. Doe het maar voor als ik weer terug ben. Ik moet gaan, mijn tijd zit erop. Ik spreek jullie hopelijk gauw!" We namen afscheid van Patrick en het beeld ging uit. Het chatvenster verscheen weer en ook daar was hij snel offline. "Helaas meiden, Patrick is er vandoor. Het was niet interessant genoeg!", grijnsde ik. Esmée en Eline stonden op en liepen samen de trap op. Ze zijn weg, typte ik en Patrick kwam weer online. Ik ga er voor zorgen dat je naar huis kan, broertje. Je bent er nu wel klaar voor, denk ik.

"Mam? Alsjeblieft! Hij is écht verandert!", smeekte ik. Mijn moeder keek bedenkelijk voor zich uit. "Weet je het héél zeker?", vroeg ze voor zeker de vijfde keer in dit gesprek. "Ja, mam. Ik weet het zeker! Is dat dan niet duidelijk?", mijn geduld begon op te raken en dat van mijn moeder duidelijk ook. Ze zuchtte diep en eindelijk kreeg ik het te horen: "Oké, ik haal Patrick terug."

Ik keek toe hoe mijn moeder het nummer van de kostschool intoetste. Patrick zou thuis komen, en hoogst waarschijnlijk op tijd voor het optreden van Eline en Esmée. Ik wilde heel graag dat hij erbij kon zijn. En ik wilde gewoon dat hij terug kwam, hij was verandert, dat zeker. Mijn moeder bracht de telefoon naar haar oor en begon te praten.

Het gesprek leek naar mijn gevoel eeuwen te duren. Zorg dat hij terug komt, alsjeblieft. "Ja, dat is goed. Hij moest nog maar één jaar ja, inderdaad", zei mijn moeder. Ze knikte alsof ze gewoon tegen een persoon voor haar stond te praten. "Oké, dahaag", zei ze en drukte op het rode telefoontje. "Geregeld!" Ik vloog mijn moeder om de hals. "Dankje mam!", ik was haar echt dankbaar. Eindelijk kon ik mijn broer terug zien als zichzelf. Zoals hij altijd had moeten zijn!

Door de ogen van Patrick

Ik keek naar rechts. Mijn huis! Het was nog precies hetzelfde als 3 jaar geleden. Wat had ik thuis gemist! Het kamp was geen ramp, in tegendeel, het was er best gezellig en ik had er veel vrienden gemaakt. Maart huis was toch wel het beste, daar verlangde ik elke dag naar. Aan het begin omdat ik dan mijn ouders wat aan te kunnen doen dat ze me zomaar weg stuurde. Maar later begon ik te beseffen dat het nodig was en wilde ik terug om mijn excuses aan te bieden.

Ik nu kreeg ik eindelijk de kans! Het huis leek van dichtbij nog veel mooier dan het was voor ik weg ging en zelfs de rozen die me vroeger nooit opvielen maakten voor mijn gevoel het plaatje nu compleet. Hier had ik naar verlangd! Hier had ik altijd willen zijn en hier voelde ik me op mijn gemak, in tegenstelling tot mijn broertje. Ik had er zo'n spijt van. Ik baalde het eerste jaar vreselijk over wat ik had gedaan, en nu nog.

Bijna was ik thuis. Ik hoopte dat mijn ouders en zussen stonden te wachten bij de deur. Maar waarschijnlijk was dat niet zo. Ik was eerder van het kamp gehaald en dat betekende dat je gewoon met de trein werd gestuurd en een fiets moest huren om naar huis te komen. En mijn ouders konden natuurlijk niet weten hoe laat ik thuis zou zijn.

Ik stak de sleutel in het slot en liep naar binnen, natuurlijk had ik die sleutel nog. "Mam, pap, Mitch, zussies, ik ben thuis!", riep ik naar boven zodra de deur open was. Ik keek opzij en zag dat er toch wel iets veranderd was. Er was nu een aparte hal en de woonkamer was in andere kleuren. Maar dat was allemaal niet erg, want ik was thuis! Eindelijk weer op de plek waar ik was opgegroeid.

