1.6 Vrolijk kerstfeest
Het was winter 2010. Er waren een aantal weken verstreken en ik had besloten om af en toe gezellig samen met Gino te eten. Hij vond het heel gezellig dat kon je merken en onze band groeide met de dag.
Ook op het potje gaan ging hem goed af en ik vond dat het binnenkort wel tijd werd om hem alleen zijn behoefte te laten doen.
Ik vertelde hem elke avond een verhaaltje voor het slapen gaan en elke avond viel hij al in slaap voor ik weg was.
Het alleen opvoeden van een zoon was zwaar maar het mooiste wat je kon doen. Het bed wat ik deelde met niemand was koud als ik erin stapte en er werd nooit meer een arm om me heen geslagen.
Het was kerstochtend en ik versierde snel het huis want daar had ik nog geen tijd voor gehad deze hele maand. Gino lag nog lekker te slapen dus ik had tijd zat.
Toen alles er gezellig uitzag werd het tijd om Gino te halen maar net voor ik de deur wilde openen werd ik gebeld door de gemeente. "Sophie Visser.", zei ik toen ik de telefoon aan m'n oor zette. "Goede middag, ik ben van de gemeente Bridgeport. U krijgt van het 'alleen staande moeders fonds' een kerstboom aangewezen. Bent U in staat deze ontvangen?", zei een vriendelijke vrouwenstem. "Natuurlijk! Stuur maar op. Heel erg bedankt!", zei ik opgewekt. "Oke, hij wordt nog binnen 2 uur bezorgt. Veel plezier er mee en een vrolijk kerstfeest!", de verbinding werd verbroken. Dit maakte het alleenstaande moeder zijn een stuk leuker.
Nog geen half uur later stond de kerstboom al in de kamer. Ik kreeg er slingers en ballen bij en ook nog een kerstpakket met kleine gekleurde cadeautjes. Ik kon niet wachten om dit alles aan Gino te laten zien. Hij zou het geweldig vinden.
"Gino, kom eens kijken wat erin de kamer staat!", zei ik en tilde Gino uit zijn wiegje. "Kamel, kamel!", gilde hij. Hij was helemaal wakker en kletste elke ochtend de oren van mijn hoofd.
Maar zodra ik de woonkamer inliep werd hij stil. "Wat is dat mama?", vroeg hij me. "Dat heet een kerstboom. Met hele mooie lichtjes vind je niet?", hij keek naar de pakjes onder de boom. "Uitpakken?", vroeg hij. "Nee, niet uitpakken."
Ik zette Gino naast de kerstboom neer en hij keek naar boven. "Kelsboom is gloot!", riep hij. Ik lachte. "Ja, heel groot voor jou.", ik leerde hem wat woorden over kerst die hij goed probeerde te onthouden maar hij was zo geïntresseerd in de boom dat hij het meeste meteen weer vergat.
Ik keek op naar het raam en zag witte vlokken naar beneden dwarrelen. Ik sprong op en naam Gino mee naar het raam. "Kijk Gino, het sneeuwt!", riep ik enthousiast. "Seeuw! Seeuw!", joelend wees hij naar buiten. Dit werd een witte kerst.
Alles was geregeld en ik had Jun kunnen bellen voor kerstavond. "Gino, jij mag een cadeautje uitpakken!", zei ik. Hij kroop naar de pakjes en koos er eentje uit. "Deze!", riep hij. "Die is voor Jun! Pak hem maar uit.", Gino scheurde al het papier van het cadeautje. Het was een raket die hij al een tijdje wilde hebben. "Vool Juun?", vroeg hij teleurgesteld.
"Nee Gino. Die is voor jou hoor!", opgelucht keek hij me aan. En begon te spelen. De hele avond heeft hij met de raket gespeeld en Jun en ik hebben een heerlijk kerstdiner gehad. Dit was de mooiste kerst die ik ooit gehad heb. Met mijn allerliefste zoontje en beste vriendin.
En dit zou ik nooit meer vergeten.
En dit zou ik nooit meer vergeten.