Ik stond te wachten tot er iemand van de trap af kwam toen ik rechts van me hakken hoorde tikken. Mijn moeder verscheen om de hoek. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Daar was mama! Ondanks alle blijdschap haar weer te zien, voelde ik ook nog een klein beetje woede branden. Zij was immers degene die me weg stopte voor een paar jaar.

"Mama!" "Patrick!", riepen we door elkaar. Ik sloeg mijn armen om haar heen. Ik werd stevig tegen mijn moeder aangedrukt. "Patrick, wat heb ik je gemist. En alle anderen ook!", zei ze met een zucht van blijdschap. Wat ze zei en wat ik voelde liet een warm gevoel door me heen stromen. Ik was thuis, eindelijk thuis! Ik bleef er maar aan denken.

"Patrick!", hoorde ik een jonge mannenstem zeggen, de stem sloeg zelfs over. Mitchel kwam vanuit de woonkamer naar ons toe lopen. Ik liet mijn moeder los en wilde Mitchel omhelzen tot ik de borden in zijn hand zag. "Ik kom zo naar je toe", zei hij en liep door, naar de keuken. Ik hoorde allerlei gerinkel en daaruit haalde ik dat Mitchel niet vaak de vaat deed. Ik glimlachte een beetje hopeloos naar mijn moeder.

Ik draaide me naar de keuken en wilde net naar Mitchel toe lopen, toen ik voetstappen van boven hoorde en daarna op de trap. "PATRICK!", schreeuwde Eline keihard. Ik sloeg mijn handen voor mijn oren. "Hoi zusje", zei ik grinnikend. Eline sloeg gelijk haar armen om me heen, ook al had ik dat nooit echt bij haar gedaan. Als peuter tilde ik haar met tegenzin al naar haar wiegje. "Hé, zussie", zei ik.

"Nu ga ik even naar mijn broer", zei ik na een snel praatje. Eline keek beteuterd maar ik wilde mijn broer echt graag zien. "Je ziet er nog beter uit dan op de foto's, Mitch" "Uh, dank je wel", zei hij iet wat verlegen. Hij leek niet zo enthousiast als mijn zusjes, nu ik terug was. "Wat is er broertje? Op SimChat leek je zo blij?", vroeg ik voorzichtig. Mitchel wendde zijn hoofd af. "Nee, het is niks", daarna liep hij de keuken uit.

Verward bleef ik achter. Wilde hij uiteindelijk soms niet dat ik terug kwam? Eline kwam alweer de keuken in lopen. "Wat is er met Mitchel, Pet?", vroeg ze bezorgd, daarin leek ze op mijn moeder, dat merkte ik meteen. Ze waren allebei mooi geworden, Esmée en Eline. Dat hadden ze dan ook van hun moeder geërfd. "Ik weet het niet, ik ga wel even kijken. Welterusten zus", zei ik dus maar en liep naar boven.

Mitchel stond al in zijn zwembroek (geen idee waarom) en had zijn handen aan de trap toen ik binnen kwam. "Waarom ging je opeens zo snel weg?", vroeg ik meteen. "Ik vertel het zo wel, kleed je maar om dan klim ik alvast op mijn bed. Even als broers onder elkaar hè", zei hij. Daar kon ik dus nog helemaal niks uit opmaken, lag het nou aan mij of aan hem zelf?

Ik trok mijn kleren uit en legde die over de bureaustoel. Aan het klimmen was ik nog steeds gewend, want ook op de kostschool sliepen we in stapelbedden. Ik wilde daar perse boven omdat ik dat thuis ook had. Met mijn hand streek ik de deken van het schone, maar toch vertrouwde bed glad. Ik kroop over het matras en liet me op mijn buik op de deken vallen. Als ik eerlijk was, was het matras van de kostschool beter dan deze.

"Nou, Mitchel, brand los!", grinnikte ik en duwde mijn kussen tegen de leuning. "Nou, ik zit dus nog steeds met het probleem van Nina en Leontien. Ik heb het uitgemaakt.. Meteen de volgende dag op school. Maar nu heb ik spijt. Nee, eigenlijk niet. Jawel, Patrick. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen!", zei hij oprecht wanhopig want dit was best een probleem. Leontien klonk als een lief meisje, maar Nina ook als een lieve vrouw.

"Vertel het eens vanaf het begin?", vroeg ik. Mitchel begon te vertellen over zijn klas, het schoolfeest en over zijn inschrijving. Daarna over de opnames en zijn gevoel voor beide meiden. "Ik durf morgen gewoon niet naar school", sloot Mitchel zijn verhaal af en er volgde een stilte. "Zeg morgen maar dat je ziek bent", stelde ik voor. "Ja, dat had ik zelf ook wel bedacht, maar bedankt voor het luisteren"

De volgende ochtend zat Mitchel dus niet bij ons in de bus. Esmée en Eline kwamen 's ochtends mijn kamer binnen stormen en Esmée wilde zelfs op mijn bed klimmen om me te knuffelen. Toen was ik wel meteen klaarwakker en lachend kroop ik uit mijn bed. Mitchel bleef liggen en kreunde dat hij zich totaal niet lekker voelde. Ik had nooit gedacht dat hij zo goed toneel kon spelen.

Uit school trokken mijn zusjes me mee naar buiten voor een 'spoedoverleg' en ik kon niet weigeren. Ik was alleen op school om de laatste dingetjes af te handelen en ze kwamen me 'toevallig' tegen.
"Morgen zijn jullie jarig, maar zullen we een feest houden dan?", vroeg Esmée eindelijk na een lang verhaal over hoe ze me hadden gemist.

"We willen jou graag leuk welkom heten en Mitchel gewoon een leuk feest", vulde Eline haar aan. "En dan zijn jullie van school af!", gilde Esmée er doorheen. Daar had ik nog niet eens over na gedacht! Op de kostschool zou ik nog een jaar moeten, hier had je een jaar minder. Dat was wel fijn. Dan kon ik als ik wilde morgen al vertrekken.

"Oké, ik ga ze wel bellen. Iedereen moet morgen gewoon in normale kleren komen?", vroeg ik en toetste het eerste nummer al in. "Ja, is goed!", zei Esmée tussen haar gesprek met Eline door. Ze hadden het alweer over een heel ander onderwerp dat me niet interesseerde. Een typisch meiden onderwerp. Dat zij zo met elkaar konden kletsen vond ik best apart. Dat konden Mitchel en ik nooit. Maar nu al iets beter.

Door de ogen van Mitchel

Opeens kreeg ik te horen dat er de volgende avond nog een feest zou zijn. Ik had een gezellig familiefeestje verwacht met nog een paar vrienden erbij, maar het werd een groot feest in de kroeg. Ik liep naar de lift toe maar bleef verstijfd staan toen ik zag wie richting de lift liep. Meteen wist ik weer waarom ik het uit had gemaakt met Leontien. Ze was zo mooi, zelfs haar rug.

Zodra ze verdwenen was achter de deuren van de lift kon ik me weer bewegen. Ik stapte in de lift en daar stond ook Menno. "Hey, Mitchel! Gefeliciteerd! Die campagne loopt goed hè?", zei hij meteen. Ik weet niet of hij met gefeliciteerd mijn verjaardag bedoel of het feit dat het goed ging. "Bedankt! Ja zeker", zei ik half lachend. Ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen en verder bleef het stil in de lift.

In de kroeg was het een drukte vanjewelste. De helft van de gasten kende ik niet eens, misschien van gezicht omdat ik ze een keer had zien lopen in de stad maar meer ook niet. Ik zocht naar een van mijn zusjes om mee te kletsen maar ook hun kon ik niet vinden. Ze stonden zeker ergens anders zichzelf op te tutten of zoiets. En ook Nina was nergens te bekennen.

Ik stond erom bekend dat ik niet altijd kleren aan trok voor de goede gelegenheden. En om dat de bevestigen had ik al besloten in mijn zwembroek te komen. Daarbij wist ik niet eens wat ik anders aan had moeten trekken. De paparazzi genoot duidelijk van mijn outfit en om me heen zag ik steeds weer flitsen. Hopelijk zouden ze wel snel verdwijnen. Want zo meteen zou ik opgroeien.

De barkeeper haalde een taart tevoorschijn en de mensen maakte ruimte voor me. Eerst zou ik opgroeien en daarna Patrick, dat hadden we zo afgesproken. Ook omdat ik eerder geboren was en om het goed te maken van onze kindertijd.
"Mensen, Mitchel gaat nu zijn kaarsjes uitblazen! En wat we zijn vergeten is.. Ik ben ook jarig!", riep mijn moeder. Wat? Zou zijn ook oudere worden?!

De barman stak de kaarsjes uit en iedereen begon te joelen en op toeters te blazen. Waarom was dat altijd zo overdreven op feestjes? Ik keek naar links en zag Nina nog net een glas drank achterover slaan voor ik de kaarsjes uit blies. Ze was er dus nog wel, gelukkig! Dat maakte mijn gemengde gevoel van blijdschap en schrik weer goed, ze wilde me nog wel feliciteren!

Ik kwam weer overeind en meteen voelde ik de tinteling in mijn tenen. Ik draaide een rondje en opeens was ik een stukje groter. Ik keek naar mijn handen, niet veel verschil. Voeten? Ook niet. Maar langer was ik wel. Ik pakte een stuk taart en bracht het naar Nina. Ik liet mezelf op de kruk naast haar vallen. "Gefeliciteerd", zei ze met een glimlach en bedankte me voor de taart. We hadden een klein gesprekje.

Daarna was het de beurt voor mijn broer. Al die tijd dat hij weg was had hij goed nagedacht. Hij had me zo vaak gezegd dat het hem speet van wat hij had gedaan, vooral vandaag hield het maar niet op. Hij zei dat hij een lijstje had gemaakt van alle fouten die hij had gemaakt en noemde ze een voor een op. En na elke fout verontschuldigde hij zich. En toch wist ik niet helemaal zeker of het wel goed was. Patrick bleef Patrick.

Maar wat gebeurt is is gebeurt, dacht ik dan bij mezelf. En we konden er beter iets leuks van maken nu hij zo aardig deed. Maar hij moest nog één keer een verkeerde beweging richting mij maken en ik hoefde hem niet meer te zien. Nog elke nacht zag ik zijn pesterijen wel een keer voor me, terwijl ik wist dat hij het niet zo bedoelt had, nu wist ik dat tenminste. Maar hij kon me nooit duidelijk uitleggen waaróm hij dat deed.

En juist omdat hij geen reden had vond ik het wel weer oké. Ik had dus niks om te veranderen. Maar dat hij verandert was wisten we wel. En we zouden gewoon verder gaan met ons leven zoals het nu ging.
Ook Patrick verdween tussen de glinsterende sterretjes en veranderde in een volwassen man van 18. We waren allebei klaar met school. Da besefte ik me nog niet echt.

"Wat zie ik er vreselijk uit! Kijk al die rimpels en dat grijze haar", mokte mijn moeder zodra ook zij was opgegroeid. Ik had het niet zien aankomen en was wel verrast. "Je moeder ziet er nog steeds goed uit", zei Nina met een knipoog en lachte. Jij zal er altijd goed uitzien. Zei ik in gedachten tegen haar waarna een kus volgde. Ik kreeg een warm gevoel. Snel probeerde ik weer naar de werkelijkheid te komen. Ik zou haar nooit kunnen kussen.

Ik keek naar de kroon op de kast. Die kroon had mijn schooltijd, eigenlijk mijn leven verandert. Leontien had die avond voor me gezorgd. Me laten zien dat ze me speciaal vond. Verlegen als ze was had ze zichzelf overwonnen en we hadden gekust. En ik was haar nu kwijt. Dat bedacht ik me elke dag weer: Wat was ik verloren? Een hele speciale meid. En waarom? Om een vrouw die ik nooit zou kunnen krijgen.

Een ontdekking die ik had gedaan had me erg laten schrikken. Ik had het niet zien aankomen en dat hadden zij ook niet bedacht. Dat het bij mij zo aan zou komen. Wat ik had gezien, had ik niet willen zien. Het maakte mij kapot. Net zoals ik Leontien pijn had gedaan, hadden zij dat bij mij gedaan. Zonder enige kwade bedoeling, net als ik.
Er werd aangebeld en naar boven geroepen: "Mitchel, er is iemand voor je!"